به گزارش خبرگزاری فارس از همدان، هر کس به کاری مشغول است، یکی خرید شب عید و دیگری به فکر رونق کسب و کار. در این میان اما، هستند کسانی که کنار خیابان، گوشه پیاده‌رو و یا داخل بازار بساط کرده‌اند؛ متاعی برای فروش ندارند اما با این وجود دست نیاز به سویت دراز می‌کنند.
بازار متکدیان هم این روزها داغ شده و بدون اغراق می‌توان گفت درآمد بعضی‌هاشان حتی بیشتر از کسبه دستفروشی است که ظهر و شب اطراف میدان امام (ره) بساط می‌کنند.
شاید کارشان از روی اجبار باشد و یا شاید هم به نوعی معتاد اینگونه درآمدزایی شده‌اند؛ به هر حال کارشان از روی عادت باشد یا اجبار فرقی نمی‌کند، این روش درآمدزایی از نظر اقتصادی در چرخه تولید کشور نقش مثبتی ندارد، اما در عوض این افراد را به ناهنجاری اجتماع تبدیل کرده است.
برخورد مردم هم با این پدیده اجتماعی متفاوت است، عده‌ای از روی ترحم و دلسوزی کمک‌شان می‌کنند و عده‌ای دیگر با بی‌تفاوتی از کنارشان رد می‌شوند، انگار نه انگار که کسی اینجا، کف پیاده‌رو نشسته و دستش را برای گرفتن کمک دراز کرده است.
راستی به نظرت چه چیزی، انسان، این موجود شریف را این گونه از عرش به فرش که هیچ، به روی تکه کارتونی کنار خیابان نشانده است؟
عوامل فراوانی در گرایش افراد خاصی از جامعه به امر تکدی‌گری، مؤثر هستند که از آن جمله می‌توان به فقر، اعتیاد، معلولیت‌های جسمی و حرکتی، مهاجرت از روستاها به شهرها و بیکاری اشاره کرد.
البته ناگفته نماند فقر و تکدی‌گری دو موضوع کاملاً مجزا و متفاوت هستند. فقیر به افرادی اطلاق می‌شود که به گونه‌ای مال و اموال خود را از دست داده و مستمند شده است. این در حالی است که بسیاری از متکدیان که هر روز با آنان برخورد می‌کنیم، نه تنها از نظر مادی در مضیقه نیستند، بلکه از این طریق با شگردهای مختلف مال‌اندوزی می‌کنند.
قرآن کریم نیز علاوه بر اینکه توصیه‌های مؤکد در مورد کمک به مستمندان و شیوه‌ها و کیفیت آن کرده است، بدین نکته نیز به صراحت اذعان دارد که در جامعه افرادی هستند که به علل مختلف مانند شرایط نامساعد جسمانی و معلولیت قادر به تأمین معاش خود نیستند یا توانایی خود را از دست داده‌اند، باید قبل از اینکه ناچار به تکدی‌گری شوند به آنها کمک کنیم.
همچنین خداوند متعال در کتاب آسمانی خود تأکید فرموده اگر می‌خواهید به فقرا کمک کنید، ابتدا نیازمندان، بستگان و همسایگان خود را دریابید و سپس به مستحقان عیال‌وار و آبرومند رسیدگی کنید؛ اما تکدی‌گری را نهی کرده است.
با چادر تمام صورتش را پوشانده و کنار پیاده‌رو نشسته است. چند دقیقه‌ای به بهانه صحبت با تلفن کنارش می‌ایستم. در عرض پنج دقیقه یک اسکناس هزار تومانی و یک 500 تومانی کاسب می‌شود؛ زود دستش را دراز می‌کند و اسکناس‌ها را زیر چادر می‌کشد و دوباره این ظرف خالی است که کمک می‌خواهد.
با تردید کنارش نشسته، می‌پرسم: خانم، چرا گدایی می‌کنی؟
خانم است یا آقا، نمی‌دانم؛ صدای بمی دارد. انگار از سئوالم جا خورد است؛ اما با تندی تمام جواب می‌دهد: به تو چه مربوط! فضولی؟
می‌گویم: نه، اما می‌خواهم بدانم. اگر واقعاً نیازمند هستی جایی را می‌شناسم که می‌توانند مشکلت را حل کنند!
دوباره با لحن پرخاشگرانه‌ای جواب می‌دهد: اگر می‌خواهی کمک کنی بفرما (کاسه‌اش را جلو می‌آورد)، اگر نه راهت را بکش و برو!
به فاصله یک خیابان آن طرف‌تر یک نفر دیگر نشسته و مشغول تکدی‌گری است. این یکی اما تنها نیست، کودکی را در آغوش گرفته و با التماس به عابران می‌گوید: به این بچه رحم کنید!
کودکی که در آغوش گرفته دختر است. دختری با موهای ژولیده، لباس‌های کثیف و چشم‌هایی نافذ که رو به زردی می‌گراید. خدا می‌داند چه عاقبتی در انتظارش است و سرنوشتش چه خواهد شد.
«ساغر» دختر جوانی است که یک اسکناس 500 تومانی کف دست زن متکدی می‌گذارد. وی در پاسخ به علت کمک به اینگونه افراد، می‌گوید: خب آدم دلش می‌سوزد، به این بچه نگاه کنید خدا را خوش نمی‌آید حال و روزش این باشد.
دو دختر دیگر بی‌تفاوت از کنار این صحنه عبور می‌کنند، بی‌آنکه حتی به طرف صاحب صدا نگاهی بیاندازند. یکی از آنها می‌گوید: این شگردشان است، معلوم نیست بچه کدام بیچاره است؟ برای اینکه دل مردم را بسوزانند به این وضعیت انداخته‌اند.
سودجویی باشد یا نه، تکدی‌گری یک آسیب اجتماعی است و چهره ناخوشایندی برای شهر ایجاد می‌کند و مسئولان باید چاره‌ای برای این موضوع بیاندیشند.
البته بحث جمع‌آوری متکدیان از سطح شهر هر از چند گاهی عنوان شده و با برخی از آنان که چندین بار سابقه داشته باشند، برخورد قضایی نیز می‌شود.
اما باید قبول کنیم که این گونه اقدامات مقطعی است؛ زیرا فرد پس از دادن تعهد و آزادی، دوباره با شگرد و شیوه جدید به حرفه خود باز می‌گردد.
-----------------------
گزارش از: زهرا اکبرنیا
-----------------------
انتهای پیام/89031/ق40/ژ1001
