به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان میاندرود، آیین گرامیداشت بزرگان از دیرباز جزو اخلاق نیکوی ایرانیان بوده است و آنان در هر مناسبتی با رفتار و کردار خود قدر و منزلت بزرگان را گرامی داشته‌اند.
هنری که امروزه به عنوان شبیه‌خوانی از آن یاد می‌کنیم ریشه عمیق در تاریخ مردم قدر‌شناس ایران برای احترام به بزرگان دارد اما با وقوع حادثه کربلا و فریاد حق‌طلبی امام حسین (ع) این رسم تنها به یادآوری و بازسازی صحنه‌های ظلم روا داشته شده به این امام شهید اختصاص یافته است.
شبیه‌خوانی به دلیل ارتباط عمیقی که با ادبیات و شعر دارد معمولاً با اجرای افرادی خبره در شعرخوانی و نمایشگری اجرا می‌شود زیرا اشعار در این هنر اعتقادی نقش مهم و اثرگذار دارد.
هنرمندان شبیه‌خوان در گذشته معمولاً از افراد معتمد تشکیل می‌شدند زیرا ذکر سالار شهیدان نوعی شخصیت در گذر عمر به افراد می‌بخشد.
نقش‌های منفی و مثبت در این نوع عزاداری در یک نکته با هم مشترک هستند که همان لعن یزید سفیانی و کارگزاران او در صحرای کربلاست.
چشم‌های خیره بینندگان با دیدن صحنه‌هایی از ظلم به خاندان پیامبر (ص) که تا به حال فقط شنیده بودند به ناگاه ساحل اشک می‌شوند و شنیدن سخنانی از شیرمرد وفادار صحرای کربلا در نپذیرفتن خدعه تفرقه‌افکنانه دشمن ذهن‌ها را به عمق آنچه در کربلا گذشته سوق می‌دهد.
لباس‌های سبز و قرمز نمادی از حق و باطل در این صحنه‌‌ها هستند که به خوبی دوست و دشمن را نشان می‌دهد.
به گزارش فارس، تصاویر بالا مربوط به گروه شبیه‌خوانی از روستای اسرم در شهرستان میاندرود است که همه ساله مصائب رفته بر آل رسول‌الله را در صحرای کربلا به دیدگان با بصیرت عشاق حسین(ع) از هر دین و آیینی ارزانی می‌دارند.
انتهای پیام/86021/م40/ض1002
