به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان قائمشهر صبح امروز در جست‌وجوی شهرک شهدای قائمشهر که مأمن 20 خانواده شهید جنگ تحمیلی است خیابان آیت‌الله صالحی مازندرانی را با پای پیاده طی کردم تا شاید نشانی از بازماندگان جنگ بیابم، تاکسی‌های شهرم نام شهرک را نمی‌دانستند و ای دریغ که بسیاری از آگاهان امور شهری نیز از وجود این شهرک بی‌خبر بودند.
شهرک شهدای قائمشهر به گفته ساکنانش از سال 61 احداث و تحویل 20 خانواده شهید شهرستان قائمشهر شد. شهرکی با خانه‌هایی یک تا دو طبقه در ابتدای جاده کمربندی قائمشهر به بابل که مسیری طولانی را باید بدون تاکسی در جاده خاکی طی کنی تا به شهرکی برسی که نشانی از پرستوهای عاشق ندارد. با دو کوچه به نام‌های شقایق و لاله، شهرکی بی‌حریم، ساده و کویری.
پای صحبت همسران و فرزندان شهدای ساکن شهرک می‌نشینیم تا شاید انعکاس زمزمه تمنای آنان به گوش دست‌اندرکاران برسد.
همسر شهید محمد عزیزخانی می‌گوید: ای کاش زمستان بود و مهمان شهرک می‌شدی تا ببینی "استخر روباز" ورودی بی‌درب شهرک چه اندازه بزرگ است.
* ورود به شهرک در فصل باران غیرممکن است
راه عبور و مرور به واسطه جمع شدن آب‌های سطحی در ورودی آن مشکل اساسی شهرک عنوان شد و اهالی آن یادآور شدند که گاهی به علت وخامت اوضاع و عدم امکان ورود و خروج ماشین به داخل کوچه آب توسط ماشین شهرداری تخلیه می‌شود.
همسر شهید محمد عزیزخانی با اشاره به کانال‌کشی ادارات مختلف نظیر کابل‌های فشار قوی در کوچه‌های شهرک و امتناع اداره راه و ترابری برای سامان دادن به جاده محدوده شهرک و نیز مشکل عبور ساکنان از جاده پرخطر کمربندی عنوان کرد: بیشتر همسران شهدا به سن میانسالی رسیدند و عبور از این جاده خطرناک بدون پل هوایی یا حتی میانبر بسیار سخت شده است.
همسر شهید اسدی نیز از قطعی مداوم برق و آب سخن گفت و یادآور شد: با وجود تعداد کم طبقات، آب به اندازه کافی به طبقه دوم نمی‌رسد و این مشکل، استفاده از آب گرم را در فصل سرد سال بیشتر کرده، همچنین بعد از قطعی آب ما مصرف‌کنندگان آب زرد هستیم.
عروس یکی از شهدا نیز بیان داشت: احساس می‌کنم ساکنان شهرک مظلوم‌ترین شهروندان این شهرند، چرا بازماندگان جان فداییان میهن باید در جایی زندگی کنند که با نام شهرک احداث شد، ولی دروازه‌ای و دیواری برای حفظ حریم ندارد، محلی باشد برای ایست شبانه تریلی‌های جاده، محلی برای تجمع زباله‌ها و بدتر از همه توالت عمومی رانندگانی که قطعا سیمای ورودی شهر قائمشهر را با این نشان بی‌نشان به سخره گرفتند.
یکی دیگر از همسران شهید نیز ادامه داد: شهرداری قائمشهر وعده کرد تا کار روکش آسفالت کوچه‌های شهرک را انجام دهد و تندیسی از شهدای شهرک را نصب کند، ولی هنوز خبری از عملیات پیشنهادی شهردار قائمشهر نیست.
همسر شهید اولاد اعظمی هم گفت: همه سکوت ما به خاطر شهدا است تا نگویند آرمان عزیزمان را نادیده گرفتیم، ولی اگر مسئولان ما را تنها به چشم یک شهروند عادی هم نگاه می‌کردند و جوی و کانالی برای مشکل فقط رفت و آمد ساکنان احداث می‌کردند و کتیبه‌هایی بر سر در شهرک‌مان از نام شهدای به خون خفته دیارمان می‌آویختند، رنج سکوت تا این اندازه سخت نبود.
گاهی باید سکوت را شکست و بهانه‌ای برای فریاد شد، شهرک شهدای قائمشهر در جاده کمربندی شهر قرار دارد ولی مرا به یاد شهرهای کویری می‌اندازد که نشانی از فضای سبز در آن نیست، جاده‌ای بدون خط کشی عابر پیاده و مکانی برای تجمع زباله‌ها، این شهرک، شهدایی دارد که نامشان به بلندای شکوه ایران است، سرلشکر شهید روحانی رحمت‌الله اسدی، سردار محمدحسین باقرزاده، سردار محمدحسین روح‌اللهی، سردار ناصر بهداشت، شهیدان والامقام محمد عزیزخانی، نصرالله حقیقی، ولی‌زاده، علویان، مهرعلی رحمانی، عباس‌زاده، حمید جعفری، سید مهدی غزالی، جمشید یزدان پناه، اولاد اعظمی، نظرعلی اصغری، قاسم بوستان‌دوست و ناصر عبداللهی و... یاد پرستوهای خونین بال شهرمان جاودان باد.
====================
گزارش از فرشته خلیلی‌پالندی
===============
انتهای پیام/ن10/د1000
