به گزارش خبرنگار دفاع مقدس خبرگزاری فارس در ساری، در روزهای ماه مبارک رمضان هر روزه‌داری همچون مولایش علی(ع) که نگین این ماه است باید به فکر سفره افطار مستمندان و تنگ دستان باشد.
ولی بارها شده که از سفره افطار یا شام و ناهار همسایه دیوار به دیوار خود خبر نداریم و نمی‌دانیم بر آنها چه می‌گذرد.
امروزه در شهرهای بزرگ ایران اسلامی شاهد فرهنگ غلط زندگی ماشینی و بدون عطوفت اسلامی در میان همسایه‌ها هستیم به گونه‌ای که با تأسی از فرهنگ نابجای غربی این تفکر را در ذهن خود پرورش داده‌اند که نباید کاری به کار همسایه داشت و هرخانواده باید به زندگی خودش بپردازد.
ولی سیره ائمه و شهدای گران‌قدرمان این چنین نبود، این بزرگواران مدام به فکر حال همسایگان خود بودند.
متن زیر خاطره‌ای از سیره شهید هوشنگ رضایی خاکی به زبان افسانه رضایی خاکی خواهر شهید است که به نگاه علوی این شهید به همسایگان پرداخته شد.
*****
هوشنگ در حال نماز خواندن بود که یکی از همسایه‌ها به خانه ما آمد و گفت: شوهرم امروز نتوانست نان بخرد شما نان اضافی دارید به ما قرض بدهید.
من در جواب گفتم: ببخشید نان ما هم امشب کم است.
آن همسایه با ناامیدی رفت. هوشنگ نمازش که تمام شد، گفت: افسانه درست شنیدم. یکی نان می‌خواست؟
گفتم: بله اما نان خودمان کم بود نتوانستم به او بدهم.
هوشنگ با ناراحتی گفت: من امشب شام نمی‌خورم، سهمیه نان مرا بردار و ببر منزل آنها.
گفتم: چرا باید این کار را بکنم؟ تو که از صبح تا به حال چیزی نخوردی.
گفت: مگر نمی‌دانی درباره نیکی به همسایه چقدر بزرگان سفارش کردند، برآورده کردن نیاز همسایه جزء تکالیف دین است و من نخورم بهتر از آن است که آنها گرسنه بمانند.
انتهای پیام/2296/ح20/ض1002
