غلام جباری یکی از شاعران شهرستان بهشهر و عضو انجمن بهار این شهرستان است که در گفتوگو با خبرنگار فارس در بهشهر از سرودن « اِلِنگ» تا در دست اقدام بودن و چاپ « واژهنامه طبری» در آیندهای نزدیک خبر داد.
این شاعر مازنی که بیش از یک دهه از فعالیت شعری او میگذرد متولد 1345 و عضو انجمن بهار شهرستان بهشهر است.
جباری تاکنون دو مجموعه شعر مازندرانی با عناوین« اِلِنگ» و « کاتی» به چاپ رسانده و مجموعه زیبای دیگری از او به نام «مانگِلِه» آماده چاپ است.
مهمترین مجموعهای که وی در دست اقدام دارد و تلاش میکند به زودی آن را به مرحله چاپ و انتشار برساند واژهنامه طبری ویژه شرق مازندران است.
آن گونه که خود میگوید از دوران دبیرستان علاقه زیادی به حفظ شعر داشته و این موضوع باعث روی آوردنش به سرودن شده و از طرفی به خاطر آنکه در روستا به دنیا آمده علاقه زیادی به فرهنگ بومی و محلی و زبان مادری خود دارد.
این شاعر توانمند از مطالعاتاش درباره شعر مازنی به خبرنگار فارس گفت: در سدههای بعد از اسلام روزگاری زبان طبری زبان رسمی منطقه بوده و حاکمان محلی هم به گویش مازندرانی صحبت میکردند و به یکدیگر نامه مینوشتند همچنین شاعران توانمندی همچون «امیرعلی» در سده هفتم و «کیا افراسیاب چلاوی» در سده هشتم و «میر عبدالعظیم» در سده نهم کمک بزرگی به شعر بومی و محلی تبرستان داشتند.
جباری از «امیرپازواری» شاعر افسانهای مازندران به عنوان گل سرسبد شاعران مازنی یاد کرد که اشعار وی همچنان بر سر زبانها جاری است.
وی افزود: نیما یوشیج شاعر گرانقدر مازندرانی هم مجموعه اشعار مازندرانی با عنوان «روجا» سروده و از روی همه این آثار میتوان دریافت که گویش طبری از قرنهای نخستین بعد از اسلام تاکنون دارای ادبیات وسیعی بوده و اینها مسئولیت ما را سنگینتر میکند.
این شاعر مازنی با تاکید بر اینکه چنانچه هویت خود را حفظ نکنیم، در آینده حرفی برای گفتن نخواهیم داشت، افزود: برای قدردانی از زحمات گذشتگان که در راه حفظ فرهنگ بومی و محلی و انتقال آن به نسل حاضر تلاش کردند نیاز است تا با پاسداری از فرهنگ اصیل مازنی که هویت و شناسنامه ما را تشکیل میدهد در هر جا و هر مقامی که هستیم نگذاریم فرهنگ بسیار غنی مازندران به فراموشی سپرده شود.
جباری در پایان از اینکه به زبان مادری خود شعر میسراید افتخار میکند و امیدوار است در حفظ این میراث گرانقدر کوشا باشیم.
انتهای پیام/ن20/چ3000