به گزارش خبرگزاری فارس از سنندج، کم‌کم به ساعت‌های آخر ماه مبارک رمضان نزدیک می‌شویم شادی رسیدن عید از یک‌سو و غم پایان رمضان از سوی دیگر اشک و لبخند بندگان را در هم آمیخته است.
عید فطر یکی از اعیاد بزرگ اسلامی است که در روز اول ماه شوال آن را جشن می‌گیرند. مسلمانان پس از یک ماه روزه و عبادت پروردگار، چشم به راه این روز بزرگ هستند و با برپایی آیین‌های خاص، ماه رمضان را بدرقه می‌کنند.
اگر چه آئین و سنت‌های عید فطر در استان‌های مختلف بنا به فرهنگ و آداب و رسوم مردم متفاوت است، اما در مجموع این عید در بین مسلمانان جهان قداست، بزرگی و عظمت خاصی دارد.
سنت‌های عید فطر در کردستان هم با اعلام پایان ماه رمضان آغاز می‌شود و نوای الله‌اکبر از مساجد بلند می‌شود و مردم خود را برای روز عید آماده می‌کنند.
در روز و شب قبل از عید تعدادی از خیرین به محلات فقیرنشین می‌روند و در میان نیازمندان جیره خشک توزیع می‌کنند تا سفره عید آنان نیز خالی از اطعام نباشد.
لباس‌های رنگی و مجلسی بر تنها پوشیده می‌شود و مردم با پوشیدن لباس تمیز به نوعی به پیشواز این روز عزیز می‌روند.
از همان ساعات آغازین روز عید نوای ملکوتی قرآن و الله‌اکبر از مناره مساجد بلند شده و مردم را به سمت مسجد دعوت می‌کنند.
مردم مقادیری پول برای مساجد به عنوان عیدی جمع‌آوری می‌کنند که برای تعمیر بهسازی مسجد هزینه می‌شود.
نماز عید فطر نیز در صفوف به هم پیوسته مسلمانان در مساجد اقامه می‌شود و بعد از خواندن دعا، صلوات و فاتحه، روبوسی می‌کنند تا اگر کدورتی وجود داشته باشد از بین برود.
مردم با خروج از مساجد به عیادت بیماران می‌روند و با سرکشی از خانواده‌هایی که به تازگی بستگان خود را از دست داده‌اند موجب تسلی خاطر بازماندگان آن می‌شوند.
ظهر عید نیز مردم در صفا و صمیمیت خاصی نهار را در کنار هم صرف می‌کنند.
عیدی دادن به نوعروسان و تازه دامادها نیز از دیگر سنت‌های عید فطر در این استان فرهنگی است که هر کس بسته به توان و قدرت مالی خود به نوعی این سنت دیرینه را اجرا می‌کند.
صدیقه خانم زنی 85 ساله سنندجی است که در مورد آیین و سنت‌های قدیمی عید فطر در این شهر می‌گوید: بسیاری از سنت‌های قدیمی به زمان رنگ باخته و به فراموشی سپرده شده‌اند.
معصومه مرادی 65 ساله نیز می‌گوید، خیلی از آداب و رسومی که مردم در روز عید فطر داشتند امروز کم‌رنگ شده است ام قبلا در روزهای عید منزل بزرگان خانواده میزبان فرزندان بود و آنان با حضور خود، منازل پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایشان را لبریز از خنده و شادی می‌کردند.
وی گفت: کودکان آن روزها اکنون به عنوان مادربزرگ و پدربزرگ انتظار میزبانی فرزندان خود را دارند، اما گرد بی‌مهری برخی از فرزندان امروز دل آنها را ریش کرده است.
مرادی افزود: صفا و صمیمیت آن روزها امروز در قالب پیام کوتاه خلاصه شده، که آن هم شامل حال ما که سواد خواندن و نوشتن نداریم نمی‌شود.
کریم آقا نیز در حالی که بسته‌ای شیرینی به دست همسرش می‌دهد، می‌گوید: هر عید به امید آمدن فرزندانم با همسر پیرم ساعت‌ها منتظر می‌شویم ولی حاصل همه این انتظارها تنها صدای زنگ تلفنی است که پیوند میان خانه ما و پسر و دخترم را ایجاد می‌کند، پیوندی که امید آمدن و خندیدن نوه‌هایم را در حیاطی که از صبح زود آب و جارو کرده‌ایم به ناامیدی تبدیل می‌کند و با سلام و تبریک عیدی قطع می‌شود.
و حرف آخر؛ وقتی یادم می‌آید خیلی‌ها بودند که پارسال آخرین ماه رمضان را تجربه کردند، دلم می‌گیرد ... با خود می‌گویم شاید این بار نوبت من باشد که آخرین مهمانی خدا را تجربه کنم...
=============
گزارش از شیرین مرادی
=============
انتهای پیام/79002/ط40/ژ1001
