نخستین روز تدریسم بهترین خاطره‌ام بود

نسرین کنعانی معلم نیکوکار ارومیه‌ای که هزینه عمل جراحی قلب و پرستاری دانش‌آموز خود را در سال 87 به عهده گرفته بود در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در ارومیه اظهار داشت: وقتی فاطمه را سر کلاس ناخوش احوال دیدم احساس کردم فرزند خودم مشکلی دارد و از اینکه دختری در سال‌های کودکی‌اش را این چنین دیدم برای رضای خداوند به او کمک کردم تا مثل دیگر بچه‌ها زندگی شاد و پرتحرکی داشته باشد.
وی با بیان اینکه فاطمه را دختر خودم می‌دانم، افزود: اگر فرزند خودم مشکل فاطمه را داشت همان کاری را می‌کردم که برای فاطمه کرده‌ام و خیلی خوشحالم فاطمه امروز سالم و سرحال سر کلاس درس حاضر می‌شود و برای این کارم پیش خداوند احساس آرامش می‌کنم.
این معلم نیکوکار انگیزه خود از کمک به فاطمه را حس انسان‌دوستی و حس مادری نسبت به دانش‌آموزانش عنوان کرد و گفت: در طول سال‌های خدمتم بین دانش‌آموزان و فرزندانم فرقی ندیده‌ام مشکلات آنها را مثل مشکلات فرزندانم دانسته و در تلاش برای حل آنها بودم.
کنعانی در ادامه شعر زیبای بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش زیک گوهرند، چو عضوی به درد آوردند روزگار دگر عضوها را نماند قرار را طوری با آرامش ‌خواند که احساس کردم هنوز در کلاس درس و  پشت نیمکت‌های چوبی نشسته‌ام.
وی با بیان اینکه با اینکه بازنشسته می‌شوم ولی هیچ کدام از شاگردانم به ویژه فاطمه را فراموش نمی‌کنم، افزود: اگر فاطمه را مدتی نبینم دلم برایش تنگ می‌شود و سراغش را می‌گیرم و انتظار دارم وقتی پیر شدم او نیز من را فراموش نکند.

* نخستین روز تدریسم بهترین خاطره‌ام بود
معلم نیکوکار ارومیه‌ای بهترین خاطره‌اش را نخستین روزهای حضورش سر کلاس درس عنوان می‌کند و می‌گوید: لذت و شیرینی نخستین روزی که برای تدریس سر کلاس حاضر شدم را فراموش نمی‌کنم .
کنعانی می افزاید: از نخستین روزهای خدمتم در آموزش و پرورش در مناطق محروم مشغول به فعالیت شده‌ام و بر حسب علاقه‌ای که برای خدمت در مناطق محروم داشتم 30 سال در روستاهای محروم این استان با دانش‌‌آموزانم لحظه‌های شیرین و تلخی را چشیده‌ام.
وی از نخستین روزهای تدریسش در روستاها سخن به میان می‌آید، با شور و شوقی که در چهره‌اش وجود دارد، می‌گوید: 30 سال تردد به روستاهایی که راه دسترسی مناسبی نداشتند هیچگاه انگیزه در کنار دانش‌آموزان بودن را از من نگرفت به طوری‌که دو سال در یکی از روستاهای ارومیه به نام روستای گورچین قلعه بیتوته کرده‌ام؛ در آن زمان حتی روستایی که در آن تدریس می‌کردم از امکانات مخابراتی هم برخوردار نبود تا در مواجهه با مشکل بتوانیم به خانواده‌ها اطلاع دهیم.
این معلم نیکوکار ادامه داد: در آن زمان موبایل و حتی تلفن ثابت و یا تلفن‌های روستایی نبود تا در زمان بارش برف و  بسته شدن راه‌ها با خانواده خود تماس بگیریم و برای اینکه خانواده‌ها نگران نباشند فردی را به هزار زحمت از روستا به شهر می‌فرستادیم تا به آموزش و پرورش و خانواده‌ها اطلاع دهد که معلم‌ها نتوانستند به شهر بیایند.
کنعانی با بیان اینکه در آن روزها حتی سرویس هم برای تردد به روستا در اختیار نداشتیم، اظهار داشت: سختی کار نه تنها سبب دلسردی من نمی‌شد بلکه وقتی شور و شوق کودکان روستایی در شرایط سخت زندگی در روستاها که امکانات و زیرساخت‌های اولیه هم نداشتند را می‌دیدم به وجد آمده و در این راستا انرژی مضاعف از آنها می‌گرفتم.
وی با اشاره به همراهی همسرش در این زمینه، اظهار داشت: در مواردی می‌شد که با بارش‌ برف مجبور می‌شدم شب را در کنار روستاییان به روز برسانم و فرزندانم در خانه بدون حضور من زندگی کنند.
این معلم نیکوکار اعلام کرد: اگر کمک‌ها و همراهی همسرم نبود شاید زندگی و تدریس همزمان در مناطق محروم برایم دشوار می‌شد ولی همسرم در این راه همگام با من بود و در این 35 سال خدمتم نگذاشت فرزندانم از دوری من دچار آسیب شوند.
 
* ارتباط معلم با دانش‌آموزان می‌تواند از عوامل موثر در ارتقای آموزشی مدارس باشد

از وضعیت سخت‌افزاری آموزش و پرورش به ویژه در روستاها سوال می‌کنم، می‌گوید: در سال‌های بعد از انقلاب شاهد ارتقای سطح آموزشی  و فیزیکی در آموزش و پرورش هستیم.
کنعانی در ادامه به مولفه‌های موثر در سطح ارتقای آموزشی دانش‌آموزان اشاره می‌کند و می‌افزاید: ارتقای سطح امکانات، وجود فضای مناسب در مدارس، تعامل اولیای دانش‌آموز با اولیای مدرسه و ارتباط معلم با دانش‌آموزان می‌تواند از عوامل موثر در ارتقای آموزشی مدارس باشد.
وی در ادامه با مرور خاطرات دوران تدریس خود، گفت: 35 سال است در قالب معلم نهضت سوادآموزی و امور تربیتی در خدمت دانش‌آموزان بودم و آنچه که در توان داشتم از انرژی مفید خودم استفاده کرده‌ام و می‌خواهم در سال‌های آینده بیشتر در خدمت خانواده‌ام باشم.
کنعانی از اینکه نمی‌تواند در سال‌تحصیلی جدید در مدرسه حضور داشته باشد اشک در چشمانش حلقه می‌زند و می‌گوید: وقتی بازگشایی مدارس را از تلویزیون دیدم اشک در چشمانم جمع شد و احساس پیری کردم و ناراحتم که چرا نمی‌توانم با دانش‌آموزانم باشم.
وی اضافه کرد: دوست دارم دوباره سر کلاس درس حضور داشته باشم ولی توانایی این را ندارم که در کلاس درس حاضر شوم و میدان را به نیروهای جوان می‌سپاریم.
انتهای پیام/غ10