به گزارش خبرگزاری فارس از بیرجند، یکی از آداب و رسوم خراسان جنوبی رمضان‌خوانی است که در این ماه یک فرهنگ خوب در راستای جمع‌آوری نذورات مردم است.
مسئول ثبت معنوی میراث فرهنگی خراسان جنوبی افزود: مراسم رمضان‌خوانی در راستای فرهنگ‌سازی، با شماره ثبت 811 جزو آثار ملی استان به ثبت رسیده است.
علیرضا شناسایی با بیان اینکه مراسم رمضان‌خوانی با چند هدف مختلف برگزار می‌شود، اضافه کرد: رمضان‌خوانی یک نوع خبررسانی برای ماه رمضان و یک حرکت فرهنگی است که برای مردم شور و نشاط به وجود می‌آورد.
وی تصریح کرد: هدف دوم از برگزاری مراسم رمضان‌خوانی جمع‌آوری نذورات مردمی و مصرف کردن آن در کار خیر است.
مسئول ثبت معنوی میراث فرهنگی خراسان جنوبی با بیان اینکه این مراسم در بعضی از شهرهای دیگر هم انجام می‌شود، گفت: همچنین این مراسم در روستای سیوجان بیرجند شب پانزدهم ماه مبارک رمضان برگزار می‌شود.
شناسیایی اذعان داشت: این مراسم در روستای سیوجان در چند گروه بزرگسالان، جوانان و کودکان برای جمع‌آوری نذورات مردم و صرف کردن آن در مساجد همان روستا برگزار می‌شود.
وی گفت: بعد از اتمام مراسم رمضان‌خوانی در روستای سیوجان، مردم روستا در یک مسجد جمع می‌شوند و ابیات رمضان‌خوانی را همه با هم می‌خوانند.
مسئول ثبت معنوی میراث فرهنگی خراسان جنوبی افزود: رمضان‌خوانی در شهرستان بیرجند در طول ماه مبارک رمضان برگزار می‌شود.
شناسایی با اشاره به مراسم ملاقه‌زنی در ماه مبارک رمضان، تصریح کرد: این مراسم ویژه زنان و در بیست و هفتم ماه رمضان اجرا می‌شود و به بیست و هفتمو نیز معرف است.
وی اذعان داشت: ملاقه‌زنی یا کفچه‌زنی به نحوی است که خانم‌ها صورت خود را می‌‌پوشانند و با یک ملاقه که همراه خود دارند، در می‌زنند و می‌گویند بیست و هفتمو هستیم، صاحبخانه از گندم، آرد، نخود، لوبیا و پول یکی را به بیست و هفتمو می‌دهد.
مسئول ثبت معنوی میراث فرهنگی خراسان جنوبی گفت: با پول جمع‌آوری شده آنچه نیاز دارند تهیه و روز بعد با آن یک غذا به نام کاچی درست می‌کنند که این غذا را فقط خانم‌ها استفاده کنند.
شناسایی یادآور شد: اجرای مراسم ملاقه‌زنی در خراسان جنوبی هم‌اکنون کمرنگ شده است.
وی ادامه داد: این مراسم به بی‌بی سه‌شنبه معروف بوده و برای طلبیدن حاجات توسط خانم‌ها برگزار می‌شود.
در شب‌های ماه رمضان پس از نماز و افطار عده‌ای پسران و نوجوانان در دسته‌های چند نفری به در خانه‌های مردم به ویژه توانگران رفته و به امید انعامی اشعاری خاص می‌خوانند که در اصطلاح محلی به آن رمضانی می‌گفتند به این ترتیب به جلوی درب هر خانه که می‌رسیدند برای اینکه مطمئن شوند کسی در خانه هست یا نه یک نفر از بچه‌ها که او را با عنوان استاد برگزیده‌اند با صدای بلند می‌گفت «رمضان ما را می‌دهید یا نخوانیمش».
اگر در خانه کسی بود و چیزی به آنها می‌داد به درب خانه دیگر می‌رفتند وگرنه اگر احساس می‌کردند کسی در خانه هست و جوابی نمی‌دهد خواندن رمضانی را آغاز می‌کردند.
ابتدا در مقدمه دعایی می‌خوانند و شاگردان بعد از هر جمله او می‌گفتند آمین و یادی از حضرت محمد(ص) و حضرت علی(ع) می‌کردند و رباعی‌هایی در مرثیه ائمه اطهار می‌خوانند که در اینجا به دلیل طولانی شدن مطلب ذکر نمی‌گردد.
بعد از خواندن یک و دو مقدمه اشعار اصلی را آغاز می‌کنند که به شرح ذیل است.
رمضان یارب یا رب رمضان، رمضان آمده خوش نام خدا ـ بله بله ماه رمضان، روزه می‌دارند از خرد و کلان
رمضان آمده با 300 سوار، چوبی برداشته که آهای روزره بدار ـ روزه می‌داریم لاغر می‌شوم، گر نمی‌دارم کافر می‌شوم.
رمضان آمد او را مهمان کنید، بز و بزغاله برای او قربانی کنید ـ بز و بزغاله که چیزی نمی‌شود، گاو و گوساله برای او قربان کنید. این سرا از کیست که رو به خورشید است، دو دختر دارد که مخمل دوزند.
-----------------------------
گزارشی از سمیه محمدی
-----------------------------
انتهای پیام/69013/ح40/د1000
