به گزارش خبرگزاری فارس از همدان، سیدمصطفی سعیدی، یکی از نقالان برتر کشوری و ساکن دیار لرستان این روزها میهمان جشنواره آواها و نواهای ایرانی در همدان است که در راستای معرفی بیشتر وی و اطلاع از چند و چون فعالیت این هنرمند، با وی به گفت‌و‌گو نشستیم.
فارس: لطفاً خودتان را معرفی کنید؟
سیدمصطفی سعیدی هستم متولد 1316 که از سن 18 سالگی به نقالی پرداختم و در حال حاضر نیز از استان لرستان برای شرکت در نخستین جشنواره آواها و نواهای ایرانی به استان همدان آمده‌ام.
فارس: در رابطه با برگزاری این جشنواره در همدان نظرتان چیست؟
آنچه ما در استان همدان دیدیم سراسر صفا و صمیمیت بود و مردم همدان در عین مهمان‌نوازی همانگونه که از اسم این دیارکهن برمی‌آید نسبت به شاهنامه و نقل و نقالی مشتاق بودند.
امیدوارم که همه ساله این جشن‌ها برگزار شود و این امر تداوم یابد.
فارس: به نظر شما ریشه نقالی از کجا آغاز شده است؟
ریشه نقالی برمی‌گردد به زمانی که پادشاه ساسانی در اثر ظلم و بیدادی که به مردم می‌کند اسیر و نابینا می‌شود و پسرش خسرو وقتی به مقام پادشاهی می‌رسد برای دیدار پدرش به زندان می‌رود و به او می‌گوید از من چه می‌خواهی تا برای تو انجام دهم؟ پدرش می‌گوید کسی که گوینده خوبی باشد و صدای زیبایی داشته باشد به این زندان بفرست تا داستان گذشتگان را برای من بازگو کند، بنابراین من فکر می‌کنم نقالی از زمان ساسانیان آغاز شده باشد.
فارس: جایگاه نقالی در دنیای امروزی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
استادان نقل و نقالی در این زمینه بسیار زحمت کشیده‌اند تا چند نفر را در این راستا آموزش دهند و نگذارند این سنت و آیین کهن از بین برود.
در حال حاضر چند جوان خوش‌صدا که گوینده خوبی نیز هستند مشغول فراگیری هنر نقالی هستند تا ادامه‌دهنده این سنت باشند.
فارس: در این دوره تعداد نقالان چند نفر است؟
تعداد نقالان بسیار اندک است و در کشور بزرگ ما متأسفانه تعداد گویندگان شاهنامه و نقالان ایران شاید به اندازه انگشتان یک دست هم نباشد.
در سرزمین ایران فقط آقای چایانی در همدان، آقای محسن میرزاعلی و آقای ترابی در تهران، من نیز در لرستان به هنر نقالی می‌پردازیم.
در حال حاضر آقای ترابی سخت بیمار هستند که من در همین جا از مردم ایران می‌خواهم برای سلامتی وی دعا کنند.
من دوست داشتم در هر شهر و استانی لااقل سه یا چهار نفر بتواند این کار را انجام دهند.
فارس: چرا تعداد نقالان انگشت‌شمارند و این آیین کهن به فراموشی سپرده می‌شود؟
نقالی شغلی نیست که بتوان روی آن حساب باز کرد و لقمه نانی در آن باشد بنابراین کسی که می‌خواهد در این عرصه وارد شود و نقالی را یاد بگیرد امیدی به این ندارد که از این راه بتواند گذران زندگی کند، پس ماندن در این هنر عشق می‌خواهد و بس.
فارس: در این زمینه و آموزش نقالان بیشتر چه اقداماتی صورت گرفته است؟
من پیشنهاد دادم و گفتم من با این سن و سال، 10 نفر جوان خوش‌صدا و گوینده خوب را تربیت می‌کنم به طوری که همه مردم نقالی آنها را بپسندند و هر زمانی که آنها مورد پسند مردم واقع شدند مسئولان مربوطه در هر ارگانی چه میراث فرهنگی و چه اداره کل ارشاد و ... آنها را استخدام کنند.
فارس: در این زمینه حمایت مسئولان ذیربط را چگونه دیدید؟
بعد از این پیشنهاد، پای حمایت که به میان آمد، قلم‌ها سر بشکست.
وعده‌های مسئولان فقط در حد حرف است و در عمل کاری انجام نمی‌شود در صورتی که باید برای احیا و زنده نگه داشتن این آیین کهن به فکر بود و دلسوزان مملکت باید در این زمینه به پا خیزند.
فارس: آیا جوانان برای فراگیری هنر نقالی اشتیاقی از خود نشان می‌دهند؟
به قول آقای گنجی شیرازی هیچ علمی و تئاتری نمی‌تواند جای نقالی را بگیرد.
اگر جوانی بداند که نقل و نقالی شاهنامه عاقبتی دارد چرا نباید به این هنر گرایش داشته باشد؟ مگر این آیین کهن از یک دانشگاه کمتر است.
یک جوان درس می‌خواند به امید روزی که به مقام و پستی برسد اما من هنوز جوابی در رابطه با حمایت از علاقه‌مندان به این هنر دریافت نکرده‌ام.
فارس: آسیب‌هایی که هنر نقل و نقالی را تهدید می‌کند چیست؟
گذر زمان مهمترین آسیبی است که این هنر را تهدید می‌کند و اگر ما نقالان انگشت‌شمار ایران‌زمین شاگردی تربیت نکنیم تا تحویل جامعه دهیم نقالی نیز با ما می‌میرد و این سنت در میان مردم از بین می‌رود.
انتهای پیام/89006/ی40/ژ1001
