به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری فارس از ساری، یوش یکی از روستاهای زیبا و بکر مازندران با قدمتی چند صدساله، ییلاقی کوهستانی از دهستان «اوز رود» شهرستان نور است که در دل خود نیما یوشیج پدر شعر نو ایران اسلامی را جای داده و هم‌اکنون خانه نیما محل بازدید علاقمندان به شعر و ادب پارسی است.
خانه نیما یوشیج جد او «ناظم الایاله» با گچ‌کاری‌ها و پنجره‌های زیبا اُرسی در شهرستان نور، بخش بلده روستای یوش ساخته شده که برای شناخت آن لازم است در ابتدا بدانیم نیما کیست و چرا به عنوان پدر شعر نو لقب گرفت؟
علی اسفندیاری یا علی نوری معروف به نیما یوشیج در 21 آبان ماه سال 1274 شمسی همزمان با 11 نوامبر سال 1897 میلادی در یکی از مناطق کوه البرز در دهکده یوش شهرستان نور مازندران به دنیا آمد که با تلاش و جدیت خود در عرصه شعر پارسی، بنیانگذار شعر نو شد.
این شاعر معاصر با مجموعه اثرگذار "افسانه" که به نوعی اساس و پایه شعر نو فارسی است در فضای راکد شعر ایران انقلابی بزرگ به پا کرد زیرا او از سر دانش و آگاهانه تمام ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید و اشعار قدیمی و کلاسیک را وارد عرصه مدرن کرد با این وجود می توان نیما را ابداع‌کننده تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی ایران دانست.
او در زندگی 62 ساله خود نشان داد در عالم بی‌وزنی هم می‌توان اشعاری سرود که دنیا را متحول کند که بر این پایه سبک‌های شعر نو نیمایی و سپید حاصل آن دوران هستند.
پدر نیما نیز سوارکاری شجاع و آتشین مزاج به نام ابراهیم‌خان اعظام السلطنه از دودمان قدیمی مازندران بود و گله‌دار و کشاورزی بزرگ بود و مادرش نیز زنی با ذوق و فرهیخته بود البته پدر نیما زندگی روستایی، تیراندازی و اسب‌سواری را به او آموخت و پسرش را تا 12 سالگی در دل طبیعت پرورش داد.
نیما در مورد زندگی خود نوشته است که «زندگی بدوی من در بین شبانان و ایلخانان گذشت که به هوای چراگاه به نقاط دور ییلاق قشلاق می‌کردند و شب‌ها بالای کوه‌ها ساعت‌های طولانی دور هم جمع می‌شدند».
نیما بعد 12 سالگی به تهران رفت و در آنجا مشغول به تحصیل شد.
نیما نامی است که علی اسفندیاری در سال 1300 شمسی برای خود برگزید زیرا نیما نام یکی از اسپهبدان تبرستان بود و او نیز با همین نام شعرهای خود را امضا می‌کرد در حالی که در شناسنامه قدیمی‌اش نام او «نیماخان یوشیج» ثبت شده است.
این شاعر نو پرداز مازندرانی در 1307 به خاطر محل کار همسرش «عالیه جهانگیر» از تهران به آمل نقل مکان کرد.
نیما از سال 1300 با چاپ "منظومه قصه رنگ پریده" در قالب مثنوی بحر هزج مسدس در هفته‌نامه قرن بیستم میرزاده عشقی شعر نو را به صورت حرفه‌ای آغاز کرد هرچند این منظومه مخالفان زیادی از بین شاعران سنتی و پیرو سبک قدیم همانند ملک الشعرای بهار و مهدی حمیدی شیرازی داشت ولی در مقابل تمسخر و آزار و اذیت مخالفان توانست به خوبی جا باز کرده و به درجه رفیعی از شعر پارسی برسد.
در بیان چگونگی مرگ نیما باید گفت این شاعر بزرگ کشورمان درحالی‌که به علت سرمای شدید یوش به ذات‌الریه مبتلا شده بود برای معالجه به تهران رفت و معالجات تاثیری بر او نداشته زیرا نیما در تاریخ 13 دی ماه سال 1338 درگذشت.
هم‌اکنون پیکر نیما در یوش شهرستان نور در حیاط خانه‌اش که محل تولدش نیز بوده به خاک سپرده شد.
در بیان آثار بی‌شمار نیما می‌توان به مجموعه شعر خون سرد، مطبعه سعادت، فریادها، منظومه افسانه، دونامه، مانلی، ماخ اولا، شعر من، شهر شب شهر صبح، ناقوس، مجموعه کامل اشعار نیما یوشیج، آب در خوابگه مورچگان قلم‌انداز و توکایی در قفس اشاره کرد.
البته شعر «داروگ» نیما نیز یکی از آثار ماندگاری است که هر ایرانی برای یک بار هم شده آن را در کتاب‌های درسی خود خوانده و از آن لذت برده است.
خانه نیمایوشیج که هم‌اکنون در یوش مازندران واقع شده است یکی از بناهای قدیمی تاریخی محسوب می‌شود.
با نگاهی به خانه نیما این فکر به ذهن‌ها می‌آید که او از خانواده‌ای سرمایه‌دار و متمول بوده است، خانه‌ای بزرگ و مجلل او در میان خانه‌های ساده و روستایی یوش جلوه‌ای دیگر دارد زیرا او از خانواده بزرگ اسفندیاری‌ها بوده که اجدادش به انوشیروان برمی‌گردند.
از نکات جالب خانه نیما قبر این شاعر بزرگ است که روی سنگ قبرش فقط اسمش نوشته شده و حتی یک مصرع شعر چه از خودش یا از دیگران به چشم نمی‌آید.
این خانه از آثار تاریخی دوران قاجاریه بوده و به دلیل زیستن نیما شاعر بنیانگذار سبک نو در اشعار ایرانی ارزش فرهنگی والایی دارد.
در بیان ویژگی‌های این خانه باید گفت دارای پلان معمولی تیپ قاجاریه بوده و سردر ورودی این بنا به تاریخ 1128 شمسی برمی‌گردد در حالی که در شیر سرنمای قسمت شمالی آن تاریخ 1136 قید شده است.
جبهه شمالی این خانه دارای یک ارسی پر ارزش با طرح گره‌چینی پرکار است و اتاق‌های طرفین ارسی و دارای شش نورگیر مشبک چوبی با طرح‌های جالب است.
عمده مصالح به کار رفته در این بنا خشت و گل و چوب است و روکار نما نیز گچ‌بری بوده است.
نیما خود در مورد خانه‌اش می‌گوید که «پدر بزرگ من برای من قصر و قلعه ساخته است نه خانه، باروهای بلند، دیوارهای منقش، سقف‌های منبت‌کاری شده است».
این خانه یک بار در سال 1370 مورد مرمت قرار گرفت و در سال 1373 توسط سازمان میراث فرهنگی خریداری شده و بار دیگر در سال 1375 مرمت اساسی شد تا اینکه در سال 1375 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 1802 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
مرمت کلی خانه نیما در سال 83 انجام شده و سقف آن به دلیل خسارت جدی تعویض و مرمت شد همچنین میراث فرهنگی و صنایع دستی مازندران این مکان را در سال 1368 به منظور تأسیس نخستین موزه شعر ایران به شیوه اولیه مرمت و بازسازی کرد و پس از مرمت‌های جدی به شکل موزه شعر درآورد.
گردشگران و مسافران نوروزی می‌توانند با مراجعه به خانه تاریخی نیما علاوه بر استفاده از مواهب طبیعی و ییلاقی خوش آب و هوا در شهرستان نور این بنای بزرگ را از نزدیک مشاهده کرده و از آن لذت ببرند.
------------------------------
گزارش از قربانعلی مسافر
----------------------------
انتهای پیام/ 86012/خ30/ض1002
