به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، شاید هیچ شهری در ایران مانند اصفهان دارای پروژه‌های مطرح ملی نیست و شاید هیچ شهری نیز در ایران مدت زمان ساخت پروژه‌هایش به پای اصفهان نمی‌رسد، به راستی این شهر تاریخی با فرهنگ ممتاز بین‌المللی را چه می‌شود که در به نتیجه رساندن مطالبات اصلی مردم این چنین ناتوان و عاجز مانده، با نگاهی به وضعیت پروژه‌های اصلی اصفهان که از درخواست بالای مردمی نیز برخوردار است می‌توان به این نتیجه رسید که مهم‌ترین مسئله‌ای که پروژه‌های شهری اصفهان را آزار می‌دهد اختلاف سلیقه مدیران و اختلافات مدیریتی است.
جایی که باید نقطه ثقل تصمیم گیری‌های جلو برنده اصفهان باشد به نقطه ضعف این شهر جهانی تبدیل شده، بارزترین نقطه اختلاف مدیران در اصفهان را باید بدون شک پروژه قطار شهری و یا همان متروی اصفهان دانست و این در حالی است که این پروژه باید مدت‌ها پیش اجرا و تا پایان دولت دهم راهاندازی می‌شد؛ اما را ه‌اندازی که نشد هیچ، ادامه این پروژه بسیار مهم و حیاتی برای اصفهان نیز در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است.
با این وجود این نکته تاکنون برای افکار عمومی مسجل شده که برخی از اختلافات موجود در بدنه استان به مشکلات موجود در مسیر راهاندازی پروژه متروی اصفهان دامن زده است، همه مدیران اعم از اعضای شورای شهر و به ویژه رئیس این شورا، شهرداری اصفهان و استانداری عدم اختصاص بودجه کافی را مهم‌ترین دلیل عدم راهاندازی پروژه قطار شهری اصفهان عنوان می‌کنند و متمرکز بودن تصمیمات دولتی به ویژه در دولت محمود احمدی‌نژاد نیز مزید بر علت شده است.
اختلافات استانی در این باره سبب شده تا علیرضا ذاکراصفهانی استاندار اصفهان با تایید این اختلافات عنوان کند که «نباید اجازه داد اختلافات میان دستگاه‌های اجرایی مانع احداث قطار شهری اصفهان در سریع‌ترین زمان ممکن شود» و از سوی دیگر پیگیری مباحث مربوط به احداث مترو اصفهان باید توسط نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی دنبال می‌شده که تاکنون دستاوردی در مجلس نهم شورای اسلامی نداشته است.
مباحثی نظیر اختصاص یارانه‌های دولتی به مترو و ریل گذاری و خرید واگن‌ها باید با پیگیری‌های مداوم نمایندگان مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی به نتیجه می‌رسیده که تاکنون عقیم مانده و بدون شک مدیران شهری در پرونده متروی اصفهان راه را بیراهه رفتند و به جای اعمال گزینه‌ای صحیح اندر خم مصیبت‌های گوناگون افتادند.
امروزه تمام شهرهای دنیا از مترو به عنوان وسیله حمل و نقل عمومی ارزان، ایمن، پاک و آسان استفاده می‌کنند و آن را برای شهرهای با 300 هزار جمعیت به بالا توصیه می‌کنند، توسعه شبکه راه‌ها و بر هم زدن شکل شهرها برای ایجاد بزرگراه‌ها در شهرهای دنیا متوقف شده چرا که سبب ایجاد ترافیک، آلودگی هوا، آلودگی صوتی و انواع بیماری‌های جسمی و روانی می‌شود.
طرح جامع مترو اصفهان در سال 1363 با مدیریت سازمان مسکن و شهرسازی به تصویب رسید و در سال 1365 مطالعات شبکه آن به مدیریت استانداری اصفهان و توسط مشاوران ژاپنی آماده شد، مطالعات مقدماتی و آماده سازی طرح‌های تفضیلی تا سال 1381 به طول انجامید تا این که در این سال با آغاز عملیات اجرایی تونل خط شمالی - جنوبی، وارد فاز عملیاتی شد.
نه فقط مردم اصفهان، بلکه انبوه گردشگرانی که به این شهر می‌آیند، ساعت‌ها در ترافیک خیابان چهارباغ متوقف می‌مانند و حتی در ازدحام و آلودگی شدید هوا مجال پیاده روی در این خیابان زیبا را از پیدا نمی‌کنند، ضمن آن که آلودگی شدید هوا در این محدوده ناشی از ترافیک سنگین، خطر بزرگی برای آثار تاریخی به ویژه کاشیکاری‌های مسجد و مدرسه چهارباغ است، در این شرایط شهروندان اصفهانی از خود می‌پرسند آیا مترو اصفهان بعد از 29 سال کار مطالعاتی و عملیات اجرایی و این حد از تنش آفرینی و صرف بودجه‌ای که هرگز رقم دقیق آن اعلام نشده، حتی در صورت راهاندازی فایده‌ای برای آنان خواهد داشت؟
زوایای پنهان ماجرا وقتی روشن‌تر می‌شود که سخنان اخیر شهردار اصفهان را مرور کنیم، مرتضی سقائیان نژاد اعلام کرده که «تنها 10 درصد حمل و نقل عمومی اصفهان به قطار شهری اختصاص دارد؛ از این رو باید در جهت توسعه و تقویت اتوبوس‌های تندرو و همچنین خطوط تاکسیرانی بیشتر کار شود»، وی همچنین از انعقاد قرارداد راهاندازی خط تراموا در 50 کیلومتر از سطح شهر اصفهان خبر داده است. خطوطی که معلوم نیست برای احداث آن چه مقدار دیگر از جیب شهروندان اصفهانی صرف خواهد شد، مشکلات شهر اصفهان در پروژه‌های عمرانی نداشتن زمان کافی برای فکر کردن و انتخاب بهترین راه برای اجرا است چرا که مدیران این شهر به مراسم رونمایی و بهره‌برداری و روبان چینی پروژه‌ها بسیار علاقمندتر از انجام کاری اصولی و پر مغز هستند.
ضمن اینکه از این نکته نیز نباید غافل شد مدیران شهری اصفهان متناسب با شایستگی‌های شهر اصفهان نیستند و مدارک تحصیلی، نمرات و سابقه اجرایی آنها گواه این ادعا است.
انتهای پیام/63001/ن40/ژ1001
