به گزارش خبرگزاری فارس از بیرجند، در تقویم رسمی ایران برای ارج نهادن به حرمت قلم و پاسداشت یاد و نام و زحمات کسانی که با قلم و نوشتن سر و کار دارند 14 تیر را به نام روز قلم نامگذاری کرده‌اند تا از اهالی قلم هم، در کنار سایر گروه‌های صنفی و اجتماعی یادی شود.
باور کنید سخت است، خیلی سخت، اینکه بخواهی قلم بگیری دستت و از روز قلم بنویسی تا اهالی قلم بخوانندش، وقتی از قلم حرف می‌زنیم صحبت از چیزی است که دیرینگی‌اش به وسعت تاریخ است.
نمی‌دانم کدام سال بوده، اما می‌گویند در زمان‌های خیلی دور در 14 تیر هوشنگ، پادشاه پیشدادی ایران، نویسندگان و کاتبان را به رسمیت شناخته است و آنان را گرامی داشته و این روز از آن زمان‌ها روز قلم شده است.
بعد هم که مسلمان شدیم و با جان و دل، گوش به قرآن سپردیم، سوگند خداوند به قلم، ما را بیش از هر چیز به تقدس آن واقف کرد، حالا هم که 14 تیر را فرصتی دانسته‌ایم برای بزرگداشت قلم و اهالی قلم یادداشتی و قلمی بزنیم.
قلم دانشمندان در طول تاریخ پس از اسلام در راه معرفت و شناخت هرچه بیشتر آیات الهی گام برداشته و حلقه وصلی میان فرهنگ‌ها و اندیشه‌ها بوده است.
جایگاه قلم آن‌قدر وسیع و شگفت‌انگیز است که خداوند در والاترین کتاب آفرینش با سوره‌ای از آن یاد و به آن سوگند می‌خورد.
استقامت و استواری ملک و دین و تحقق عیش صالح، به برکت قلم و در سایه‌سار قلم است.
قلم است که دعوت‌کننده به حق است، قلم است که مایه نورانیت دل‌ها و جان‌هاست، قلم است که چون از دل سخن گوید و از سر اخلاص به جولان آید بر دل‌ها نشیند، قلم است که یک کلمه و حکم آن می‌تواند موجب نجات انسان و یا جامعه‌ای شود و در صورت خطا و منحرف بودن می‌تواند انسان و یا انسان‌هایی را گمراه کند.
*قلم وسیله تجلی خدا در آفرینش است
بی‌شک هیچ تعریفی درباره قلم به زیبایی و ژرفناکی کلام خداوند در قرآن نیست؛ «نون و القلم و ما یسطرون» و سوگند خوردن خداوند به قلم بیش از هر مطلبی بیانگر جایگاه والای قلم است سوگند خداوند یعنی که قلم برایش عزیز بوده و هرچه برای او عزیز است در دل و جان ما جای دارد.
در زبان عربی می‌گویند قلم و در زبان فارسی کلک و خامه، اما چه فرقی دارد هرچه که نامیده شود در میان ایرانیان و مسلمانان جایگاهی ژرف دارد، حال ما که هم ایرانی هستیم و هم مسلمان، ارزش قلم برایمان دوچندان است.
قلم باید آزاد باشد، قلم بدون آزادی زیبا نیست اما گاهی اهالی قلم راه گم می‌کنند و آنچه نباید را پیش می‌آورند البته ما همیشه افراط را آزادی تلقی می‌کنیم شاید یکی از دلایل مهار قلم، ولنگاری است که برخی تجربه‌ها مانند وقایع شهریور 1320 آن را دامن زده است.
اما در طی چند سالی که از این نامگذاری می‌گذرد، در روز قلم به غیر از دو برنامه در کل کشور و آن هم در تهران، آن هم با حضور تعداد محدودی از اهالی قلم، خبر دیگری از ویژه برنامه‌های این روز در جامعه منعکس نمی‌شود.
بی‌گمان فلسفه نامگذاری روز قلم در همین دو برنامه محدود خلاصه نمی‌شود و کسانی که این روز را در تقویم رسمی جمهوری اسلامی جای داده‌اند اهداف به مراتب وسیع‌تری در نظر داشته‌اند که اکنون به دلایل گوناگون به طور کامل تحقق نیافته و مجموع برنامه‌های روز قلم به همین برنامه‌های محدود خلاصه شده است.
روزگار اهالی قلم، در ایران بستگی به وضعیت مردم دارد به این دلیل که اهالی قلم هم حساس هستند و هم عنصر اندیشه برای آن‌ها و مردم یک ویژگی مشترک است.
*اهالی قلم در میان واژگان خود نفس می‌کشند
در دوره‌های مختلف تاریخی در این کشور اهالی قلم پابه‌پای آحاد جامعه بوده‌اند و همانطور که مردم ما برای اعتقادات و حفظ حریم میهن شهید داده‌اند، نویسندگان هم شهید شده و هم در راه وطن شهید تقدیم کرده‌اند و نویسندگان ایرانی در میان مردم خود با تمام وجود زندگی می‌کنند و از رهگذر روزمرگی‌های جامعه در میان واژگان و مخلوقات ادبی خود نفس می‌کشند.
امید است مسئولان امر نسبت به روز قلم بیشتر توجه کرده و پاسداشت اهالی قلم را یکی از برنامه‌های خود بدانند و با تقدیر و پاسداشت این روز از قلم و جایگاه آن در کشور حفاظت کنند.
----------------------------
یادداشت از عادل اربابی
----------------------------
انتهای پیام/ز10/پ3003
