به گزارش خبرگزاری فارس از جنوب استان تهران، هنر دارای جلوه‌گاه لطیف است که این امر تعالی زندگی انسان را رقم می‌زند. تعالی آثار هنری در گرو ارتباط عمیق مردم با این نوع آثار است. تئاتر یا نمایش شاخه‌ای از هنرهای نمایشی است که به بازکردن داستان‌ها در برابر مخاطبان یا تماشاگران می‌پردازد. در فارسی به تئاتر «نمایش» می‌گویند. در اصل تعریف دقیق تئاتر یعنی بیان مشکلات مردم و مسائل اجتماعی، سیاسی و فرهنگی یک جامعه به زبان تئاتر است.
بهره‌گیری از ظرفیت و توان کم‌نظیر هنرمندان برای خلق آثار مبتنی بر ارزش‌های والای اسلامی و انسانی مهم‌ترین وظیفه مسئولان این بخش است.
در این مجال بر آن شدیم در ارتباط با تاثیرگذاری هنر و کاربردهای نمایش برای بیان حرف دل مردم بپردازیم. به همین دلیل با یکی از هنرمندان شهرستان ری، حامد هوشیاری، کارشناس و منتقد تئاتر و سینما و مسئول امور اجرایی دبیرخانه سی‌امین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به گفت‌و‌گو نشستیم که مطالب زیر ماحصل این گپ و گفت است.
تاثیرگذاری زبان هنر در شناخت و برطرف کردن مسائل و مشکلات جامعه تا چه میزان حائز اهمیت است؟
-با استفاده از زبان هنر بهتر می‌توان به مسائل و مشکلات جامعه رسیدگی کرد و بی‌شک نقش هنر برای بیان معضلات جامعه یک امر ضروری است.
به نظر من جمله «ما می‌توانیم» می‌تواند الگوی مناسبی برای هنرمندان در خلق آثار هنری باشد و استفاده از تولیدات داخلی باید از طریق هنرمندان به یک فرهنگ تبدیل شود و هنرمندان باید در خلق آثار هنری خود تلاش کنند که اثر هنری آنها به عنوان ویترینی برای کالاها و سرمایه‌های خارجی تبدیل نشود.
کاربرد زبان هنر برای هنرمند و جامعه چیست؟
مهم‌ترین کاربرد دیگر زبان هنر، استفاده درست و مناسب سرمایه ایرانی اعم از سرمایه سخت‌افزاری و سرمایه نرم‌افزاری ایرانی است که از طریق هنرمندان و خلق آثار متعدد فاخر هنری شامل آداب و سنن اقوام مختلف، آیین‌های گوناگون، ادبیات کهن ایران زمین و ...حاصل می‌شود و باید توسط هنرمندان عرصه تئاتر و نمایش بیش از پیش برای مردم عرضه شوند تا از این طریق هم بتوان از سرمایه داخلی استفاده کرد و هم فرهنگ و هنر ایران بیشتر از روزهای گذشته ارتباطی صمیمی‌تر و نزدیک‌تر، هم با ایرانیان و هم با سایر ملل‌ها برقرار کند.
از دیدگاه شما مهم‌ترین راهکار برای بهتر شدن اوضاع و فضای کنونی که در تئاتر ایران حاکم است چیست؟
-تئاتر باید از پوسته به ظاهر روشنفکرانه‌اش که باعث خفگی و خفتگی آن شده، رها شود تا گوهر حقیقی خود را آشکار سازد و این نکته بسیار تامل‌برانگیز است که نمایش باید به جامعه و در میان مردم برگردد و به جای تغذیه از متون و تفکرات غربی به متنی فاخر، پایبند به اصول سنت‌ها، ارزش‌های معنوی و تفکری سازنده در فرهنگ ایرانی توجه کند.
از مهم‌ترین مسائلی که ما امروزه با آنها درگیر هستیم و به اعتقاد من نمی‌توان از کنار آنها به راحتی گذشت می‌توان به جنگ، اشغالگری، از خود بیگانگی، بی‌هویتی، بی‌عدالتی، فساد و بسیاری دیگر از این معضلات که در خارج از کشور شاهد آنها هستیم اشاره کرد، این مسائل باید جایگزین اوهام و مسائل شخصی هنرمندان تئاتر شود تا با کمی تامل و تفکر بر روی این موضوعات بتوان آثاری درخور فرهنگ و هنر ایران ثبت و به تمام دنیا معرفی کرد.
آیا بزرگان و مفاخر ما نیز در ارتباط با تئاتر نظری داشتند؟
-یادم می‌آید شهید مرتضی آوینی جمله‌ای زیبا برای احیای تئاتر گفته بود «تئاتر شرق می‌تواند با رجعت به سوابق تاریخی و ملی خویش زنده بماند و در این طریق، پیش از هر چیز باید عنان تقلید را از گردن باز کند و زنجیرهای رعب و شیفتگی به غرب را از دست و پای خویش بدرد. معرفت نسبت به تئاتر غرب و سیر تحولی که پیموده است مقدمه خود آگاهی ما است، اما این معرفت باید از منظر تفکر مستقل ما حاصل آید نه از آن طریق که غربیان خود خویش را معرفی کرده‌اند ... هنر نمایش اگر ریشه در خاک فرهنگ و ادب این مرز و بوم بدواند، عرصه‌های دیگری نیز برای ادامه حیات خواهد یافت، چنان که در سال‌های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی چنین شد و گروه‌های نمایشی خودپرورده‌ای از میان مردمان پایین دست سر برآوردند، اما این نهال‌های نازک مورد بی‌مهری باغبان واقع شدند و از تشنگی خشکیدند» به نظرم جمله شهید آوینی نه تنها در زمان خود و بلکه در این زمان هم می‌تواند سرمشقی مناسب برای هنرمندان نه تنها عرصه تئاتر بلکه تمام گونه‌های هنری و کلاً فرهنگ و هنر باشد.
انتهای پیام/ب10/چ3000
