ورود ما به حوزه علوم تربیتی به‌روز شود

مجید بوربور امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در همدان با بیان اینکه به طور قطع تئاتر کودک و نوجوان در جایگاه اصلی خود قرار ندارد، اظهار کرد: خانواده تولیدکننده نمایش کودک و نوجوان به نسبت جمعیت کودک و نوجوان کشور، خانواده بزرگی نیست.
وی گفت: این طبیعی است که اگر خانواده کوچک تئاتر کودک و نوجوان دانش خود را به‌روز نکند و زیرساخت‌هایی که برای خلق اثرش به آن نیاز دارد را نشناسد تئاتر موفقی خلق نخواهد کرد.
نویسنده تئاتر"نوازنده‌ای که ماه را می‌نواخت" عنوان کرد: اگر کسی که درصدد خلق اثر برای کودکان و نوجوانان است، روانشناسی رشد و علوم تربیتی نداند و در حوزه کاری خود نیز تخصص، مخاطب‌شناسی و آسیب‌شناسی نداشته باشد و برای تولید اثر نیازسنجی نکند، اثر وی فرزند زمانه‌‌اش نخواهد بود.
وی گفت: عدم توجه به مجموعه عوامل دخیل در اثر هدفمند و ماندگار در تئاتر به ما می‌گوید این خانواده کوچک هنوز نتوانسته به لحاظ کمی و کیفی به هدف برسد و حداقل‌های تولید نمایش برای مخاطب کودک و نوجوان را فراهم کند.
بوربور با بیان اینکه نمایش "نوازنده‌ای که ماه را می‌نواخت" برای گروه سنی 8+ ساخته شده، در ارتباط با چرایی عدم پرداختن به نمایش نوجوان نیز تصریح کرد: در حال حاضر در جامعه ما نه تنها تئاتر نوجوان نداریم بلکه سینما، انیمیشن و کتاب قابل توجه قشر نوجوان را نیز نداریم و اساساً در همه حوزه‌ها در ارتباط با نوجوانان چیزی وجود ندارد.
وی افزود: کنار گذاردن نوجوانان سبب شده هیچ اثری در حوزه مربوط به این قشر خلق نکنیم که این معضل فقط شامل حال تئاتر نمی‌شود بلکه در همه حوزه‌های فرهنگی وجود دارد.
بوربور با اشاره به کم بودن تولید اثر برای کودکان متذکر شد: اینگونه نیست که در جامعه اثر کودک تولید می‌شود مگر چه‌قدر از نمایش‌هایی که در طول سال برای حوزه کودک تولید می‌شود مبتنی بر یک کار تخصصی هستند و باید دید این آمار آیا نسبت آمار کودکان ما همخوانی دارد یا ندارد.
وی خاطرنشان کرد: افرادی که در حوزه کودک فعال هستند، باید آنقدر دقیق مخاطب‌شناسی کرده باشند که جرأت این را داشته باشند که در پوستر تبلیغی خود، رنج سنی نمایش را مشخص کنند.
نویسنده تئاتر "نوازنده‌ای که ماه را می‌نواخت" با بیان اینکه اساساً در ایران، تئاتر یا نمایش زیر سه سال نداریم و هیچ تولیدی در این حوزه برای خردسال نمی‌شود، گفت: اینگونه نیست که بگوییم ما تئاتر کودک داریم و کودکان مملکت را نجات داده‌ایم و اکنون باید به سمت نوجوان برویم چون همان اندازه که به تئاتر نوجوان کم بها داده می‌شود به همان اندازه نیز به تئاتر کودک کم بها داده می‌شود.
وی با بیان اینکه کمیت تولید کار نمایشی در حوزه کودک به معنی این نیست که نمایش کودک داریم، تصریح کرد: هر کس که درصدد فعالیت در حوزه کودک و نوجوان است بنابر تعریف جامعه جهانی از کودک، تعریف گروه سنی که کانون پرورش فکری مشخص می‌کند، باید روانشناسی رشد کودک و نوجوان را باید بداند.
بوربور تأکید کرد: فعالان عرصه کودک و نوجوان اساساً باید علوم تربیتی بدانند در حالی که ما هنوز ورودمان به حوزه علوم تربیتی، قرن هجدهمی است و باید به‌روز شویم.
وی عنوان کرد: اساساً جامعه تئاتری که برای کودک کار می‌کند باید فوق تخصص داشته باشد یعنی در مرحله نخست تئاتر کار کرده باشد و فوق تخصص کار را بگیرد و بر این اساس مخاطب‌شناسی کنند و ببیند که کودکان در عصر رسانه‌های جمعی و تکنولو‍ژی چه دغدغه‌ای دارند.
نویسنده تئاتر "نوازنده‌ای که ماه را می‌نواخت" ابراز کرد: در زمانی که آمار سنی کاربران فیس‌بوک روز به روز پایین‌تر می‌آید نباید آثاری نمایش کلیشه‌ای خلق کرد و این شکل نگاه به کودک باید رو به زوال بگذارد.
وی در پاسخ به اینکه خلأ نمایشنامه منجر به اقتباس این گروه از تئاتر فرانسوی شده است، ضمن تأیید متفاوت بودن دغدغه کودکان ایرانی با سایر کودکان جهان گفت: ذات عشق ورزیدن، وفای به عهد و تعهد نسبت به آنچه آدمی دوست دارد نزد کودکان ایران فرق ندارد، یادآور شد: قصه‌ها مختص به کشور خاصی نبوده و سیار هستند.
بوربور تصریح کرد: در فضای کنونی جامعه که ضرورت پرداختن به هر موضوع فرهنگی در حوزه کودک و نوجوان مغفول واقع شده است، اینکه مسئولان و متولیان یک استان دست به این کار می‌زنند تا مقداری سطح سواد بصری و دانش کودکان شهر خود و حتی جامعه را بالاتر ببرند اساساً انسان‌های مقدسی هستند که همدان از این قاعده مستثنی نیست.
انتهای پیام/آ10