به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، نام ماه شعبان همیشه با نیمه آن زیباتر می‌شود و در نظر همه بیشتر باقی می‌ماند، چرا که همه خودشان را برای جشن‌های در این ماه به ویژه 15 شعبان آماده می‌کنند.
در هر خیابان و کوچه‌ای که قدم بگذاری غیر ممکن است که جایی را مهیا برای جشن نیمه شعبان نبینی، حال با زدن پلاکارتی یا پرچم‌های که اسم مبارک مهدی(عج) نوشته شده و یا چراغانی، پایین شهر و بالای شهر هم ندارد، از هر قشری که تصورش را بکنی از مدت‌ها قبل در حال تدارک دیدن برای بزرگ‌ترین عید مسلمین هستند، برای کسی که غایب از نظرها است و نظاره‌گر تمامی اعمال ما است.
اگر کسی هیچ اعتقادی به مسائل دینی هم نداشته باشد با رفت و آمد در خیابان هم متوجه این تغییرات می‌شود، چه برسد به کسانی که از منتظران این حضرت هستند و برپایی حجله امام زمان(عج) را کم‌ترین کار ممکن می‌دانند.
فقط کافی است، زمانی که از کوچه‌ها رد می‌شوی نگاهی به اطرافت بیندازی تا ببینی آن هم که پول ندارد، یا مهدی‌گویان گره پرچمی را که نام مهدی بر آن نقش بسته است را محکم می‌کند تا این پرچم سبز که در زیر آن امتی چشم به راهش هستند، برافراشته شود.
جوانی که به روزترین لباس غرب را پوشیده با همان موهای فشن و لباس چاک چاکش طوری به عشق امام زمان(عج) کوچه را جارو و آب‌پاشی می‌کند که اینجاست که می‌فهمم، امام زمان(عج) به فرد خاصی تعلق ندارد و هر کسی می‌تواند خادم او و سرباز رکابش باشد.
پیرمردی که در گوشه مغازه کوچک خود بر روی کارتنی نوشته «عجل لولیک الفرج» و بسته شکلاتی را هم کنار ترازوی قدیمی‌اش گذاشته و هر کسی را که وارد مغازه‌اش می‌شود به او شکلاتی تعارف می‌کند، و فقط در خواست یک صلوات فرستادن را دارد، کودکی که عروسک به بغل همراه مادرش سربندی به سرش بسته شده روی آن نوشته «سرباز کوچک تو یا مهدی(عج)» او نیز در حالی و هوای این روزها و با زبان شیرین خود عروسکش را مهدی صدا می‌کند.
نگاهم به این همه آذین‌بندی، دیگ‌های بزرگ نذری و پرچم‌های رنگارنگ و جنب‌وجوش‌ها که می‌افتد، از طرفی بسیار خوشحالم که چه مردم خوبی داریم که تولد پسر زهرا(س) را فراموش نمی‌کنند و هر چه در توان دارند از انجام آن دریغ نمی‌دارند، حال به هر نحوی که شده با دادن نذری، چراغانی، مداحی و هر چه که دوست دارند، اما چیزی دیگری هم در ذهنم فریاد می‌زند که نمی‌دانم باید بیان کرد یا نه؟ و آن اینکه تا کی می‌خواهیم برای امام زمان(عج) جشن تولد و آغاز امامت بگیریم و آن طور که خودمان می‌خواهیم و دوست داریم، در قبال ایشان رفتار کنیم؟ کی می‌خواهیم رفتار شیعی را جایگزین رفتار محبانه کنیم؟
به قدری با فهم و خواست خودمان پیش رفته‌ایم، که افسار حبمان را به دست شیطان سپرده‌ایم و او ما را به هر سمتی که می‌خواهد می‌کشاند، در حالی که برای امام جشن می‌گیریم، اما از او غافلیم، و به زعم خود به امام می‌پردازیم اما حجاب‌های درون وجودمان در مقابل نور امام(عج) قطورتر شده، و به جای اینکه به اصلاح ایمان، تفکرها، اخلاق‌ها و رفتارهایمان بپردازیم، خودمان را مشغول انجام یکسری رفتارهای کم قیمت کرده‌ایم.
شیعه کسی است که به دنبال برپایی ظهور مولایش باشد، نه اینکه دست به زانو بنشیند به امید اینکه روزی مولایش ظهور کند، بهتر نیست به جای کوچه و خیابان محله و شهرمان، کوچه و خیابان دل‌هایمان را برای امام چراغانی کنیم، تا قبل و بعد از این برنامه‌ها تغییری در وجود خود حس کنیم، و قیامی را در درون خود حس کنیم تا عطش ظهور مولا را هر لحظه در درونمان شعله بکشد؟
برای این کار نیاز اتصال به منبع برقی داریم تا بتوانیم چراغ دلمان را روشن کنیم، و هیچ منبع نمی‌توانیم پیدا کنیم مگر ایمان مهدوی، تا تفکر، اخلاق و رفتار و کنش ما را تحت شعاع قرار دهد و این را باید تنها از خدا بخواهیم تا ایمانمان را مهدوی، تفکراتمان را تفکرات مهدوی، اخلاقیاتمان را اخلاقیات مهدی قرار دهد و ما را جز بر پا کنندگان ظهور مولایمان قرار دهد.
به امید اینکه شاید این جمعه بیاید شاید....
انتهای پیام/خ۲۰
