به گزارش فارس به نقل از "رادیو دری" نشست سران ناتو در "شیکاگو" پایان یافت تا یک بار دیگر و در نشستی دیگر که تحت نام افغانستان برگزار شده بود تعهداتی از اعضای شرکت کننده در قبال این کشور شنیده شود.
تعهداتی از موافقت با در خواست کمک 4 میلیارد و 100 میلیون دلاری برای نیروهای امنیتی و کاهش این نیروها و همچنین درخواست فرانسه برای خروج سربازانش از افغانستان تا تعهد ناتو مبنی بر ماندن کنار افغان‌ها بعد از سال 2014 از جمله فیصله‌هایی بود که در نشست شیکاگو مطرح شد.
در بیانیه پایانی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) با کاهش تعداد نیروهای امنیتی افغان و اعطای سالانه چهار میلیارد و صد میلیون دلار از سال 2014 برای تأمین بودجه کاهش تعداد این نیروها موافقت شده است.
در همین بیانیه پایانی است که سران کشورهای شرکت کننده در نشست ناتو در شیکاگو اعلام کردند پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان در پایان سال 2014، این کشور را به حال خود رها نمی‌کنند.
آنچه که از اوضاع امنیتی افغانستان بر می‌آید بایستی افزایش قوای امنیتی در دستور کار باشد تا کاهشی که ناتو بر آن اصرار دارد.
شاید بهتر بود این سازمان در بیانیه پایانی خود اشاره‌ای هم به این موضوع می‌داشت که چرا بایستی کشوری با وضعیت افغانستان کاهش نیروی امنیتی را دستور کار داشته باشد؟ مگر قرار است تا 2014 که 2 سال با آن بیشتر فاصله نداریم چه اتفاقات شگرفی را ناتو در افغانستان روی دست بگیرد که دیگر افغان‌ها نیاز ندارند تا یک قوای امنیتی 300 و چهارصد هزار نفری را برای تامین امنیت هزینه کنند و برای آنها یک کمک 4 میلیارد و 100 میلیون دلاری و یک نیروی 228 هزار و 500 نفری کافی است تا بر چالش‌های امنیتی شان غلبه کنند.
اما این‌که چرا ناتو از افغان‌ها خواسته که باید برای بعد از خروج‌شان از افغانستان در سال 2014 بایستی کاهش نیروهای امنیتی را در دستور کار قرار دهند چند فرضیه و پاسخ محتمل است که اولین پیش فرض این است که فکر شود اصل ناامنی در افغانستان به حضور ناتو و اعضای این پیمان در افغانستان بستگی دارد و با خروج آنها ضریب ناامنی هم فروکش می کند و تعداد نیروی امنیتی کمتری هم می تواند باقیماند ناامنی‌های احتمالی را خنثی کرد.
پیش فرض دوم برای این درخواست ناتو از افغان‌ها مبنی بر کاهش نیروهای امنیتی بعد از خروج ناتو از این کشور این است که فرض کنیم ناتو درصدد است با رویکردی جدیدتر مثل امضای پیمان‌های امنیتی با کابل در افغانستان بماند و از این لحاظ کمک حال تأمین امنیت افغان‌ها باشد و به همین دلیل از اکنون پیش بینی می‌کند که افغان‌ها باید نیروهای امنیتی خود را برای بعد از 2014 کاهش دهند تا امضای این پیمان‌های امنیتی از توجیه بالاتری نزد افکار عمومی افغان برخوردار باشد؟
هنوز هم معمای درخواست ناتو از افغان‌ها برای کاهش نیروهای امنیتی این کشور بعد از سال 2014 مشخص نیست ولی با توجه به دو پیش فرضی که بر شمردیم تا حدی می‌توان به پاسخی راجع به چرایی طرح این درخواست در بیانیه پایانی ناتو دست یافت.
در تحلیل پیش فرض اول که یکی از دلایل ناامنی در افغانستان را حضور خارجی‌ها در این کشور برشمردیم، باید گفت که خودسری‌های این نیروها در انجام عملیات‌های شبانه و بمباران مناطق مسکونی در بسیاری مواقع باعث تقویت حس انتقامجویی عده‌ای شده است که تقویت این حس بعضاً در قالب پیوستن به مخالفان مسلح دولت و یا انجام عملیات‌های انتحاری، خرابکاری و ناامنی بروز کرده است.
با پذیرفتن این موضوع باید قبول کرد که در صورت خروج خارجی‌ها از افغانستان افغان‌ها با اتحاد و همدلی و تعداد نیروی کمتری می‌توانند بر چالش‌های امنیتی خود غلبه کنند.
فرضی که ممکن است ناتو با در نظر گرفتن آن از افغان‌ها خواسته است که برای بعد از سال 2014 کاهش نیروی امنیتی را در دستور کار خود قرار دهد.
در نگاهی دیگر باید گفت که احتمال وجود رابطه بین حضور خارجی‌ها در افغانستان و افزایش ناامنی در این کشور زیاد است.
چرا که برخی از کسانی که بعضاً ناامنی‌هایی را در افغانستان رقم می‌زنند هدف خود را مبارزه با خارجی‌هایی اعلام می‌کنند که در وطن‌شان جا خوش کرده اند.
حتی طالبان و گروه‌های همسو با این جریان نیز بارها در پاسخ به درخواست مذاکره و پیوستن به روند صلح خروج خارجی‌ها از سرزمین‌شان را شرط گذاشته اند.
با این نگاه هم می‌تواند تا حدی پاسخ چرایی طرح موضوع کاهش نیروی امنیتی در افغانستان بعد از سال 2014 را که در بیانیه ناتو طرح شده است فهمید.
در پیش فرض دیگری که برای فهم چرایی گنجاندن موضوع کاهش نیروهای امنیتی افغان بعد از سال 2014 در بیانیه پایانه ناتو طرح می‌شود این است که ناتو درصدد است برای سال‌های بعد از 2014 با رویکرد و استراتژی دیگری در افغانستان حضور خود را استمرار می‌بخشد.
مدعای کلام سخنان "آندرس فوک راسموسن" دبیر کل ناتو در پایان نشست شیکاگو در جمع خبرنگاران است که گفت: خروج نظامیان خارجی از افغانستان پس از سال 2014 به معنای پایان تعهدهای ناتو نیست.
همچنین این مقام ارشد ناتو تأکید کرد که نیروهای ناتو آماده هرگونه مقابله و یا حضور ضروری در افغانستان بعد از سال 2014 خواهند بود.
دبیرکل ناتو اظهار کرد: دولت افغانستان از ناتو برای حمایت از نیروهای امنیتی این کشور پس از سال 2014 دعوت به عمل آورده است.
همچنین "جانان موسی‌زی" سخنگوی وزارت خارجه افغانستان، هم در نشستی خبری در کابل تأکید کرد افغانستان به درخواست کشورهای ناتو با آنها سند همکاری‌های راهبردی منعقد و مبادله خواهد کرد.
به گفته موسی زی براساس این پیمان ها، کشورهای عضو ناتو به همکاری‌های دراز مدت و ارائه کمک‌های مالی و امنیتی با افغانستان متعهد خواهند بود.
از این دست پیمان‌ها تاکنون با آمریکا، هند، ایتالیا، انگلیس، آلمان، استرالیا، فرانسه امضا شده و قرار است پیش نویس سند همکاری‌های راهبردی با ترکیه هم آماده شود.
با در نظر گرفتن این مقدمات و اظهار نظرات مقامات ناتو و افغان است که می‌توان این فرضیه را هم قبول کرد که چون ناتو و کشورهای عضو این سازمان درصددند تا با رویکردی جدید بعد از سال 2014 در افغانستان بمانند بهمین دلیل از افغانستان می‌خواهند تا کاهش نیروهای امنیتی خود را برای بعد از سال 2014 در دستور کار قرار دهد.
در مجموع باید گفت که این پیش فرض‌ها برای فهم چرایی درخواست ناتو از افغانستان مبنی بر کاهش نیروهای امنیتی خود برای بعد از سال 2014 طرح شد تا بتوانیم تا حدی از سکوت ناتو در این زمینه رمزگشایی کنیم.
چه دلیلی وجود دارد که ناتو در ظاهر می‌خواهد از افغانستانی که ناامنی روزانه در آن وجود دارد خارج شود و هم درخواست کاهش نیروی امنیتی را از این کشور می‌کند؟
حال آن‌که در ظاهر انتظار این بود که سخن از افزایش بودجه و نیروی امنیتی رانده شود تا کاهش نیروهای امنیتی.
انتهای پیام/م
