ماشا‌الله باراج امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در زابل اظهار داشت: در همه جای کشور طرح استعدادیابی می‌گذارند اما در سیستان‌وبلوچستان طرح استعدادکشی است.
وی افزود: نوجوانان و جوانان این خطه از کشور از استعدادهای ورزشی زیادی برخوردار هستند که متأسفانه اکثرا به دلیل نبود اسپانسرهای مالی، این استعدادها از بین می‌روند و یا پس از مدتی موجب کناره‌گیری فرد می‌شود.
این کاپیتان دو میدانی ادامه داد: در سال 84، انتخابی تیم ملی دانش‌آموزان به همراه تیم استان عازم بوشهر شدیم که در آنجا بنده و حمیدرضا دهمره هر دو از بخش شیب آب زابل به عضویت تیم ملی درآمدیم.
باراج بیان کرد: در اردوهای آماده‌سازی کاپیتان و امید تیم برای کسب مدال انتخاب شده و راهی شهر ریمنی ایتالیا شدم، در آنجا در دوی صحرانوردی 5 هزار و 500 متری تنها مدال آور کشور بودم و پس از ورزشکاران ترکیه و چین صاحب مقام سوم شدم.
وی افزود: به دلیل اینکه بنده تا قبل از مسابقات جهانی پا برهنه می‌دویدم و این امر تبدیل به عادت شده بود آنجا هم بدون کفش دویدم که موجب حیرت حاضران شد.
عضو تیم ملی رده‌های مختلف کشور در ادوار گذشته گفت: پس از مسابقات ایتالیا مجدداً به مسابقات نوجوانان جهان در یونان به تیم ملی دعوت شدم که این موضوع را از علی ایرجی یکی از مسئولان فدراسیون مطلع شدم که وی در تماسی به بنده گفت، آقای باراج چرا به اردو نیامدی؟ داریم انتخاب می‌کنیم برای مسابقات جهانی! من یک روز انتخابی نهایی را به تعویق می‌اندازم و تو خودت را برسان، من هم که تازه موضوع را فهمیدم خودم را به زاهدان رساندم و سراغ دعوت‌نامه را گرفتم، دوستان گفتند نیامده! و با تلاش زیاد، به هر حال من از این مسابقات باز ماندم.
این ورزشکار ضمن اشاره به مدال‌های کشوری خود در لیگ نوجوانان باشگاه‌های کشور، به جوایز زبانی مسئولان شهری اشاره کرد و بیان داشت: قرار بود زمین از طرف شهرداری زابل به بنده به عنوان جایزه واگذار شود که تاکنون این کار عملی نشده است! این در حالی است که واگذاری زمین در شورای اسلامی شهر مطرح و مصوب شد البته بنده مراجعاتی داشتم که همیشه لفظ « بعد» را می‌شنیدم و در آخرین مراجعه‌ای که داشتم تأکید کردند که کار غیرقانونی بوده است. از سال 85 هم که این قول داده شد تا حالا چندین شهردار عوض شده و به من چیزی نرسیده است.
باراج ادامه داد: وقتی یک جوان بدون هزینه صاحب عنوان ملی می‌شود به جای اینکه مسئولان مربوطه از وی تشکر کنند یا با اهدای لوح یادبود از وی تقدیر کنند و در جلوی تلویزیون با وی مصاحبه‌ای بکنند و در روزنامه‌ای تقدیری شود متأسفانه هیچ یک از این موارد اتفاق نیفتاد.
وی گفت: مسئولان باید ممنون باشند که بدون خرید و یا هزینه یک ریالی، ورزشکاری از استان محرومی مانند سیستان‌وبلوچستان بدون کوچک‌ترین حمایت مالی بر روی سکوی جهانی قرار می‌گیرد و عنوان مقام سوم جهان را کسب می‌کند ولی می‌بینیم که نه تنها تشویقی نمی‌شوند، بلکه پس از مدتی بی‌انگیزه شده و از این راه منصرف می‌شوند و این فقط مربوط به رشته دو ومیدانی نیست بلکه در تمامی رشته‌ها این موارد اتفاق می‌افتد.
عضو برترین‌های دو و میدانی کشور در سال 86 ضمن بیان اینکه به لحاظ سنی شرایط عضویت تیم ملی بزرگسالان را نداشتم ولی انتخاب شدم، به حضور چندین دوره‌ای خود در تیم ملی اشاره و در مورد خداحافظی استعدادهای دو و میدانی استان از میادین، افزود: در آن برهه بنده تنها عضو تیم ملی دو و میدانی جوانان بودم که در ماده‌های استقامت و نیمه استقامت مسابقه می‌دادم و بقیه به علت عدم حمایت، ورزش را رها کردند و من هم به علت علاقه شدید به ورزش مدتی ماندم و با تماسی که خود با مربیان ملی برقرار می‌کردم در مسابقات شرکت می کردم البته من هم تنها توانستم مدت کوتاهی مقاومت کنم.
باراج در توضیح بیشتر از نحوه اطلاع از مسابقات کشوری و ارودهای تیم ملی خاطرنشان کرد: خودم با تماس با مربیان تیم ملی از زمان مسابقات آگاهی می‌یافتم بارها به زاهدان می‌رفتم و تأکید داشتم که آقایون فلان تاریخ مسابقه داریم، تیم نمی‌دهید، دوستان به آرامی می‌گفتند شما صبر کن ببینیم فاکسی آمده یا نه، به شما خبر می‌دهیم، در زاهدان رسم بود که امروز تست می‌‌گرفتند، بعد از ظهر همان روز با اتوبوس راهی مسابقات کشوری می‌شدیم فردای آن روز هم در مسابقه شرکت می‌کردیم، خستگی برای من معنایی نداشت و به هر قیمتی روی سکو می‌رفتم نه تنها من بلکه تعدادی از بچه‌های استان همین گونه بودند، مقام می‌آوردند، به تیم‌های ملی دعوت می‌شدند ولی حمایت نمی‌شدند.
وی ادامه داد: برای اردوهای تیم ملی، مربی تیم با من تماس می‌گرفت و می‌گفت؛ باراج چرا نیامدی؟ اردو داریم! من همیشه با چهار الی پنج روز تاخیر به اردو ملحق می‌شدم، نمی‌دانم این کارها چه معنایی داشت، با تعصب و غیرت در مسابقات شرکت می‌کردم، پای برهنه می دویدم و مدال می‌آوردم (همه در مسابقات کشور به عنوان پا برهنه سیستان خطابم می‌کردند) ولی هیچ وقت از جایی و یا از سوی فدراسیونی یا فرد خاصی، حمایت نمی‌شدیم در همه جای کشور برای نوجوانان، طرح استعدادیابی می‌گذارند اما در استان ما طرح استعدادکشی است.
این ورزشکار در زمینه استعدادهای ورزشی منطقه بیان کرد: در زابل استعدادهای خوب بسیار داریم به ویژه در رشته دو و میدانی، کبدی، کشتی و... ولی به جای استفاده از این ظرفیت‌ها باعث جدا شدن ورزشکاران از دنیای حرفه‌ای می‌شوند، دو نفر از بخش شیب آب زابل در مسابقات جهانی شرکت می‌کنند و این باعث افتخار منطقه است، حمیدرضا دهمرده، مجید ذورقی، رضا گرامی‌نیا و ... از جمله استعدادهای جوان و قدرتمندی هستند که هنوز جای گام نهادن به میادین حرفه‌ای را دارند، همه آنها عنوان‌‌دار کشور هستند غیر از رضا گرامی‌نیا قهرمان چندین دوره دوی 200 متر استان که به مسابقات کشوری اعزام نمی‌شد.
باراج در مورد استعداد ذاتی خود در ورزش دو و میدانی گفت: بنده بدون تمرینات آمادگی در مسابقات شرکت می‌کردم و غالباً قریب به اتفاق، روی سکو بودم، به هیچ وجه تمرینات آمادگی نداشتم و به محض اطلاع از مسابقات، فردای آن روز به عنوان شرکت کننده در مسابقه حضور می‌یافتم و صاحب مقام هم می‌شدم در مسابقات جهانی ایتالیا غیر از مسابقات انتخابی هیچ تمرینی و مربی نداشتم، این در حالی است که ورزشکاران دیگر با انواع و اقسام تمرینات، تغذیه و شرایط ایده‌آل از دوره نونهالی روی آنها کار می‌شد و دست آخر در مقاطع بالا به مقام هفتم و هشتم می‌رسیدند و خوشحال هم می‌شدند.
زابل مهد ورزش دو ومیدانی است
وی افزود: این استعدادی است که خدا به بنده و اکثر زابلی‌ها داده است، خدا را صدها هزار مرتبه شکر می‌کنم و به جرأت می‌گویم که زابل مهد و خاستگاه دو و میدانی ایران است.
عضو برترین‌های دو و میدانی کشور در سال 86 با بیان اینکه تاکنون برایم یک هزار تومانی هم هزینه نشده است، گفت: پس از این همه موفقیت، هیچ زمینه رشدی برای من و امثال من فراهم نشده است! این استان الگوهای ورزشی زیادی می‌تواند به خود ببیند، یوسف دهمیری 12 سال رکورددار دوی 200 متر آسیا است اکنون ببینید در چه وضعی قرار دارد، یا منصور مقدم‌بقا قهرمان شش دوره آسیا به همراه تیم ملی و سال‌ها کاپیتان تیم ملی نوجوانان، از وی بپرسید چرا اکنون ورزش نمی‌کند و آن را کنار گذاشته است، رضا شیخ قهرمان ملی ما در رشته کشتی بود، اما حال بر سر وی چه آمده است! ما باید مواظب جعفر پویا، عباس شیبک و... همه نام‌آوران استان خود باشیم تا مانند ما به خاطر عدم حمایت‌های مالی از راهشان منصرف نشوند.
باراج در ادامه تأکید کرد: علاوه بر ضرورت فراهم‌آوری زمینه رشد برای جوانان موفق بر انگیزه بخشیدن به آنها، بنده الگوی خوبی برای جوانان منطقه نیستم چون بقیه هم من را دیده‌اند که موفقیت‌های زیادی داشتم ولی به جایی نرسیده‌ام و فقط حسرت خورده‌ام، روزی فریاد زدم و استمداد خواستم که آقایون مبلغ ناچیزی به بنده بدهید تا بروم به آفریقا و در مسابقات شرکت کنم و متعهد هم می‌شوم که به زودی آن کمک را پس خواهم داد ولی به خرج کسی نرفت و ....
وی به دوهای استقامتی مناسبتی که با همکاری ناحیه سپاه زابل برگزار شده است اشاره کرد و عنوان داشت: بنده یک تیم متشکل از چهار نفر تشکیل دادم و در اعتراض به هتک حرمت به آرمان‌های امام راحل و گرامیداشت یاد شهیدان شوشتری و محمدزاده از یادمان شهدای تاسوکی تا گلزار شهدای زاهدان به طول 140 کیلومتر در سال 88 دویدم همچنین در یک دوره دوی استقامت به همراه سه تن از نام‌آوران استان در این رشته در حمایت از مردم عزیز و مظلوم غزه از هامون شهر تا میدان آزادی زاهدان در جوار استانداری به طول 220 کیلومتر دویدیم.
باراج در پایان تأکید کرد: هیچ دستگاهی غیر از سپاه زابل برای بنده کاری نکرده است در حالی که بنده در مسابقات بانک کشاورزی ایران در سال 85 در حالی که سن پایینی داشتم در بزرگسالان مقام اول را کسب کردم، در مسابقات بانک‌های تجارت در سال 83 باز هم در رده بزرگسالان به فینال مسابقات رفتم ولی به دلیل آسیب دیدگی پا، مقامی کسب نکردم با این همه همکاری و حسن نیت ضمن مراجعه به اکثر دستگاه‌ها، هیچ کدام حتی حاضر به به‌کارگیری‌ام به عنوان آبدارچی هم راضی نشدند ولی تیپ حضرت علی‌اکبر (ع) زابل به من اعتماد کرد و در ماه گذشته در آن مجموعه به کار گماشته شدم و تاکنون این مجموعه مهم‌ترین و اصلی‌ترین موفقیت و پشتیبان من بوده است.
گزارش از: محمد فرتوت عنایت
انتهای پیام/ب10/ض1002
