مسعود امینی امروز در گفتگو با خبرنگار فارس در اصفهان اظهار داشت: نتایج جست‌وجوی منظم در بانک‌های اطلاعاتی فارسی و انگلیسی در مورد عوارض دیابت در ایران نشان‌دهنده شیوع بالای عوارض دیابت در مبتلایان است.
وی بیان داشت: سازمان جهانی بهداشت معتقد است کشورها باید برای پیشگیری و کنترل دیابت اقدام به سیاستگذاری و برنامه‌ریزی جامع و گسترده کند و مداخلات مبتنی بر شواهد - هزینه اثربخشی را برای پیشگیری اولیه و ثانویه از این بیماری در پیش بگیرند.
عضو مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تصریح کرد: در عین حال پیچیدگی و طبیعت مزمن دیابت چالش‌های ویژه‌ای را برای پزشکان مراقبت کننده از مبتلایان به این بیماری به همراه دارد.
وی ادامه داد: تعدد و تنوع مداخلات درمانی برای پیشگیری و کنترل دیابت و ضرورت توجه به مواردی مانند تداخل‌ها زیانبار دارویی و دقت مستمر در تنظیم و متعادل ساختن گزینه‌های درمانی با توجه به خطرات و منافع آنها، اداره دیابت را به شکل فزاینده‌ای پیچیده‌تر کرده است.
امینی افزود: بنابراین مهم است که پزشکان مراقبت‌کننده از این بیماران دانش و مهارت کافی برای اداره دیابت را کسب کنند و در واقع شایستگی‌ها و صلاحیت‌های کارکنان بهداشتی از جمله پزشکان برای قادر کردن سیستم‌های بهداشتی به برنامه‌ریزی و دست‌یابی به مراقبت با کیفیت بالا حیاتی است.
وی اضافه کرد: در حالی که مطالعات متعدد بیانگر صلاحیت ناکافی پزشکان در اداره مبتلایان به دیابت است، پزشکان مراقبت‌های اولیه شمال آمریکا و کانادا، علی‌رغم اعتقاد به ارزشمندی راهنماهای عملکرد بالینی، به میزان کفایت قادر به استفاده از این راهنماها نیستند.
عضو مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی اصفهان گفت: بنابراین به نظر می‌رسد سرمایه‌گذاری در زمینه آموزش اداره دیابت به پزشکان یک ضرورت است و در واقع تردیدی وجود ندارد که آموزش علوم پزشکی باید دانشجویان را برای آن دسته از مشکلات بالینی آماده کند که ایشان در عملکرد آتی خود با آنها مواجه می‌شوند.
وی اظهار داشت: اما با استناد به یافته‌های حاصل از مطالعات انجام شده در این زمینه امروزه برای شایع‌ترین مشکلات بهداشتی یعنی بیماری‌های مزمن این آماده‌سازی صورت نمی‌گیرد، بنابراین توجه به آموزش کارکنان سیستم بهداشتی از جمله پزشکان، یک نیاز و یک اولویت مهم است زیرا آموزش کلینیکی موجود نتوانسته هم‌دوش یا پا به پای تغییرات دموگرافیک و نیازهای بیماران، انتظارات در حال دگرگونی سیستم بهداشتی و ترکیب پرسنلی، دانش جدید، ارتقای کیفیت و یا تکنولوژی‌های جدید پیش برود یا بدان شرایط پاسخ‌گو باشد.
امینی ادامه داد: اهمیت سرمایه‌گذاری در آموزش پزشکان سبب شد تا در کشور ما نیز از زمانی که پیشگیری و کنترل دیابت با تدوین یک برنامه ملی جامع از سال 1383، در اولویت‌های نظام سلامت قرار گرفت و در سطح دو خدمات این برنامه، پزشکان عمومی مستقر در مراکز بهداشتی روستایی یا شهری وظیفه پیگیری و اداره دیابت و در صورت لزوم ارجاع بیماران به سطوح بالاتر را عهده‌دار شدند.
وی افزود: در دستورالعمل برنامه، به منظور ایجاد صلاحیت لازم در این پزشکان برای اداره دیابت، دوره‌های آموزشی تعریف شد که پزشکان باید قبل از آغاز به کار در مراکز دیابت، دوره آموزشی را طی کرده باشند.
عضو مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تأکید کرد: به هر حال از زمان آغاز اجرای کشوری طرح پیشگیری و کنترل دیابت تاکنون، ارزیابی مستندی در ارتباط با فرایند آموزش پزشکان شاغل در این طرح صورت نگرفته است، با توجه به اینکه لازمه بازنگری و اصلاح هر برنامه، بررسی وضعیت موجود و شناسایی نقاط قوت و ضعف آن برنامه است.
وی ادامه داد: بررسی چالش‌های آموزش پزشکان در برنامه پیشگیری و کنترل دیابت، یک تحلیل کیفی محتوا از نوع مرسوم است که داده‌های آن با انجام مصاحبه‌های بدون ساختار با هشت نفر از برنامه‌ریزان مدیریت دیابت در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و مسئولان بهداشت و درمان استان اصفهان و شش نفر از پزشکان عمومی شاغل در واحدها و مراکز دیابت این استان انجام شد.
امینی افزود: پژوهش حاضر در قالب یک رویکرد کیفی سعی در توصیف وضعیت آموزش پزشکان عمومی شاغل در پروژه کشوری پیشگیری و کنترل دیابت داشته است.
انتهای پیام/خ10/ط4000
