به گزارش خبرگزاری فارس از زنجان، میرزا علی رستمخانی در سال 1332در روستای علی‌آباد زنجان به دنیا آمد، او نخستین فرزند خانواده بود. پدرش کشاورز و خانواده‌اش از وضعیت مالی مناسبی برخوردار نبودند.
علی در سنین خردسالی روخوانی قرآن را نزد مادربزرگ خود فرا گرفت و برای یادگیری تجوید قرآن پا به مکتب‌خانه گذاشت.
روستای علی‌آباد آن روزها مدرسه‌ای نداشت و علیِ کوچک با شوق آموختن نزد کربلایی جعفر رفت که سواد ابتدایی را می‌آموخت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند و چون ادامه تحصیل میسر نبود به همراه پدر مشغول کشاورزی شد، گرچه شوق دانستن و آموختن همچنان با او بود.
رشد در خانواده‌ای پایبند به دین، از همان دوران کودکی و نوجوانی او را آشنا و راغب به انجام فرایض و تکالیف کرد و از همان ده سالگی نماز می‌خواند و روزه می‌گرفت و قرآن و نهج‌البلاغه را با علاقه مطالعه می‌کرد.
19 ساله بود که با دختری از اهالی روستا در مراسمی ساده ازدواج کرد و مدت کوتاهی از زندگی مشترکشان نگذشته بود که به خدمت سربازی فرا خوانده شد.
در محل خدمت (نیروی هوایی) چتر بازی را یاد گرفت، تمرینات شدید روزانه و سخت‌گیری‌های افسران و درجه‌داران نتوانست بر ایمان او تأثیری داشته باشد و او در میان تمامی این مشکلات، بدون سحری روزه می‌گرفت و فرایض دینی‌اش را به‌جا می‌آورد.
با آغاز نخستین حرکت‌های مردمی علیه رژیم پهلوی، میرزا علی با آگاهی سیاسی که نتیجه مطالعه و شرکت در جلسات و سخنرانی‌ها بود، به صف مخالفین رژیم پیوست.
پس از پیروزی انقلاب نیز با حضور مدام در مساجد و پایگاه‌ها به اسلام خدمت می‌کرد و با تشکیل سپاه پاسداران به طور رسمی وارد این نهاد شد.
ابتدا به دلیل سواد کم، در پست نگهبانی انجام وظیفه می‌کرد، اما قدرت بدنی، چابکی، مهارت مدیریت و هوش ذاتی او به همراه توانایی‌هایی که کسب کرده بود، سبب شد به سرعت رده‌های سپاه را طی کند.
با آغاز غائله کردستان به این منطقه اعزام و در مناطق بانه، تکاب، سردشت و سنندج با ضد انقلابیون به مبارزه پرداخت.
با آغاز جنگ تحمیلی جزو نخستین گروه‌های سپاه به جبهه اعزام و در طول جنگ سه بار زخمی شد، بار نخست در منطقه دارخوین بر اثر انفجار خمپاره آسیب دید و برای مداوا به ماهشهر و بعد به زنجان منتقل شد، به دلیل جراحات وارده مدتی به عنوان مسئول سپاه به قیدار رفت و بعد از مدتی دوباره به جبهه برگشت.
میرزا علی رستمخانی در عملیات حصر آبادان جانشین فرماندهی گردان شد و پس از مدتی نیروهای سپاه سازماندهی شدند و تیپ 17 علی‌بن‌ابیطالب (ع) تشکیل شد و او فرماندهی یکی از گردان‌های این تیپ به نام گردان امام محمد تقی (ع) را بر‌عهده گرفت.
رستمخانی در عملیات رمضان دلاوری‌های زیادی از خود نشان داد و از ناحیه دست، بازو و پا مجروح شد، در زمان مجروحیت فرمانده‌اش، مهدی زین‌الدین به ملاقاتش رفت و به او گفت: «تو باید امام جماعت باشی چراکه یک قدم از ما به خدا نزدیکتر شده‌ای».
تا عملیات والفجر مقدماتی فرمانده گردان امام محمد تقی (ع) از لشکر علی‌بن‌ابیطالب بود، سپس به لشکر 31 عاشورا منتقل و به سِمت جانشین محور تیپ منصوب شد.
اسارت را نمی‌پسندید و بالاترین آرزویش شهادت بود و سرانجام به آرزویش رسید. چون تمام همرزمانش به شهادت رسیده‌اند، اطلاعات چندانی در مورد نحوه شهادتش بازگو نشده است، اما آنچه ذکر شده این است که در منطقه شرق دجله در عملیات بدر قرار بود نیروهای عمل‌کننده از چند نقطه حرکت کنند تا در محل به هم برسند و حمله را آغاز کنند، اما حمله لو رفت و آنها نتوانستند به موقع به محل برسند. نیروهای تحت امر حاج میرزا علی رستمخانی که بدون نیروی کمکی و پشتیبانی به محل رسیده بودند به محاصره دشمن در آمدند.
شهادت میرزا علی رستمخانی چنان برای دشمن مهم بود که خبرش را بارها در اخبار و روزنامه اعلام کردند.
انتهای پیام/2308/صا40/ف4004
