به گزارش خبرنگار خبرگزاری فارس از کجور، سال‌ها است که با آغاز هر سال جدید رهبر فرزانه انقلاب هنگام تحویل سال نو نامگذاری آن سال پیش رو را اعلام می‌کنند.
با توجه به این موضوع باید به اندیشه‌ای که پس هر سال است، دقت کرد و مسئولان گرامی برنامه‌ها و اهداف یک ساله‌شان را نیز بر مبنای همان اهداف معظم‌له تنظیم می‌کنند و آن را سرلوحه اقدام‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی خود قرار می‌دهند و برای رسیدن به کمال مطلوب تلاش می‌کنند.
با این مقدمه نگاهی داشته باشیم به سال‌های 90 و 91 که به نام جهاد اقتصادی و سال حمایت از کار و سرمایه و تولید ملی نامگذاری شدند.
در این دو سال پروژه‌هایی بسیار بزرگ و کوچک در سراسر کشور، استان مازندران و شهرستان نوشهر تعریف شدند.
برخی از این پروژه‌ها تنها عنوانی در کارنامه عملکردی مدیران و مسئولان بود و پولی در جیب صاحبان پروژه و طرحی بدون هیچ‌گونه بازخورد اقتصادی، اجتماعی و رفاهی برای مردم، طرح و پروژه‌هایی که نه تنها باری از دوش مردم بر نداشت بلکه باری نیز بر بار قبلی آنان افزوده شد.
طرح‌هایی که صاحبان طرح و مسئولان با بودجه و امکانات دولتی کلنگ احداث را بر پیکر باورها و انتظارات مردم فرود آوردند، پروژه‌هایی که به امید ایجاد اشتغال و عمران و آبادانی در بوق رسانه‌ای مطرح و کلنگ‌زنی شدند ولی در عمل به بهانه‌های رنگارنگ در عمل ابتر ماندند.
پروژه‌هایی چند 100 میلیونی و حتی میلیاردی طی سالیان اخیر در شهرستان نوشهر طی دولت‌های نهم و دهم و یکی دو سال اخیر مطرح شدند همانند راه ارتباطی نوشهر به دلسم کجور، نیروگاه گردکل، مجتمع عظیم تفریحی و گردشگری فانوس زرین سی‌سنگان، مجتمع آب غنی شده کجور و شهرک‌های صنعتی و دامپروری نوشهر و کجور اما کجوری که تمام مسئولان ادعا دارند مظلومیتش زیر برگ‌های سبزش پنهان مانده و همگی مدعی بر تغییر اوضاع اجتماعی، اقتصادی آن را دارند.
پروژه‌های اشتغال‌زایی در کجور می‌توانست باری از دوش پدری که تنها فرزندش به دلیل بیکاری از روستا مهاجرت می‌کند بردارد.
می‌توانست امید به زندگی برای دختران و پسران جوان روستایی که نه پای رفتن از روستا را داشته و نه امید به ماندن در روستا به همراه داشته باشد.
در این میان فقط کسانی از طرح‌ها و پروژه‌ها سودجویانه بهره‌مند شدند که وام و بودجه و رانت‌های دولتی را به دست آوردند.
آری این چنین است که ساکنان کجور سرزمینی که قدمتی چند هزار ساله و طولانی در ادوار تاریخی این مملکت در گذشته خود دارد از دیار آبا و اجدادی‌شان برای به دست آوردن لقمه نانی سختی مهاجرت از روستا به شهر را به جان می‌خرند.
کجوری‌ها امروز از نداشتن آب آشامیدنی سالم، راه ارتباطی مناسب، سوخت، شغلی برای امرار معاش و داشتن حداقل‌ها محروم هستند چون چوب منطقه حفاظت شده البرز مرکزی را می‌خورند.
انتهای پیام/ 2296/ب/گ1003
