به گزارش خبرگزاری فارس از رفسنجان، گاهی اوقات دیدن بعضی صحنه‌ها فکر و دل انسان را به درد می‌آورد، مانند زمانی که اشک یک کودک یتیم را مشاهده می‌کنیم که از درب خانه یک ثروتمند بانی افطار رانده شده است.
بزرگان دینی ما از افطاری دادن و ثواب آن بارها گفته و تاکید بر این امر مهم کرده‌اند، اما این پرسش مطرح است که افطاری را به چه کسانی باید داد و بیشتر به فکر سیر کردن شکم چه افرادی باید بود.
برخی افراد با اینکه یک رکعت از نمازهای یومیه خود را در خانه نمی‌خوانند و به مسجد و جماعت عادت دارند، گاهی اوقات کارهایی ناشایست که در خور و شأن یک مؤمن نیست انجام می‌دهند، بوی غذای افطاریشان تمام محله را پر کرده و به جای اینکه به فکر یتیمان و فقیران باشند و ذره‌ای از آن غذا را که برای فامیل بزرگ و متمول خود آماده کردند به سطلی بریزند که یک کودک یتیم دستش گرفته و به امید گرفتن غذا درب منزل آن فرد ظاهرا مؤمن آمده است، درب را که به روی او باز نکردند که هیچ، دعوایش هم کردند و اشک او را درآوردند.
آیا این درست است، کجای دین و شریعت ما آمده این رفتار شایسته یک مسلمان است، مگر نخستین امام ما شیعیان حضرت امیرالمؤمنان علی (ع) در هنگام نماز انگشتری خود را به فقیر نداد، مگر همسرش فاطمه زهرا (س) لباس خود را به فقیر نبخشید، مگر غذای افطاری خود را به فقیر ندادند و خود بی‌غذا نماندند.
اگر مسلمانی به تبعیت از ائمه اطهار (ع) دم از دین، نماز، مسجد و اعمال نیک می‌زند این گونه رفتار با یتیم و فقیر چه معنایی دارد.
به حقیقت می‌توان گفت که این افراد غنی غذای کمی هم تدارک نمی‌بینند، زیرا می‌خواهند آبرویشان جلوی فامیل حفظ شود، حتی آن قدر زیاد می‌آورند که شاید مدت‌ها در یخچال‌ها و فریزرهای منزل بماند و سرانجام خودشان دل زده شوند و آن غذا را دور بریزند.
بهتر نیست، ابتدا فقرا و نیازمندان محله را شناسایی کنند و نام آنها را در لیست مهمان‌های خود بیاورند و با یکی از آن اتومبیل‌های مدل بالا که درب منزل میزبان صف کشیده‌اند برای همسایه‌های آبرومند اما نیازمند غذا ببرند، قطعا ثواب افطاری آنها چند برابر می‌شود.
در این روزهای پایانی ماه رمضان دعای ما این باشد که روزی برسد که دست نیازی رد نشود و اشک یتیمی نریزد.
انتهای پیام/80016/ع30/د1000
