به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، در حال حاضر 70 درصد کشت و کار در زمین‌های شالیزاری مازندران به شیوه سنتی انجام می‌گیرد و کشت سنتی به دلیل پراکنده و خرد بودن اراضی هزینه تولید را در مازندران بسیار بالا برده است.
تداوم این روند به ضرر تولیدکنندگان است و با توجه به بالا رفتن قیمت محصول به ضرر مصرف‌کنندگان نیز بوده که می‌توان با تغییر روش‌های تولید برنج از کشت سنتی به مدرن به نحو مطلوب‌تری از ظرفیت‌های موجود استفاده کرد.
نبود کنترل و مدیریت آب در مزارع و در نتیجه تلفات بیش از حد آب، بالا بودن هزینه‌ها و پایین بودن عملکرد در واحد سطح، بالا بودن هزینه‌های تولید و پایین بودن عملکرد در واحد سطح از مشکلات موجود در این بخش است.
مقدور نبودن امکان کشت دوم در بیشتر اراضی و نداشتن استقلال کشت به دلیل نبود کانال‌های آبیاری و زهکشی، تمایل نداشتن جوانان روستایی به انجام کار در شرایط سنتی نیز از دیگر تنگناها است.
بهره‌وری نامطلوب از منابع، کوچکی و پراکندگی قطعات، سختی کار در تمامی مراحل آماده‌سازی زمین تا مراحل کاشت، داشت و برداشت، نداشتن جاده دسترسی به مزارع و قطعات زراعی جهت حمل و نقل نهاده‌ها و محصولات، استفاده نامناسب از ماشین‌آلات به دلیل کوچکی و نامنظم بودن قطعات و مصرف زیاد و بی‌رویه نهاده‌ها به‌ویژه کود، سم و آلودگی محیط زیست به دلیل نبود شرایط زراعی جهت مدیریت مزرعه از مشکلات کشاورزی به شیوه سنتی است.
به طور کلی کشت و کار در عرصه‌های سنتی شالیزار در مالکیت‌های کوچک، پراکنده، نامنظم و عموماً ناهموار و بدون جاده دسترسی برای کشاورزان اعم از زنان و مردان روستایی بسیار سخت است.
با یکپارچه‌سازی اراضی شالیزاری، قطعات زراعی خرد و پراکنده هرچه بیشتر به سوی یکجایی و تمرکز پیش رفته و امکان مکانیزاسیون و ارتقای سطح مدیریتی را به طور همزمان فراهم می‌آورد و این طرح تاکنون در کشور ما به دلیل لاینحل ماندن معضلات حاد اجتماعی متاثر از عدم قانونمندی تحقق‌نیافته است.
مازندران با وجود این‌که از لحاظ کشت و تولید برنج در کشور در رده نخست قرار دارد اما هنوز به نحو مطلوبی از توانمندی و ظرفیت‌های این استان در تولید این ماده غذایی با ارزش استفاده نمی‌شود.
تجهیز، نوسازی و یکپارچه‌سازی اراضی عملیاتی است که به منظور استفاده بهینه از ظرفیت‌های آب و خاک داخل واحد مزرعه صورت می‌گیرد و شامل احداث سامانه‌های آبیاری و زهکشی داخل مزرعه و ابنیه مربوط به آن، آرایش مناسب هندسی، قطعه‌بندی و تسطیح اراضی، احداث جاده‌های دسترسی و تجمیع و یکپارچه‌سازی اراضی شالیزاری است.
اجرای این طرح‌ها در اراضی سنتی استان با تسطیح و مرتب کردن زمین‌های زیر کشت، بهبود شبکه‌های آبیاری و زهکشی، اصلاح خاک و احداث جاده‌های زراعی منجر به تغییر چهره زمین و استقرار کشت و کاری به مراتب کاراتر و عقلانی‌تر شده و به این ترتیب زمین و نیروی کار را بارورتر می‌سازد.
کشاورزان در شرایط طاقت‌فرسایی به کار تولید اشتغال دارند، سختی کار به علاوه افزایش تقاضای اشتغال و بالا بودن هزینه تولید سبب می‌شوند برنج‌کاری این فعالیت دشوار در قیاس با سایر مشاغل به‌ویژه سوداگری زمین جلوه اقتصادی لازم را نداشته و سبب شد تا رفته رفته اراضی استراتژیک منطقه به فعالیت‌های غیرکشاورزی و تغییر کاربری سوق پیدا کند.
نوسازی اراضی به منظور صیانت از اراضی و ثبات بخشیدن به امر کشت و کار و بهره‌وری از منابع و بهبود شرایط و کاهش سختی کار شالیکاران، بهبود شرایط زیست محیطی و حفظ بهتر تولید و توسعه کشاورزی پایدار عامل موثری است.
نوسازی اراضی با در نظر گرفتن تمامی شرایط، جوانب کار با درک عمیق از مسائل اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی روستائیان پی‌ریزی شده است.
نوسازی اراضی به تمامی فعالیت‌های زیربنایی اطلاق می‌شود که با هدف استفاده بهینه از منابع آب و خاک جهت بسترسازی تولید در اراضی کشاورزی آبی مورد اجرا گذاشته می‌شود.
انتهای پیام/2296/م40/ض1002
