مثنوی عشق؛ صعود به آسمان علّیّین

به گزارش خبرگزاری فارس از شرق استان تهران شلمچه تو را به یاد خودت می‏اندازد. تمرکزت را که تا لحظاتی پیش از دست داده بودی، دوباره باز می‏یابی. حواست اندکی جمع می‏شود. دست و پایت را جمع و جور می‏کنی. تکانی به خودت می‏دهی. این بار کمی از حیرت نخست دور شده‏ای.

اندیشمندانه به همه جا می‏نگری. فکرت جای دیگری است. به شهدا فکر می‏کنی و به این همه رشادت.

به اینکه اگر نبودند چه می‏کردی؟ وضعَت چگونه بود امروز؟ چه حالی داشت کشورت؟ چه طور بود اسلامت؟ زنده بود هنوز ایرانت؟

ناگاه به یادش می‏افتی. فردوسی را می‏گویم، حکیم طوس. این شعرش را به خاطر می‏آوری:

چو ایران نباشد تنِ من مباد

بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

دریغ است ایران که ویران شود

کُنام پلنگان و شیران شود

ذهنت کمی آرام می‏شود. صحنه‏ها را از نگاه می‏گذرانی. اندکی به خودت غَرّه می‏شوی. باز در فکر فرو می‏روی.

"یاد بعضی نفرات. رزم روحم شده است. وقت هر دلتنگی. سویشان دارم دست. جرأتم می‏بخشد. روشنم می‏دارد".

*******

شلمچه تو را به یاد عمرت می‏اندازد. شبانگاهانت در سرزمین مادری. مردان و زنانی که در پرتوی ماه یا سوسوی چراغی اندیشیده و جنگیده‏اند. مرزهای اعتقادی را گسترده‏اند. جهان را بر مائده‎‏ی عشق و ایمان میهمان کرده‏اند.

به یاد کسانی که جهانیان را به اِعجاب واداشته‏اند. به اینکه ساده و آسان به این عظمت و شکوه نرسیده‏اند، می‏افتی. به یاد شهدا. آنانکه رسیدند به آسمان علّیّین. عشق را به اوج بردند. عروج کردند تا سدره‏المنتَهی.آنان که ایمان را در عذوبَت به ماءِ مَعین رساندند.

با خود می‏اندیشی، کدام طبع را قدرت آن است که بگوید از این همه عشق؟

"یاد بعضی نفرات. رزم روحم شده است. وقت هر دلتنگی. سویشان دارم دست. جرأتم می‏بخشد. روشنم می‏دارد".

*******

شلمچه تو را به یاد آینده می‏اندازد. به یاد روزهای پرشکوهِ پیش رو. به یاد آنچه در راه است. آنچه لازم است امروز. آنچه باید بدان برسی.

شلمچه تو را به یاد امروزی‏ها می‏اندازد. کودکان، نوجوانان و جوانانت. به فردای این سرزمینت، دینت، اسلامت، نظامت، رهبرت و مَردمت. به یاد اینکه باید انسان‏هایی داشته باشی که از فخرآوران سرزمینت باشند.

ندایی از درونت می‏گوید ناگاه: نباید بگذاری مشکل‏های گذرنده و نَهیب‏های زمانه، گذشته را از یادت ببرند.

فکر می‏کنی شاید امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند آنی که از شکوه و غِنای تاریخی‏ات الهام بگیری.

"یاد بعضی نفرات. رزم روحم شده است. وقت هر دلتنگی. سویشان دارم دست. جرأتم می‏بخشد. روشنم می‏دارد".

*******

شلمچه تو را به یاد فردایت می‏اندازد. فردایی که از آن کسانی است که امروز غفلت و سستی نورزند. با خود فکر می‏کنی که باید از دیروز و تجربه‏های گذشته‏ات بهره‏ بگیری برای امروز و فردایت. با خود می‏گویی امروز نوبت ماست.

شلمچه تو را به یاد ایمان، عشق، فداکاری و سخت‏کوشی امروزت می‏اندازد. به یاد اینکه اینک باید خودت را بسازی. محلّه‏ات را. شهرت را. کشورت را و حتی جهانت را.

شلمچه تو را به یاد ساختن آینده‏ات می‏اندازد. ندایی دائم در گوشَت نجوا می‏کند: "تحصیل"، "تَهذیب"، "ورزش".

درست است. صدایش الهی است. راهَت را نشان می‏دهد. راه ساختن آینده‏ات را. راه پیشبرد اهدافت را. راه برتری‏ات را.

و دیگر بار گوشَت زنگ می‏زند. حکیمی است سخن در زبان‏آفرین، فردوسی. می‏سراید در ذهنت:

پس از کردِگار جهان‏آفرین

به تو دارد امّید، ایران‏زمین

===============

یادداشت: سپیده سیر

===============

انتهای پیام/ح10/د1000