کربلا بی‎فروغ می‎شد اگر به میدان نمی‎آمدی

به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، در روزهای داغ و تفتیده و خون آلود نخستین قدم‎های جهاد را تو برداشتی، چهره آسمانیت نشان از چهره محمد(ص) داشت که هراس در دل دشمن را دو چندان می‎کرد، در رکاب پدر تار و پود ظلم را از هم گسستی و عاشقانه  شمشیر زدی، علم عشق بر شانه‎های ستبر تو جان گرفت، آیا نسبتی میان روشنایی چهره‎ات با افق‎های درخشان است که نامت از دهان زمین نمی‎افتد، خورشید همبازی کودکیت بوده است، ریشه سبزت از کدامین رودخانه بهشتی سراب شده است که اینچنین تنومند و استوار است، عشق در سایه سار تو پرورش‌یافته است، تو آزاده‎ای و غیور پرندگان خوش آواز چشم بر الحان خوش نوایت دوختند.

یادمان هست چگونه پنجه در پنجه  ظلم افکندی و بر خاک انداختیشان، نخل‎ها در برابر قامت استوار تو کوچک و حقیرند،جای قدم‎های سپید و محکمت، درختانی از جنس آینه قد کشیده‎اند، مهتاب نورانیتش را وامدار توست.

*تو علی اکبری؛ علوی سیرت و محمدی صورت

جوانمردی و شهامت آئین توست، صدایت لرزه بر اندام آنان می‌اندازد که نفس شیعه را بریده خواهند.

این تصویر تابناک توست که بر صفحه خونین عاشورا می‏درخشد. آری تو از خاندان گل سرخی، از تبار آفتاب چشمه‌سارها هوای پاک نفست را امانت گرفتند. لب‏های ترک خورده و تفتیده‎ات، سال‏هاست فرات را سر در گریبان و خجالت‌زده نگه داشته است، سیمای زیبایت که در  تشعشع خورشید آفتاب سوخته است، یادآور صفحات سرخ عاشوراست، رد نگاه‏های پر هیبت و با صلابت توست که ظالمان را میخکوب کرده است.

پا در رکاب پدر آمدی تا فضای بسته شب را به ذلت بیفکنی، تو  ندای سبز عدالت‎خواهی  و عرفان را در رگ‎های آفرینش به تحرک درآوردی و پرورش دادی.

تو در کوچه‎های کهنسال زمین، درخشان‎ترین آسمانی‏، در  جسم خاموش شب، یاد دوباره‏ای از خورشید مهرانگیز پیامبری که روان شده‎ای.

نوای عاشورایت از عمق میدان کربلا به گوش می‎رسد، آری این صدای فریاد‎های توست که لرزه بر اندام ظالمان افکنده است،ای آفتاب غروب‌کرده در ظهر عاشورا فریادت از بلندای آسمان، به گوش می‎رسد.

حالا نوبت به عاشورا رسیده است تا در کربلا رقم خورد، آری دعایت مستجاب شده است، با اشتیاق شمشیر به دست‌گرفتی و شجاعتت حماسه ذوالفقار را یک بار دیگر در جلوی چشمان جهانیان به رخ کشیدی.

و دنیا مست نگاه به شهامت و تنومندی توست و هنوز در شگفت نقشی است که تو ایفا می‏کردی، نقشی ماندگار که ایمان و حماسه را به هم پیوند می‏داد و تا ابد آن دو را ماندگار کرد.

علی جان، ای جوانمرد ای مولای جوان؛ کربلا چه بی‎رنگ و بی‏فروغ می‏شد، اگر به میدان نمی‏آمدی،برای همین است که  وقتی خورشید به آسمان کربلا می‏رسد، قدری درنگ می‏کند و به یاد جلای چهره‏ات و سیمای سرکشت اشک حسرت می‏ریزد، و در شرمندگی از سیراب نکردنت سر به گریبان فرو می‎کشد، اما آسمان شکوه تو را همواره با عطر صلوات، می‏ستاید.

*تویی که عشق از یادآوری نامت غرورانه قد می‎کشد

علی(ع) ای بزرگمرد چقدر خوب بود که تو آمدی و همپای پدر جوانمردی و مظلومیت را به اثبات رساندی، و چه تلخ آنگاه که سینه تو چاک چاک شد و شانه‎های پدر از غم ندیدنت لرزید، چه شیرین و گوارا بود آبی که از دست جدت بزرگوارت چشیدی، چه سوزناک بود لحظه‌رفتن و چه  اشک گرمی از گوشه چشم پدر جاری شد راستی لحظه رفتنت پدر چه در گوش آسمان زمزمه کرد که فرشته‎ها در غم تو آنچنان مویه می‎کردند،

یا رب زحالم آگهی کز تن روانم می‎رود/مانند گل زگلستان اکبر جوانم می‎رود/یا رب گواهی کاین زمان شد جانب میدان روان/شبه رخ ختم رسل سرو روانم می‎رود

کربلا، دیری است قدم‏های ترا به انتظار نشسته است، ستون‏های عشق تکیه بر گام‏های استوار و غیور تو دارند، ای مؤذن اذان سرخ شهادت در ظهری خونین، بگذار بگویم آن لحظه که قدم بر میدان نبرد نهادی، هیچکس تیغ از غلاف بیرون نکشید چرا که گمان کردند رسول خدا(ص) به میدان آمده است.

تا آخرین قطره خونت جنگیدی، صدایت در افلاک پیچیده است،  زلالی از خون پیکرت بر خاک تشنه کربلا جاری شد چقدر این خاک از لمس خون مبارکت شرمگین است، چه شوم بود چشمی که تو را زخم زد، ننگین باد دستی که تو را بر زمین انداخت، علی اکبر بزرگمرد عاشورا یاور پدر در لحظات سخت و سرنوشت ساز، شهادت گوارایت باد که الحق لایقش بودی.

___________________

یادداشت از مریم سرلک

__________________

انتهای پیام/63001/و/ض1002