دانیال رحمانیان امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در جهرم اظهار داشت: در شعر کلاسیک اشعار کوتاه را دوبیتی یا رباعی و در شعر سپید و نیمایی اشعار کوتاه را پریسکه می‌گویند که این‌گونه اشعار متشکل از حداقل دو بند یا دو فصل و حداکثر چهار بند یا چهار فصل است.
وی با بیان اینکه شعر پریسکه تاکید بر تصویرسازی ایهام‌افکنی و وادار کردن مخاطب به فکر در مورد موضوع مطرح شده در شعر و ارتباط درونی و بیرونی اجزای شعر با یکدیگر دارد، افزود: پریسکه می‌تواند موزون و مقفا نیز باشد به شرط اینکه فصل‌ها با یکدیگر مساوی نبوده و به عنوان یک تک‌بیت کلاسیک محسوب نشوند.
این شاعر جهرمی با بیان اینکه پریسکه یک لغت اصیل ایرانی بوده و به معنی جرقه کوچک آتش است، اضافه کرد: اگر شعر را شعله‌ای از احساس درون و خلاقیت ذهن بنامیم، پریسکه بخش کوچکی از این شعله بوده و در ذهن مخاطبش یک روشنایی کوچک و زودگذر و یا جرقه‌ای ریز ایجاد کرده و تا مدتی ذهن را درگیر خود می‌کند.
وی ادامه داد: در حال حاضر بیش از 150 شاعر به صورت حرفه‌ای به سرایش شعر پریسکه در سطح کشور مشغول هستند و آمار پریسکه‌سرایان مبتدی نیز به بیش از یک‌هزار نفر رسیده است.
رحمانیان از انتشار نخستین کتاب شاعران پریسکه‌سرا در آینده نزدیک خبر داد و گفت: شعر پریسکه به صورت رسمی توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده و در حال حاضر یکی از قالب‌های پرمخاطب شعر فارسی است.
به گزارش فارس، پریسکه یک قالب جدید شعر فارسی بوده که براساس فرهنگ اسلامی ایرانی و با رویکرد مقابله با ورود عرفان‌های نوظهور و عرفان‌های شرقی ایجاد شده است.
بنیانگذار شعر پریسکه علی رضا بهرهی بوده که با همکاری و مساعدت جمعی از صاحب‌نظران شعر و ادب و اساتید رشته ادبیات فارسی دانشگاه‌های کشور از جمله احمد فولادی طرقی شاعر، نویسنده و مترجم کشور موفق به انجام این کار شده است.
پریسکه‌سرایان هدف از ایجاد این قالب شعری را پراکندگی در حوزه شعر کوتاه در چند سال اخیر می‌دانند که هر کس به فراخور ذوق خود نام‌های مختلفی مانند هایکو، هایکوواره، طرح و کوتاه را بر اشعار کوتاه فارسی می‌گذاشت که هیچ‌کدام تمام کننده و کامل نبوده و در محتوا و فرم نیز تفاوت چندانی نداشتند.
همچنین واژه‌ای نامانوس و خارجی به‌نام هایکو در ادبیات شعری ما وارد شده بود که گذشته از ورود نامیمون این واژه، هر چقدر شعرای ما در این عرصه به طبع‌آزمایی مشغول می‌شدند باز به‌نام فرهنگ و ادبیات ما نبود و در پایان نیز به آن شعر ژاپنی اطلاق می‌شد.
با روی کار آمدن تفکرات ذن در ژاپن و ورود این جریان فکری مذهبی در هایکو به کشورهای شرق و غرب تفکرات ذن و به‌طبع اندیشه‌های بودیسم با کارکردهای کم حساسیتی مانند طبیعت‌گرایی و عشق به طبیعت (هرچند که بعدها به طبیعت خدایی تغییر مسیر می‌دهند) و همچنین تعالیم مکاتب شینتو و کنفوسیوس در این کشورها گسترش می‌یابد و این تعالیم و دستورات با عناوینی مانند عرفان‌های نوظهور و عرفان‌های شرقی از طریق شعر با سهولت بیشتری در اذهان جوانان و نوجوانان شکل می‌گیرد.
چند نمونه از اشعار پریسکه دانیال رحمانیان:
رویایت را دنبال کردم
به همان جا رسیدم که
سیم های خاردار هم شکوفه داده‌اند
***
تکه‌های لبخندت را که آوردند
انگشتان بی‌سواد مادرم
جنگ را گنج می‌نویسند
***
ما سه نفر بودیم
با هم بزرگ شدیم
من،
غم،
تنهایی
انتهای پیام/2448/ز40/گ1003
