به گزارش خبرگزاری فارس از قم، در ایران باستان ماه به چهار هفته تقسیم نمی‌شده است، بلکه هر ماه ۳۰ روز مشخص داشته که هر کدام اسمی با معنی خاص داشته‌اند، به عنوان مثال روز دوم هر ماه را بهمن به معنی «اندیشه نیک» و روز هفتم هر ماه را «امرداد» به معنی بی‌مرگی و جاودانگی می‌دانستند.
در هر ماه هنگامی که آن روز مشخص با ماه هم اسم خود برابر شده یک جشن در آن روز برگزار می‌کردند، به عنوان مثال روز دوم ماه را «بهمن» می‌نامیدند و روز بهمن در ماه بهمن را به سور و شادی می‌پرداختند و شانزدهم هر ماه را «مهر» می‌نامیدند، پس شانزدهم ماه مهر را جشن مهرگان برگزار می‌کردند و مهرگان از جشن‌های بزرگ ایرانی بوده که امروزه فقط نامی از آن باقی مانده است.
بعد از ورود اسلام به ایران تقسیم‌بندی هر ماه به چهار هفته رواج پیدا می‌کند، از آنجایی که هر سال 365 روز است، شش ماه اول سال 31 روز محاسبه می‌شود تا 365 روز سال تمام شود، اما در ایران قبل از اسلام هر سال جمع 12 ماه سی روزه بوده که 360 روز می‌شود و پنج روز باقی مانده از سال را «پنجه دزدیده» نامیده و در این پنج روز به جشن و شادی می‌پرداختند.
از آنجا که ایرانیان نور آتش را جلوه‌ای از خداوند می‌دانستند، جشن‌های آنها با افروختن آتش همراه بوده است، زیرا نور را در مقابل تاریکی و پلیدی دانسته و همواره به دنبال نور و منشا آن (اهورا مزدا) بوده‌اند و از تاریکی و پلشتی روی گردان بودند.
***
معنی «سوری» از سور و میهمانی می‌آید و جشن چهارشنبه سوری ریشه‌ای ایرانی دارد اما چهارشنبه در فرهنگ ایران قبل از اسلام جایی نداشته است.
پس در نتیجه چهارشنبه سوری یک جشن ایرانی نیست بلکه ریشه‌ای ایرانی دارد. در منابع ایران قدیم و ساسانی نیز تصویر درست و دقیقی از این جشن در دست نیست اما آنچه که مسلم است جشن سوری ایرانی با جشن چهارشنبه سوری که در حال حاضر اجرا می‌شود تفاوت بسیار دارد و هدف از این جشن در گذشته نزدیک شدن به اهورا مزدا(خداوند) و منشا خیر و برکت بوده است نه ترساندن مردم و ترقه زدن.
انتهای پیام/و۲۰
