به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، در محله جوباره، ناحیه یهودی‌نشین اصفهان واقع در خیابان کمال کنونی و در مسیر یکی از کوچه‌های آن به نام حاج کاظم، آثار سر در مجللی که بر فراز آن دو مناره دارالضیافه را که مردم محل دارالضیاء نیز می‌نامند، واقع شده است.
وجه تسمیه این محل به دارالضیافه به دلیل خرابی‌های بسیاری که به آن در گذشته وارد شده است و فقدان کتیبه‌ای که منظور ساختمان از این بنا را بیان نماید، در حال حاضر بر کسی معلوم نیست.
اما از نام آن استنباط می‌شود این اثر تاریخی سر در یک مهمانسرای مجلل مشهوری بوده که به امیران و حکمرانان حکومت سلطان محمد خدابنده تعلق داشته است و شب‌ها بر فراز مناره‌ها آتش می‌افروختند تا مسافران از راه دور اصفهان را ببینند و مسیر خود را گم نکنند.
تزئینات کاشی‌کاری آن به سبک دوره مغول است و در سال‌های گذشته از کتیبه زیر مقرنس‌های فوقانی که به خط ثلث سفید معرق بر زمینه کاشی لاجوردی بوده فقط دو کلمه (و من دخله) باقی مانده بوده و بقیه کلمات این کتیبه فرو ریخته است.
در تابستان سال 1340 شمسی که دکتر هنرفر این مناره را قرائت می‌کرده فقط دو کلمه (و من دخله) باقی مانده بود و شاید اگر به تعمیر آن از طرف دکتر هنرفر اقدام نمی‌شد اینها هم ریزش می‌کرده و در اصل کلمه‌ای از کتیبه باقی نمی‌ماند، اما با تحقیق و جست‌وجوی ایشان با توجه به دو کلمه باقی مانده احتمال می‌دهد اصل کتیبه صرف نظر از سال تاریخ آن به شرح زیر بوده است: «ان اول بیت وضع للناس للذی ببکة مبارکاً و هدی للعالمین فیه آیات بینات مقام ابراهیم و من دخله کان آمناً».
در داخل مقرنس‌های مناره‌ها هر (سوسن) یا (طاس) شامل یک کلمه است و کلمات موجود به خط ثلث سفید معرق بر زمینه کاشی لاجوردی کلمات محمد، علی، فاطمه، الحسن و الحسین دیده می‌شود.
پوشش تزئیناتی مناره‌های مزبور به خط بنایی فیروزه‌ای بر زمینه شطرنجی آجری در هفت ردیف به شرح زیر است: ردیف اول کلمه الله، ردیف دوم تکرار کلمه اکبر، ردیف سوم تکرار کلمه الله، ردیف چهارم تکرار کلمه محمد، ردیف پنجم تکرار کلمه و علی، ردیف ششم تکرار کلمه و الحسن و ردیف هفتم تکرار کلمه و الحسین دیده می‌شود.
پرفسور پوپ تاریخ بنای این مناره را اواخر قرن هشتم هجری می‌داند و آقای سمیث تاریخ آن را در ربع اول قرن هشتم هجری قرار داده است، بد نیست بدانید این مناره به شماره 272 به ثبت تاریخى رسیده است.
انتهای پیام/خ20/ط4000
