به گزارش خبرگزاری فارس از گراش، در این مراسم که صبح امروز که با حضور انبوه مردم گراش در حسینیه حضرت ولیعصر(ع) این شهر برگزار شد از زحمات و تلاش‌های مرحوم رحمانی تجلیل شد.
سرپرست دبیرخانه کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد فارس در این مراسم اظهار داشت: گرامیداشت عالمی که عمری در راه نشر تعالیم الهی و مکتب نورانی اهل بیت سپری کرده بسیار کار شایسته‌ای است.
حجت‌الاسلام غلامحسین نیازی افزود: بر اساس روایات، علما دانشمندان دینی هستند و خواهند ماند تا زمانی که دنیا باقی است.
وی اضافه کرد: به تعبیر مقام معظم رهبری استان فارس در قله قرار دارد و این نشان از زحمات و تلاش‌های روحانیون و مجاهدان از گذشته تا به حال در این استان است.
نیازی ادامه داد: در عرصه فرهنگ، هنر و علم و دانش، ما علمای بزرگی مانند میرزای شیرازی، آیت‌الله سید جعفر شیرازی، آیت‌الله سید محمدعلی شیرازی داشته‌ایم و چند روز قبل نیز آیت‌الله حسینی ارسنجانی به دیار باقی شتافت که زحمات و تلاش‌های مجاهدانه تمام این بزرگواران قابل تقدیر است.
وی در ادامه گفت: ما علم و دانش و دینمان را در محضر این اساتید و علما آموخته‌ایم، بنابراین دین و اعتقادات ما مرهون تلاش‌های این مجاهدان است.
سرپرست دبیرخانه کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد استان فارس با اشاره به اینکه گراشی‌ها مردمی نیکوکار و ولایتمدار هستند ابراز داشت: این که می‌گویند گراش شهر شیعیان فرهیخته و ولایتمدار است به درستی بر همگان واضح و ثابت شده و در بحث مسائل فرهنگی و مذهبی این منطقه در استان فارس پیشتاز است.
نیازی تصریح کرد: همان‌گونه که اقدامات خیرخواهانه به مکان و ساختمان نیازمند است، ظرفیت‌های فرهنگی نیز ضروری بوده، همانند مرحوم شیخ علی‌اصغر رحمانی که در بعد فرهنگی و مذهبی اهداف اسلامی را پیش می‌برد.
به گزارش فارس، حجت‌الاسلام شیخ علی‌اصغر رحمانی، فرزند ملا علی نقی، در سال 1302 در شهرستان جهرم متولد شد و پس از فراگیری علوم حوزه‌های علمیه در شیراز و جهرم به موطن اصلی خود جویم می‌رود.
او به دعوت مردم و معتمدان گراش به این شهر می‌آید و علاوه بر ارشاد و تبلیغ امور مذهبی به رتق و فتق امور مذهبی مردم نیز می‌پردازد.
وی پس از کسب تحصیلات مقدماتی، دروس دینی و طلبگی را شروع و ادامه داد و پس از آن به شیراز که در آن زمان به دارالعلم مشهور بود عزیمت کرد و در مدرسه خان، نزد اساتید معروف، دروس فقه، اصول، معانی بیان، منطق و … را فرا گرفت.
مکاسب، وسائل و کفایة‌الاصول و سایر کتب فقهی و اصولی و نیز کلام و حکمت را در محضر اساتید معروف حوزه علمیه شیراز و قم تلمّذ کرد و سطح را به پایان برد.
شیخ علی‌اصغر رحمانی، در سال‌های خفقان، از نظر فکری و عملی به امام خمینی(ره) نزدیک بود.
او در سال 42 با پیروی از حضرت امام(ره) و در راستای ترویج نهضت ایشان، نوارها و اعلامیه‌های آن ابرمرد تاریخ اسلام، سختی‌ها و رنج‌های فراوانی برد.
وی در سخنرانی‌هایی که در گراش داشت، مورد تهدید قرار می‌گرفت و او را متهم می‌کردند که چرا بر منبر، برای سلامتی شاه دعا نمی‌کنید.
او در طول سخنرانی خود، هیچ‌گاه در تعریف و تمجید محمدرضا شاه سخنی نگفت. در یکی از نامه‌هایی که به یکی از بستگان خود نوشته است از رژیم پهلوی، به شدت انتقاد می‌کند و اصلاحات ارضی و طرح‌های رژیم شاه را به باد نقد می‌گیرد و تشکیل حکومت اسلامی را تنها راه رهایی مردم ایران از دست مدرنیت جدید می‌داند.
این عالم در راه ترویج مبانی اسلام و مذهب تشیع، چند بار در سال‌های 1320 و 1321 هجری قمری، به حسینیه گراشی‌ها در بحرین دعوت شد و در آن جا شیفتگان خاندان عصمت و طهارت را با معارف تشیع آشنا می‌کرد.
سخنرانی‌ها و مصیبت‌خوانی‌های گرم و صمیمانه از جمله ویژگی‌های او بود که همگان را به پای منبر وعظ می‌کشاند.
وی در ماه‌های محرم و صفر که مبلغانی از جانب آیت‌الله مکارم شیرازی از قم به گراش می‌آمدند به گرمی می‌پذیرفت و به روستاهای اطراف گراش اعزام می‌کرد.
او در اوایل انقلاب اسلامی در راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد و در چند سخنرانی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی از امام خمینی و نهضت او تجلیل می‌کند. سخنرانی او در زمان نخست‌وزیری شاپور بختیار، در مدرسه علمیه گراش، یکی از سخنرانی‌های به یادماندنی است.
وی همگام با روحانیت منطقه اعلامیه‌هایی را علیه رژیم پهلوی منتشر می‌کرد.
این عالم برجسته به دلیل علاقه به ادبیات فارسی و عربی، حافظه‌ای بسیار قوی و اشعار فراوان فارسی و عربی را در حافظه داشت و آنها را در سخنرانی‌هایش استفاده می‌کرد.
دیوان شعری از او با عنوان «سرود آفتاب» به یادگار مانده که در سال 1382 در نشر همسایه به چاپ رسیده است.
این دیوان شامل غزل، دوبیتی، رباعی، قصیده و مثنوی بوده و یک بخش از این دیوان مراثی اهل بیت است که بخشی از آن را در سخنرانی‌ها و منابر خود قرائت می‌کرد.
سخنرانی‌ها و روضه‌خوانی‌های او همواره در یادها مانده است و میانسالان گراش نوارهای وی را حفظ کرده‌اند.
او پس از 57 سال زندگی، بر اثر بیماری دیابت در بیمارستان اوز ، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد و در میان اندوه بی‌سابقه مردم خداجو و مومن گراش در بیست و هفتم دی ماه 1358 در بقعه پیر پنهان به خاک سپرده شد.
انتهای پیام/ 2448/ل40/ث3001
