به گزارش خبرگزاری فارس از زاهدان، معلولیت نه تنها محدودیت نبوده بلکه فرصتی برای بروز استعدادهای افراد در زمینه های مختلف است، چه بسیار هستند معلولانی جسمی حرکتی، نابینا، ناشنوا که در زمینه‌های مختلف ورزشی، علمی، هنری دارای مقام و رتبه بوده و پیشرفت کرده‌اند.
آنها با توکل و اتکا به خداوند متعال این معلولیت خود را آغاز عزلت و گوشه نشینی ندانسته بلکه با همت و پشتکار به سمت محقق کردن آرمان‌ها و علایق خود حرکت کرده‌اند به گونه‌ای که امروز شاهد پیشرفت آنها در زمینه های مختلف هستیم.
در زمینه علمی یکی از معلولان موفق استان سیستان و بلوچستان پروفسور فاطمه رخشانی بوده که دارای مدرک عملی پایه 41، پروفسوری آموزش بهداشت است.
وی مدت 22 سال است که عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان است، در کارنامه سوابق علمی و اجرایی خود مسئولیت‌هایی از جمله دبیر هیئت ممتحنه و ارزشیابی رشته آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دبیر کمیته ترویج شیوه زندگی سالم، مدیر کل دفتر آموزش و ارتقای سلامت معاونت بهداشتی و دبیر جشنواره ملی رسانه‌های سلامت طی سه سال متوالی را بر عهده داشته است.
این مسئول هم اکنون به عنوان معاون بهداشتی وزارت بهداشت مشغول فعالیت است.
خبرنگار فارس در سیستان و بلوچستان با وی گفت‌وگویی ترتیب داده که در ادامه با هم میخوانیم:
فارس: در مورد نوع معلولیت خود بفرمایید؟
من معلول جسمی حرکتی هستم که در سن دو سالگی بر اثر تزریق آمپول پنی‌سیلین از ناحیه دو پا فلج شده و مابقی عمر خود را تاکنون بر روی ویلچر سپری کرده‌ام.
فارس: چطور با این اتفاق کنار آمدید؟
خوب وقتی افراد معلول در کنار افراد سالم خلق می شوند مانند این است که در میان یک دسته گل صورتی، چند گل بنفش رشد کند و این توجه همه را به گلهای بنفش معطوف می کند، گلهای بنفش همان معلولان هستند که توجه جامعه را به خود جلب می کنند، قطعا خداوند از خلقت همه موجودات عالم هدفی دارد و هر کدام را برای ایفای نقشی در دنیا خلق کرده است.
وقتی که متفاوت باشی بیشتر دیده می شوی چون نشانه‌ای از قدرت خداوند هستی، خداوند حتی از خلقت یک معلول عقب مانده ذهنی هدف دارد و آن را نیز برای ایفای نقشی در عالم خلق کرده و قطعا اذیت و آزار بنده ها هدف این خلقت نبوده است.
معتقدیم که برگ درختی بدون اذن خداوند از درخت نم‍ی‌افتد، شاید صلاح و تقدیر من هم در این بوده بر روی ویلچر زندگی کنم.
فارس: شما با توجه به معلولیتی که داشته‌اید، توانسته‌اید در اجتماع حضور پر رنگ و اثرگذار داشته باشید، رمز این موفقیت چه بوده است؟
از همان سال‌های نخست معلولیتم خانواده‌ام به من و به اینکه میتوانم مفید باشم برای خانواده و اجتماع، اعتماد کردند، من در کنار اعتماد خانوده به آینده امیدوار شدم و با توکل به خدا به دنبال شکوفایی علایق و استعدادهای خود گام برداشتم.
فارس: علاقه شما چه بود؟
من بخاطر شرایطی که داشتم و باید دائما بر روی ویلچر می‌بودم، بیشترین علاقه‌ام به مطالعه و درس خواندن بود که با همکاری خانواده آن را با جدیت ادامه دادم و در دانشگاه قبول شدم و پس از فراغت از تحصیل در سال 70 به عنوان عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان فعالیت خود را بیشتر کرده و از سال 72 کار اجرایی من در سمت های مختلف آغاز شد.
فارس: چه مسئولیت‌هایی را در حوزه اجرایی برعهده داشته‌اید؟
مسئولیت‌هایی از جمله دبیر هیئت ممتحنه و ارزشیابی رشته آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دبیر کمیته ترویج شیوه زندگی سالم، مدیر کل دفتر آموزش و ارتقای سلامت معاونت بهداشتی و دبیر جشنواره ملی رسانه‌های سلامت طی سه سال متوالی در سال‌های اخیر بر عهده داشتم.
فارس: رمز موفقیت شما در زندگی و کارهای اجرایی چه بوده است؟
رمز موفقیت من ابتدا اعتماد خانواده به من بود که سبب شد ایجاد انگیزه و امید در وجود من بیدار شود و با توکل به خداوند در راستای اهدافم تلاش کنم.
فارس: لطفا بیشتر در این زمینه توضیح بدهید؟
اعتماد خانواده مهم‌ترین رمز موفقیت من بود، خانواده ام به من با همین معلولیت جسمی اعتماد کرده و تشویقم کردند به گونه ای که نور امید در وجود من بیدار شده و با توکل به خداوند در راستای اهدافم تلاش کنم.
من معتقدیم که تمام مقدرات دنیا به دست خود انسان رقم نمیخورد و قطعا اگر تقدیر و اراده خداوند نباشد انسان هرگز به هیچ جایگاهی دست نمی‌یابد، من باور دارم که حتی مشکلات و سختی‌ها هم به صلاح انسان هاست و ممکن است زمینه ساز رسیدن به بسیاری از خوشی ها و موفقیت ها در زندگی باشد، مشکلات تنها برای معلولان نیست، بلکه خیلی از انسان های سالم را می بینیم که دچار مشکلات بسیار هستند، سرنوشت برای هرکس به طریقی مقدر شده است.
فارس: از دیدگاه شما مهم‌ترین دغدغه معلولان در جامعه ما چه میتواند باشد؟
اشتغال مهم‌ترین دغدغه معلولان است، البته از آنجاییکه من عضو هیئت علمی دانشگاه بودم و در آن زمان به رشته درسی من نیاز بود شرایط استخدامم راحت تر بود.
اما امروز شاهد هستیم که پیدا کردن یک شغل در جامعه برای معلولان به یک مشکل بزرگ تبدیل شده، با وجود اینکه در قانون جامعه معلولان مبحث سه درصد مطرح شده اما مسئولان خیلی به آن پایبند نیستند.
اگر قرار باشد برای پذیرفتن یک شغل، دو نفر با شرایط مشابه ولی یک نفر سالم و یک نفر معلول مراجعه کنند، قطعا کارفرما فرد سالم را پذیریش می‌کند، زیرا به توانایی فرد معلول اطمینان ندارد و این ضعف بزرگ جامعه ماست.
فارس: پیشنهاد و راهکار شما برای حل این مشکل چیست؟
سازمان بهزیستی باید حمایت از معلولان را به عنوان مدیریت کننده برنامه‌های آنها مورد اهمیت قرار داده و حتی استخدام آنها را در ادارات دولتی را پیگیر باشد.
البته معتقد هستم که اگر یک فرد معلول بخواهد از قابلیت‌ها و توانمندی‌های خود به خوبی استفاده کند، میتواند در مشاغل آزاد هم موفق باشد.
وابستگی اکثر افراد جامعه نه تنها معلولان به شغل‌های دولتی از دیگر مشکلات کشور ما است.
می‌شود به دنبال شغل‌های آزاد رفت و با فعالیت در مشاغل خرد زمینه حضور چند نفر دیگر را نیز فراهم کرد. همچنین اعتبار دادن به مشاغل دولتی در جامعه ما مانع بزرگی برای مراجعه افراد به مشاغل آزاد است.
* موانع فیزیکی مهم‌ترین مشکلات معلولان جسمی حرکتی است
فارس: نظر شما در زمینه مناسب سازی برای معلولان در سطح شهرها چیست؟ آیا این امر به خوبی مورد توجه قرار گرفته است؟
بر خلاف اینکه قوانین محکمی هم در این راستا در کشور داریم، اما در هیچ استانی حتی تهران بحث مناسب سازی رعایت نشده است.
با وجود اینکه از دوران جنگ جمعیت زیادی جانباز و معلول در کشور وجود دارند و اینها برای ارائه خدمت در اجتماع فعالیت می‌کنند متاسفانه هنوز سطح خیابان ها مناسب سازی نشده است.
گاهی اوقات هم که رمپ هایی برای رفاه حال معلولان در سطح معابر ایجاد می کنند، شاهد هستیم که هیچ استانداردی را رعایت نمی‌کنند.
سازمان بهزیستی وظیفه نظارت دارد و باید به عنوان یک مدعی العموم بحث مناسب سازی را با جدیت پیگیری و در صورت کوتاهی دستگاه‌های مربوطه از آنها شاکی شود.
آنچه معلولان به ویژه معلولان جسمی حرکتی را بیش از پیش آزار می‌دهد و از موانع فیزیکی هم بدتر است، وجود موانع فرهنگی است.
فارس: در زمینه موانع فرهنگی بیشتر توضیح می‌دهید؟
مقاومت در مقابل نگاه‌های ترحم آمیز بسیار سخت است، یک معلول اگر در طبقه پنجم یک آپارتمان باشد میتواند با همکاری و کمک چند نفر جا بجا شود و این غیر ممکن نیست، اما وقتی با موانع فرهنگی مواجه می شویم واقعا نمیدانیم باید چکار کنیم.
موانع فرهنگی یعنی اینکه نگاه جامعه به معلولان جسمی حرکتی به عنوان یک فرد از کار افتاده و بی دست و پا است که نمیتوان هیچ کاری انجام دهد.
رسانه‌ها و دستگاه های فرهنگی باید نگاه مردم را به معلولان تغییر دهند به طوری که مردم معلولان را نیز مثمر ثمر بدانند.
و البته نباید حتما به دنبال معلولانی که پیشرفت کرده‌اند رفت و آنها را معرفی کرد، زیرا تمام معلولان با یک سری مشکلات مواجه هستند که رسانه ها اگر به دنبال آنها هم بروند و درد دل آنها را هم منعکس کنند قطعا در تغییر نگاه مردم به آنها موثر خواهد بود؛ زیرا مقاومت در مقابل نگاه‌های ترحم آمیز هم بسیار سخت است.
فارس: با توجه به معلولیتی که دارید تصور می‌کردید یک روز به عنوان معاون بهداشتی وزیر فعالیت کنید؟
اگر هر فردی در هر شرایطی چه سالم و چه معلول، به موفقیتی دست می یابد، هرگز فکر نکنند که خوش شانس هستند و ستاره بخت در خانه وی نشسته است، زیرا هیچ کس بدون تلاش و پشتکار هرگز به هیچ مقام و درجه ای نمیرسد.
من قطعا پیش‌بینی چنین پست و مقامی را نمی کردم و آنچه سبب شد به اینجا برسم، دقت و احساس مسئولیت در وظایفی بود که قبلا بر عهده داشتم.
خداوند نسبت به ما معجزه نکرده بلکه با توجه به این مثال که «از شما حرکت و از خدا برکت» من مزد تلاش و زحمت خود در تمامی سال‌هایی که بر روی ویلچر بوده ام از خداوند گرفته‌ام و به همه به ویژه جامعه معلول میگویم که مطمئن باشند خداوند هیچ تلاشی را بی نتیجه نمی‌گذارد.
فارس: حرف آخر؟
من به سختی با موضوع معلولیت و نگاه ترحم آمیز جامعه به معلولان کنار آمدم و هرگز دوست ندارم حتی یک بار حتی یک ثانیه از گذشته را برگردم و دوباره تکرار کنم، چون سختی‌ها و ملالت‌های بسیار را تجربه کرده‌ام.
من معتقدم معلولان برای اینکه خود را در نگاه اجتماع توانمند نشان دهند و قابلیت های خود را اثبات کنند، باید بر خلاف جهت آب شنا کنند، باید تفکر مثبت و افق بلندی را در ذهن خود برای آینده خود طراحی کنند، زیرا باور داریم که هرطور فکر کنیم ، همان طور رقم می‌خورد.
===================
گفت‌وگو تفصیلی از شیوا سرگزی
===================
انتهای پیام/75004/ن40/ث3001
