به گزارش خبرگزاری فارس از کوهبنان، هجده روز از ذیحجه می‌گذرد، صدای پای کاروانی می‌آید که گویی راهش حق و مقصدش الله است، نبی مکرم اسلام (ص) پس از زیارت خانه حق با دستانی پر از فضیلت و ره‌توشه‌ای سرشار از اطاعت و بندگی با کاروانیان از حج برگشته است.
او برگشته تا پیامی را از جانب پروردگار که مامور به انجامش شده، در گوش همه امت نوید دهد، او برگشته است، زیرا می‌خواهد یار و یاورش را در دین حق معرفی کند، برگشته تا امت را به امامت فراخواند.
او پیوند برادری‌اش را با کسی بست که گام‌هایش را برای تبلیغ آیین الهی مصمم‌تر می‌ساخت، پیامبر (ص) می‌خواهد، مردی را به امت و خلافت منصوب و معرفی کند که وفاداری‌اش به او جهادش در راه حق، علمش در دین، ایمان و صداقتش بی‌نظیر بود.
او چه کسی بود جز علی‌بن ابی‌طالب، نخستین امام امت و رهبر شیعیان، آری شکوه حج با حضور محمد (ص) یادآور آیین ابراهیم بت‌شکن بود، چشم‌های آینده‌نگر محمد (ص) نگران سرنوشت امتی است که ابرهای تیره و سیاه را در انتظارشان می‌بیند.
کاروانیان در زیر بارش سوزناک پرتوهای آفتاب سرزمین غدیر ایستاده‌اند، نسیم گرم صورت غبار آلودشان را نوازش می‌کرد و شن‌های داغ بیابان بر پاهای خسته‌شان بوسه می‌زد، همه چشم‌ها منتظر و قلب‌ها در تب و تاب انتظار سخنان گرم رسول خدا می‌تپید، ندا می‌رسد ای پیامبر آن چه از سوی پروردگارت بر تو نازل شده، به مردم برسان وگرنه هرگز ابلاغ رسالت خدا نکرده‌ای.
نبی مکرم (ص) اندکی پس از شنیدن ندای آسمانی سخن آخرش را که سرنوشت‌ساز بود، چنین فرمود، «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» این بود، پاسخ محمد (ص) به چشمان غم گرفته تاریخ و گوش منتظر زمان که از دهان مبارکش شنیده شد، علی (ع) برگزیده محمد (ص) نیست، بلکه او برگزیده خالق جهانیان است.
آری محمد (ص) فقط ابلاغ‌گر پیام الهی بود، آری روز غدیر روز تکمیل دین است، عید غدیر عید پیمان و عهد است.
----------------------------------------
یادداشت از فاطمه نامجوکوهبنانی
----------------------------------------
انتهای پیام/80012/ب30/د1000
