به گزارش خبرگزاری فارس از سنندج، رمضان می‌آید، شکوه می‌آورد، ایمان می‌بخشد، تقوا می‌سازد، گناه‌هان را از وجودت برمی‌چیند، خوبی‌ها را به درونت تزریق می‌کند، آنچه می‌برد فقط بدی است و خوبی می‌بخشد.
ماه بزرگی است؛ شفاف اما باور نکردنی، ساده اما پرهیجان، پاک و شگفت‌انگیز، معجزه می‌کند بی‌مقدمه، روکش معنویتش را بر گناهان ریز و درشت می‌گستراند، همه را می‌پوشاند اگر ... اگر تو بخواهی.
چه بخواهی و چه نخواهی سلام می‌کند به همه بندگان خدا؛ و وارد خانه‌هایشان می‌شود اما این را باید بدانی که او نیست که مهمان تو می‌شود بلکه تویی که مهمان لحظه لحظه‌های او هستی و باتوست که بخواهی شکوفه‌های رحمتش را توشه کنی و یا چشمانت را بر آنها ببندی و این همه خوبی را نخواهی ببینی.
مگر می‌شود مومن باشی و نخواهی و یا محتاج توشه باشی و جمع نکنی؟!
با آن همه عظمتش می‌آید و سبکبارت می‌کند، دلت را قرص می‌کند که آخرت خوبی در پیش داری اما به شرطی که قدر لحظه‌هایش را بدانی.
لحظه‌های رمضان یعنی لحظه بودن، یعنی لحظه خدا را حس کردن، یعنی دست بر خوبی‌ها کشیدن، یعنی لمس ایمان و تقوا، یعنی داشتن آخرتی بی‌پایان و زیبا و چه خوشبخت انسانی است که درک کند لحظه‌های خوب رمضان را.
بی‌دلیل نیست که نوای قرائت قرآن بیشتر می‌شود، فضای معنویت توسعه می‌یابد، جرم‌ها هر ساله در این ماه کم می‌شود چرا که رمضان است و ما را سوی خود می‌خواند و دعوتمان می‌کند به 30 روز با او بودن و یک عمر زندگی پرعزت داشتن.
انتهای پیام/79007/ط20/ژ1001
