به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، ورزش‌های جانبازان و معلولان در ایران تا پیش از انقلاب اسلامی، به صورت کمیته‌ای غیرفعال، زیر نظر فدراسیون پزشکی قرار داشت و در اواخر سال 1358 فدراسیون ورزش‌های معلولان تأسیس شد.
اعزام یک گروه به مسابقات المپیک افراد معلول در هلند در تابستان سال 1359 نخستین فعالیت این فدراسیون تازه تأسیس بود که با هدف کسب تجارب فنی، تهیه قوانین و مقررات و شرکت در اجلاس ورزش معلولان به منظور شناساندن ایران به فدراسیون بین‌المللی معلولان انجام شد.
با آغاز جنگ تحمیلی در سال 1359 و نیل بخشی از رزمندگان اسلام به فیض جانبازی، روز‌به‌روز به آمار ورزشکاران این رشته افزوده می‌شود.
حسین آقا برق‌چی یکی از ورزشکاران استان خراسان‌رضوی است که تا پیش از انقلاب چندین سال در میان افراد سالم در رشته دو و میدانی، قهرمان ماده‌های پرتابی این رشته ورزشی بوده است که در اثر یک حادثه دچار معلولیت می‌شود اما این اتفاق برایش محدودیتی ایجاد نمی‌کند و سال‌ها در رقابت‌های مختلف جهانی و پارالمپیک برای کشور افتخار می‌آفریند.
این ورزشکار پیشکسوت خراسان‌رضوی در سال 1314 در محله گنبد سبز مشهد به دنیا آمد و در دوران تحصیل در دبیرستان ابن‌یمین محله احمدآباد به خاطر داشتن قدی بلند و دست‌های کشیده به ورزش والیبال روی آورد.
وی که به خاطر شرایط فیزیکی خوبی که داشت در دوران دبیرستان علاوه بر والیبال به ورزش دو و میدانی در رشته‌های پرتاب دیسک، وزنه و نیزه نیز می‌پرداخت، در مورد نخستین مسابقه قهرمانی کشوری که قبل از معلولیتش در آن شرکت کرد، گفت: سال‌های 1339 بود و رقابت‌های ورزشی در تهران در تمامی رشته‌ها برگزار می‌شد.
در این رقابت‌ها توانستم در رشته پرتاب وزنه مدال طلا و در رشته‌های پرتاب دیسک و نیزه مدال نقره را کسب کنم که به عنوان جایزه به قهرمانان کارت استفاده از سینما دادند و تا مدتی از سینما به صورت رایگان استفاده می‌کردیم.
برق‌چی ادامه داد: برای ادامه ورزش به صورت حرفه‌ای به تهران نقل مکان کردم و تمرینات مداوم و مستمر خود را به صورت حرفه‌ای انجام می‌دادم و حتی یک روز هم این تمرینات قطع نمی‌شد تا به هدفی که مد نظر داشتم، برسم.
وی با بیان اینکه آنقدر خود را وقف ورزش کرده بودم که حتی در مراسم خانوادگی و مهمانی‌ها حاضر نمی‌شدم، اظهار کرد: جدیت من در ورزش به گونه‌ای بود که در دوران سلامت جسمی فرصت نکردم، گواهینامه رانندگی بگیرم.
حسین آقا برق‌چی در بخش دیگری از سخنان خود نوح‌نژاد، ترشیزی، زرنگ، غفوری، شکراللهی، جلال کشمیری و فرامرز آصف را از جمله ورزشکاران هم‌دوره خود نام برد.
پیشکسوت پرتاب دیسک جانبازان و معلولان خراسان‌رضوی به نخستین رقابت بین‌المللی که تیم ایران در آن شرکت داشت اشاره کرد و گفت: این مسابقات در بغداد برگزار شد و در تمامی رشته‌ها تیم ملی عراق را شکست دادیم، در آن روز تماشاچیان عراقی ما را با پرتاب قوطی نوشابه بدرقه کردند.
وی که در طول 10 سال قهرمانی‌اش در پرتاب دیسک، نیزه و وزنه کشور در شرایط سلامت جسمی دو بار نیز به همراه تیم ملی ایران به رقابت‌های آسیایی در کشورهای تایلند و فیلیپین اعزام شده و مقام چهارم را در این رقابت‌ها کسب کرده است.
برق‌چی در ارتباط با حادثه‌ای که منجر به معلولیتش شد، عنوان کرد: سال 1353 و در اردوی آمادگی تیم ملی ایران در شهر ماینز آلمان، چکش هفت کیلویی که از سوی یک ورزشکار آلمانی پرتاب شده بود به چانه من برخورد کرد و بیهوش شدم.
وی با بیان اینکه بعد از آن یک ماه در حالت کما بودم، افزود: به دلیل ضربه مغزی نصف بدنم فلج شده بود که به تهران بازگشتم و با فیزیوتراپی و آب‌درمانی توانستم دست‌هایم را تکان دهم و روی پایم بایستم.
پیشکسوت ملی‌پوش ورزش‌های جانبازان و معلولان کشور که بعد از این حادثه ناگهانی دچار فلج مغزی شده بود در ارتباط با بازگشتش به ورزش گفت: ناامید نشدم و به جای اینکه منزوی شوم و به این فکر کنم که چرا این اتفاق برایم افتاده به تمریناتم ادامه دادم و بعد از پنج سال دوباره به ورزش بازگشتم اما این بار نه در میان افراد سالم و دیسک دو کیلویی بلکه در میان جانبازان و معلولان و با دیسک سبک‌تر و یک کیلویی.
وی با بیان اینکه قبل از انقلاب فدراسیونی به نام ورزش‌های جانبازان و معلولان وجود نداشت، گفت: بعد از انقلاب این فدراسیون تشکیل شد، معلولان دور هم جمع شدند و در مسابقات مختلف شرکت کردند که نخستین آن پارالمپیک 1988 سئول بود که پس از آن مجوز حضور افراد فلج مغزی (CP) نیز در این مسابقات صادر شد.
برق‌چی یادآور شد: بنده نیز توانستم در سال 1990 رقابت‌های جهانی اکسن هلند با کسب یک مدال نقره در ماده پرتاب دیسک و دو مدال برنز در رشته‌های پرتاب وزنه و نیزه همانند دیگر جانبازان و معلولان برای ایران افتخارآفرینی کنم.
وی که تا قبل از صدور مجوز حضور افراد فلج مغزی در رقابت‌های مختلف بین‌المللی در سال 1990 در اردوهای مختلف جانبازان و معلولان شرکت و ورزشکاران را با تجربیاتش راهنمایی می‌کرد در مورد نخستین مسابقات پارالمپیکی که در آن حضور پیدا کرد، گفت: در سال 1992 در پارالمپیک بارسلونا توانستم در رشته پرتاب دیسک مدال نقره و در رشته پرتاب وزنه مدال برنز را کسب کنم.
برق‌چی افزود: در این مسابقه همچنین عنوان امتیازآورترین ورزشکار تیم ملی که در آن دوره بدترین نتیجه خود در مسابقات پارالمپیک را کسب کرده بود، از آن خود کنم.
وی با اشاره به کسب مقام قهرمانی‌اش در المپیک 1996 آتلانتا در سن 61 سالگی، افزود: به دلیل تجرب ای که طی سال‌ها اندوخته بودم در آتلانتا توانستم با شکستن رکورد المپیک، مدال طلای پرتاب دیسک را از آن خود کنم.
پیشکسوت پرتاب دیسک جانبازان و معلولان کشور که در آخرین حضورش در رقابت‌های پارالمپیک در سال 2000 در سیدنی استرالیا نیز توانست در سن 65 سالگی مدال برنز پرتاب دیسک را از آن خود کند، گفت: ورزش دو و میدانی رشته بسیار دشواری است و رسیدن به قهرمانی در آن، در کوتاه مدت و به سادگی امکان‌پذیر نیست.
وی ادامه داد: ورزشکاری که از نظر فیزیکی مستعد باشد، حدود پنج سال طول می‌کشد که با تمرینات مستمر به سطحی برسد که در رقابت‌های قهرمانی موفق شود.
برق‌چی با غیرقابل مقایسه دانستن امکانات در اختیار ورزشکاران زمان گذشته و اکنون، افزود: آن زمان در زمین‌های خاکی تمرین و هزینه‌های خود را پرداخت می‌کردیم و تنها گاهی امکانات اندکی در حد یک لباس ورزشی برای حضور در رقابت‌ها در اختیارمان قرار می‌گرفت.
وی با بیان اینکه در اوج جوانی طی آن حادثه غیرمنتظره معلول شدم اما به دلیل عشق به ورزش دو و میدانی آن را ادامه دادم، عنوان کرد: تمایل مردم به این رشته ورزشی به دلیل سختی زیاد آن، اندک است، عده‌ای به صورت لحظه‌ای و جرقه‌ای پیدا می‌شوند و با تلاش بسیار موفقیت‌هایی کسب می‌کنند.
برق‌چی با اشاره به رشد ورزش دو و میدانی در ایران نسبت به گذشته، گفت: اکنون از نظر امکانات رشد زیادی کرده‌ایم و این امر تاثیر قابل توجهی بر سطح قهرمانی نیز گذاشته است.
پیشکسوت ورزش خراسان‌رضوی با تاکید بر اینکه برای رشد ورزش باید کارشناسانی باشند و افراد را به سمت ورزش‌هایی سوق دهند که در آن استعداد دارند، افزود: جوانان نباید ساعات عمر خود را به بطالت بگذرانند، زمانی که ورزش می‌کنند از تمامی کارهای غیراخلاقی که به انسان صدمه می‌زند مصون می‌مانند و از زندگی لذت بیشتری می‌برند.
برق‌چی ادامه داد: با افزایش تعداد معلولان، امکانات ورزشی مربوط به آن نیز زیاد شده است و جانبازان و معلولان باید از این امکانات بهره کافی را ببرند تا از انزوا و آسیب‌های ناشی از آن در امان بمانند.
وی افزود: ورزش برای معلولان سلامت، انگیزه و امید ایجاد می‌کند و سبب طولانی شدن عمر آنها می‌شود.
برق‌چی احترام به پیشکسوتان را نسبت به گذشته کم رنگ‌تر دانست و گفت: در گذشته یاد گرفته بودیم که باید حرمت موسفیدان را نگه داریم و در مکانی که پیشکسوتی وارد می‌شد همه به احترامش بلند می‌شدند و تا او نمی‌نشست ایستاده می‌ماندند، اما اکنون کسی مورد احترام بیشتری قرار می‌گیرد که مدال خوشرنگ‌تری دارد.
پیشکسوت ورزش‌های جانبازان و معلولان خراسان‌رضوی با بیان اینکه مردم گرفتار کار و زندگی‌شان هستند و دیگر کسی به سراغ ما نمی‌آید، افزود: تنها چیزی که در حال حاضر بعد از بیش از 20 سال قهرمانی برایم مانده تنهایی، استرس، انزوا و افسردگی است.
وی افزود: همین یک ساعتی که آمدید جز ساعات عمرم حساب نمی‌شود و از حضورتان انرژی گرفتم.
برق‌چی با بیان اینکه در کشورهای خارجی به پیشکسوتان ورزش بیشتر رسیدگی می‌شود، اظهار کرد: برنامه‌ای متداول در کشورهای دیگر وجود دارد که حداقل سالی یک‌بار پیشکسوتان را در محلی دور هم جمع و از آنها پذیرایی می‌کنند تا در آنان امید به زندگی را افزایش دهند.
وی با بیان اینکه ما پیشکسوتان توقع زیادی نداریم، تصریح کرد: ما فقط دوست داریم که در کنار ورزش باشیم. حداقل شرایط حضورمان در مراسم، مسابقات و جشن‌ها مهیا باشد زیرا دور ماندن از جامعه و خانه‌نشینی انسان را از بین می‌برد.
انتهای پیام/70006/خ40/ض1002
