به گزارش خبرگزاری فارس از شرق استان تهران از دماوند به سمت فیروزکوه، خروجی دلیچایی، روستای دهنار، روستای هویر و بعد از آن جاده خاکی بسیار ناهموار به طول حدود ۱۴ کیلومتر ما را به دریاچه تار میرساند.
دریاچه تار یکی از دریاچه‌های آب شیرین ایران محسوب می‌شود که طول آن بیش از یک کیلومتر و عرض آن در حدود ۲۵۰ متر است.
این دریاچه در میان خط الرأس "دو برار" و "زرینکوه" محصور شده است که بازمانده برف‌های زمستانی این قلل زیبایی نمای اطراف دریاچه را دوچندان می‌کند.
برای رسیدن به دریاچه‌های کوچک و زیبای «تار» و «هویر» که همچون دو نگین فیروزهای در ارتفاع 3 هزار و 500 متری کوه‌های البرز قرار دارند، باید از راه پر پیچ و خمی در زیر نگاه قله دماوند بگذرید که انتهایش سکوت سکرآور و آبی زلال آب پاک، خستگی مسیر را از تن هر گردشگری بیرون می‌آورد.
اهالی علت آمدن مردم به این منطقه را فرار از دست مغول‌ها می‌دانند و می‌گویند: «در قدیم روستاها و آسیاب‌های فراوانی در منطقه بوده؛ اما ریزش برف فراوان مردم را از منطقه فراری داده است».
گردنه را که رد کنید، جاده با شیب تندی به تار رود می‌رسد؛ سمت چپ رود هم جاده‌ای است که به دره‌ای به نام سیستان ختم می‌شود که به گفته مردم بومی منطقه آثار باستانی فراوانی در آن وجود دارد و بسیاری را برای کشف عتیقه به اینجا می‌کشاند.
در ته دره، کره اسبی در حال دویدن است و مادرش نگران او را نگاه می‌کند. کمی آن طرف‌تر انبوهی از گله‌های گوسفند و بز در اطراف جاده دیده می‌شود که ردشان تا چادرهای عشایر عرب و سنگسری ادامه دارد.
پس از گذشتن از یک بلندی بالاخره «دریاچه تار» دیده می‌شود؛ دریاچه‌ای کوچک و زیبا که آبی‌اش، آبی‌تر از هر آبی است و زلالی آب آن را جلوه‌ای دوچندان داده است.
دریاچه تار در ارتفاع 3 هزار و 300 متری در عرض جغرافیایی 35 درجه و 43 دقیقه و طول جغرافیایی 52 درجه و 51 دقیقه در مابین خط الرأس زرین کوه و دو برار قرار دارد و بیشترین طولش 1.5 کیلومتر است.
آب این دریاچه با ماهی‌های قزل‌آلای خال قرمز و ماهی زردکش، حاصل جوشش چشمه‌های زیر آن و آب شدن برف‌های کوه‌های اطراف و رودخانه کوچک فصلی است.
در اطراف دریاچه هیچگونه پوشش جنگلی و درخت وجود ندارد و بادهای غربی سرد همیشه در تار می‌وزند.
در ایامی نه چندان دور آویشن‌های فراوانی در منطقه وجود داشته که به خاطر فرسایش شدید دیگر اثری از آنها باقی نمانده است.
تنها تسهیلات گردشگری منطقه، کانکس سازمان محیط‌زیست است که آب آشامیدنی سالم عرضه می‌کند و چند سرویس بهداشتی و پارکینگی که در نزدیک دریاچه قرار گرفته است.
برای ماهیگیری در دریاچه هم باید هزینه داد؛ هر چوب صیادی 5 هزار تومان و اگر کمی دقت کنید جا پای کل و قوچ را می‌توانید در اطراف دریاچه ببینید. مجوز شکار در اینجا برای کسی صادر نمی‌شود و شنا و قایق‌سواری در دریاچه تار ممنوع است.
از «تار» که بگذریم با کمی پیاده‌روی به دریاچه «هویر» می‌رسیم که در حدود نصف دریاچه تار است.
اگر هم اهل پیاده‌روی نباشید، مسیر ماشین‌رویی که زمانی راه معدن بوده است به طرف هویر می‌رود. دره هویر سرسبز و پردرخت است و چشمه‌ها و برکه‌های فراوانی در آن دیده می‌شود.
در ادامه مسیر بعد از روستای هویر، جاده فیروزکوه است؛ این جاده هم یکی از راه‌های رسیدن به دریاچه است که با وجود مسافت بیشترش باصفاتر است.
دریاچه تار را می‌توان یک روزه رفت و برگشت؛ گر چه شب‌خوابی در کنار دریاچه می‌تواند شبی دلپذیر را با سکوتی سحرآمیز برای شما به ارمغان آورد.
انتهای پیام/س10/د1000
