به گزارش خبرگزاری فارس از قلعه‌گنج، می‌خواهم خیلی راحت حرف‌ها و دردهای نهفته در دل این سرزمین را برای مسئولان وزارت بهداشت منعکس کنم و از قلعه‌گنج در جنوبی‌ترین نقطه استان کرمان با شما سخن بگویم.
دیری نیست که رسانه‌های بومی و محلی از دوردست خود را بر آتش مشکلات مردم می‌گذارند و از آن زمان هر کدام پسوندی بر قلعه‌گنج گذاشتند که خودمان هم باور کردیم که محرومیت در این منطقه موج می‌زند.
در دولت‌های گذشته برای این مردم خدمت کرده‌اند که آشکاری آنها اظهر من‌الشمس است، اما توقع مردم محروم این منطقه بیشتر بوده و هنوز هم هست.
اینجا قلعه‌گنج با بیش از هزار کلات، قلعه باستانی، محوطه هزار هکتاری نهرندگان و شهر سوخته حیدر و جازموریان تشنه که معرف تاریخ و تمدن کهن سرزمین محرومیت‌ها است، چه شده که با این همه الفاظ هنوز محرومیت را یدک می‌کشد.
سیدحسن قاضی‌زاده هاشمی، وزیر بهداشت دولت یازدهم خود در سالیان نه‌چندان دور در این سرزمین و به ویژه بخش چاه‌دادخدا در کنار مردم زندگی کرده است، آن زمانی که گروه خیران پزشکی نوآوران سلامت، چاه‌دادخدا را برای خدمت‌رسانی برگزیدند، وی به عنوان چشم‌پزشک حضوری گرم و دلنشین را در ذهن مردم به جای گذاشت.
نمی‌خواهم حرمت نان و نمک را وسط بکشم، اما وزیر بهداشت خود بهتر از هرکس می‌داند و آگاه است که مردم منطقه وسیع قلعه‌گنج چه قدر محتاج بیمارستان هستند.
مردم چاه‌دادخدا می‌دانند که قاضی‌زاده هاشمی هر جا سخنرانی می‌کند، حتماً نام قلعه‌گنج را بیان می‌کند، آنها منتظر قدم‌های وی هستند تا بار دیگر روشنایی را به چشمانشان برگرداند و ببیند که دیگر رنج سفر در پی هر دردی نهفته نیست.
این روزها کاسه صبر بعضی از مردم زود لبریز می‌شود و خدا نکند، فرزندی از آنها در جاده‌های بی‌شمار روستایی و بین‌شهری قلعه‌گنج تصادف کند که نبود بیمارستان و امکانات جراحی گاهی وقت‌ها آنها را مجبور به قطع عضو می‌کند.
در شهر قلعه‌گنج از یک ساختمان فرسوده و تخریبی به عنوان درمانگاه استفاده می‌شد که عمر آن به 40 سال می‌رسد و اگر زلزله‌ای بیاید احتمال تخریب آن می‌رود و با مدیریت جدید شبکه بهداشت، یک ساختمان پیش ساخته به اورژانس تبدیل شد، اما باز هم جوابگوی مردم نیست.
مردم این دیار صبور و مهربان نشسته‌اند تا رونق تدبیر و امید در دلهای آنها جوانه بزند.
اورژانس قلعه‌گنج فقط آمبولانس دارد، نبود دکتر متخصص را لمس می‌کنیم، آنجایی که خونریزی داخلی یک جوان، محله‌ای را داغدار می‌کند و این نبود دیگر دردی برایمان نیست که درمان نشود. باید دولت کاری می‌کرد، با آغاز ساخت بیمارستان در شهر قلعه‌گنج این آرزوها به تحقق نزدیکتر می‌شد، اما نمی‌دانم، کدام سوی طناب خدمتگزاری شل است که هنوز نگاه مردمان شهرم نگران آمدن بیمارستان است.
اینجا 80 هزار نفر در شرایطی زندگی می‌کنند که همیشه خار چشم دشمنان بودند و هر از گاهی بی‌منت حضوری حماسی از خود به نمایش می‌گذارند که انگشت به دهان می‌مانیم، اما حق اینها ادا نشده است، عدالت معنایی برای آنها ندارد، زیرا شهرهای کوچکتر و با جمعیت کمتر از همه خدمات بهره‌مند شدند.
عدالت این نیست که من خانه و جاده داشته باشم، اما از خدمات درمانی کم‌بهره باشم.
...............................
یادداشت از علی اکبرزاده
..............................
انتهای پیام/80004/ذ40/ض1002
