به گزارش خبرگزاری فارس از دامغان، دامغانیها که شهرشان به مهد علم و فرهنگ و ادب، تاریخ و غنا و تمدن معروف است، امروز شاهد برنامهریزی جامع و قابل تامل مسئولان سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری برای مرمت آثار تاریخی خود بودند.
عزیمت معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به شهرستان دامغان که عصر امروز در صدر هیئتی انجام شد، برای طرحهای میراث فرهنگی این شهرستان توفیقی به حساب میآمد تا آثار تاریخی این شهرستان در مسیر احیا و مرمت قرار گیرد.
در حاشیه این سفر، مسعود علویانصدر معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در نشستی مشترک با مسئولان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان سمنان، نماینده مردم دامغان در مجلس شورای اسلامی و جمعی از فعالان و تصمیمگیران شهرستانی، به گفتوگو درباره مسائل مختلف پرداخت و در نهایت، دومین بنای خشتی بزرگ ایران در راه توجه قرار گرفت.
در این نشست، در زمینه دیوار "باروی شهر دامغان" سخنان زیادی مطرح و مقرر شد این طرح جزو آثار تاریخی تصویبی قرار گیرد که دولت برای آنها برنامهریزی کرده است.
دیوار باروی شهر دامغان قرار است از ابتدای بلوار راهآهن تا بعد از دروازه تاریخی شامان در دستور کار مرمت و احیا قرار گیرد.
به گزارش خبرگزاری فارس؛ دیوار باروی دامغان بعد از ارگ بم بزرگترین بنای خشتی ایران است.
این بنای خشتی در سال 1375 و به شماره 1799 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
بخشی از دیوار باروی دامغان در هزارههای قبل از میلاد مسیح، نخستین استقرارها به شکل خانه‌های گلی ظاهر می‌شود.
به تدریج بر وسعت خانهها افزوده و استفاده از درب در آنها متداول می‌شود؛ دیوار اتاقها در نتیجه شناخت آجر و بهکارگیری آن نظم بیشتری مییابد.
به گزارش فارس؛ این تغییرات با پیدایش دهکدهها همراه است و در این دهکدهها، اتاقها و اجاقها و دیگر تجهیزات داخلی خانهها ایجاد می‌شود.
پیدایش همین تجهیزات مختلف در دهکدهها باعث متمایز شدن این دهکدهها از یکدیگر شده است؛ پیشرفت اقتصادی باعث به وجود آمدن یک استراتژی خاص می‌شود و آن حفاظت از دهکدهها در مقابل عوامل بیگانه است.
پس برای جلوگیری از تهاجم اقوام مذکور تدابیری را اتخاذ کردند و آن ایجاد حصارهای دفاعی در اطراف دهکدهها بود؛ بعضی از دهکدهها مثل هگمتانه دارای دو یا چند بارو هستند.
در روی حصارها در فواصل معین برجهای کنگرهدار جهت تیرکشها ایجاد کردند و از آنجایی که دامغان شهری بسیار قدیمی است و در مسیر جاده ابریشم قرار داشته و چون از لحاظ سوقالجیشی بسیار مهم بوده و همیشه مورد تهاجم بیگانگان در زمانهای مختلف قرار گرفته، حصاری به دور این شهر کشیدهاند.
این حصار که آثارش در اطراف شهر باقی است، در قسمت جنوب حدود یک هزار و 610 متر و در شرق، یک هزار و 620 متر و در شمال 150 متر از آن باقی مانده است و در قسمت شمالی بر اثر ساخت و ساز از بین رفته و در قسمت غرب نیز هیچ آثاری از این حصار باقی نمانده است.
حال با توجه به اینکه تپه حصار یکی از تپههای پیش از تاریخ است و در نزدیکی آن دو قلعه مربوط به دوران ساسانی وجود دارد، میتوان چنین استنباط کرد که احتمالا باره اصلی شهر به دور این محوطه کشیده شده بوده و بر اثر مرور زمان و همین طور کشت و کار از بین رفته است.
اما باروی کنونی شهر با توجه به مطالب کتب تاریخی احتمال داده می‌شود که در دوره نادری ایجاد شده باشد و به باره نادری نیز معروف است.
در این بارو، در فواصل مختلف میتوان برجها را مشاهده کرد و به بخشی از دیوار باروی دامغان به وسیله پنج دروازه به داخل باره راه پیدا میکردهاند.
پس میتوان چنین اظهار نظر کرد که دامغان تقریبا شاهراه اصلی ارتباط شرق و غرب بوده و از زمانهای بسیار کهن از این شهر عبور و مرور صورت میگرفته؛ حال چه به خاطر سیر و سیاحت و چه به لحاظ لشکرکشیهای نظامی و چه به لحاظ اقتصادی که همان عبور جاده ابریشم بوده، دامغان یک راه ارتباطی محسوب میشده و بر همین اساس بارو به دور آن کشیده شده است.
انتهای پیام/س10
