به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، بیتردید باید گفت یکی از ظرفیتهای مهم استان مازندران در نیل به اهداف توسعه، قابلیتهای بالقوه عرصه گردشگری است.
ظرفیتهایی که اگر در فرآیندی علمی نیازسنجی شود و برنامهای مدون برای ایجاد تحولات بنیادین در این عرصه تدوین شود بیگمان رویای توسعه در این گستره مستعد با زحمت و هزینه کمتری قابل حصول خواهد بود.
به اعتقاد کارشناسان اگر برنامهای منسجم برای استفاده بهینه از ظرفیتهای گردشگری استان ارائه نشود دیر یا زود فرصتهای موجود عملاً به تهدید تبدیل شده و بخش عظیمی از نیروی انسانی، هزینه و اعتبار محدود استان باید مصروف مقابله با عوارض ناگواری شود که نتیجه مستقیم تصمیمسازیهای غیربهینه و روزمرگی مدیران مربوطه است.
وجود 12 پارک جنگلی، 9 پارک حیات وحش، 12 آبشار بینظیر و دیدنی، 10 دریاچه زیبا، چهار تالاب بینظیر، سواحل رویایی 330 کیلومتری دریای خزر و حدود 400 اثر تاریخی ثبت شده در فهرست آثار ملی به همراه مناطق متعدد ییلاقی نظیر جواهرده، کجور و آلاشت، مازندران را به یکی از مناطق ممتاز برای همه سلیقههای گردشگری مطرح ساخته است.
اما عدم طرحی جامع که دربرگیرنده نقاط ضعف، قوت و نشاندهنده نقشه راه و چشمانداز صنعت گردشگری استان باشد، موجب شده فرصتهای استثنایی این بخش از اقتصاد مازندران مغفول و بلا استفاده باقی بماند.
به باور شماری از صاحبنظران و فعالان عرصه گردشگری، تجدیدنظر در مدلهای بهرهوری از قابلیتهای بخش گردشگری استان به منظور نیل به اهداف قابل تحقق در این بخش ضروری است.
با این وجود بررسی سیر ناموزون توسعه گردشگری در مازندران نشان میدهد که فراهم نبودن زیرساختها، بالا بودن قیمت و تعرفه خدمات، نبود برنامه و نداشتن طرح جامع و همچنین عدم تبلیغات موثر در زمینه جذب سرمایهگذاران بخش خصوصی از جمله مهمترین چالشهایی است که صنعت گردشگری استان را تهدید میکند.
این تهدیدها در حالی است که مازندران با داشتن جاذبهها و مناطق گردشگری منحصر به فرد، سالانه بیش از 20 میلیون گردشگر داخلی و 200 هزار خارجی را به خود جذب میکند.
نگاهی به سیمای صنعت گردشگری در مازندران به وضوح نشان میدهد که در حالیکه در طول سالهای اخیر درصد بالایی از اراضی مرغوب کشاورزی استان به دلیل نابسامانی در سیاستهای حمایتی و هرج و مرجی که در نظام قیمتگذاری و واردات انواع تولیدات زراعی و همچنین به بهانه گردشگری از چرخه تولید بازماندهاند، مفهوم توسعه گردشگری نیز دراین استان تنها در اقداماتی غیربهینه نظیر ساختوسازهای غیرمجاز و دستاندازیهای مکرر به اراضی متعلق به منابع طبیعی، واسطهگری و دلالبازی به ویژه در تغییر کاربری اراضی و خرید، فروش زمین و ویلا خلاصه شده است.
فرآیندی که به مثابه تهدیدی مصیبتبار بخش گردشگری و محیط زیست مازندران را به چالش کشانده است.
برهمین اساس باید گفت درحالی که در کشور بسیاری از کشورها با تعمیر و بهسازی اماکن قدیمی و باستانی درآمد هنگفتی از رهگذر بازدید گردشگران کسب میشود، در مازندران شمار زیادی از مواریث تاریخی و فرهنگی که یادمان نیاکان هنرمند و متمدن ما است، از ورای بیبرنامگی و روزمرگی مسئولان بخش گردشگری و میراث فرهنگی به بیغوله و خرابه تبدیل شدهاند که نمونه بارز این وضعیت اسفناک، برج تاریخی لاجیم است که به محلی برای نگهداری احشام تبدیل شده است.
روند تاسفانگیزی که در اکثر یادمانهای تاریخی استان به وضوح قابل مشاهده است به راستی چه برنامهای برای استفاده بهینه از قابلیتهای بیبدیل و سودآور بخش گردشگری استان تدوین شده است.
مهمترین راهکار برای بهرهوری مناسب از ظرفیتهای این بخش کدام است، چرا اغلب مناطقی که به عنوان نمونه گردشگری در قالب پروژههای سفر رئیس جمهوری مصوب شدهاند به فراموشی سپرده شدهاند، برای ارتقاء فرهنگ گردشگری و آموزش تعامل شهروندان با گردشگران چه برنامهای تدوین شده است؟
چرا با وجود تأثیر منفی معضل عدم امحا بهداشتی زباله بر فرآیند جلب و جذب گردشگر تاکنون اقدام مؤثری در این راستا انجام نشده؟ برنامه راهبردی توسعه صنعت گردشگری در استان چیست و آیا ضرورتها، الزامات و محدودیتهای این صنعت در قالب تحلیلی سیستمی آنالیز شده است؟
برای جلب و جذب گردشگران خارجی که بر اساس تمام نظرسنجیها مشتاق حضور در مازندران و استفاده از چشماندازهای بینظیر این استان هستند، چه اقدام مؤثری در دستور کار قرار دارد؟ و خلاصه اینکه اگر این ظرفیتهای اقتصادی در اختیار و مدیریت سایر استانها بود اینگونه مورد بهرهبرداری قرار میگرفت؟
در پایان تاکید میشود که علیرغم برگزاری همایشها و نمایشهای مکرر و برگزاری جلسات متعدد کارگر و ستاد و کمیته، بخش گردشگری همچنان به عنوان ظرفیتی مغفول مانده در اقتصاد استان به شمار میرود که دلیل مبرهن آن ناکارآمدی سیاستهای اجرایی مسئولان ذیربط است.
==================
گزارش از کوروش غفاریچراتی
==================
انتهای پیام/2296/ن40/ض1002