به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، اصفهان که با زیبایی‌های تاریخی‌اش زنده است می‌رود تا در دست افرادی که از هر جا خسته‌اند و برای بازدید از این شهر بی‌بدیل آمده‌اند، خستگی‌هایشان را بر سر زیبایی‌های این شهر خالی کنند و بعد از اینکه رفتند خستگی نازیبایی‌هایشان کمر ما را خم کند.
بعد به این می‌اندیشیدم که اگر هر اصفهانی با عرق بومی خود وقتی چنین نازیبایی‌هایی را می‌بیند تذکر بدهد، روز به روز شاهد خانه‌خرابی آثار تاریخی‌مان نیستیم چرا که روزی دیگر اصفهان، نصف‌جهان نمی‌ماند اگر بی‌تفاوت از کنار این بی‌رحمی‌ها بگذریم.
اگر چه مردم شبانه با بولدوزر به جان آثار تاریخی نمی‌افتند و یا با حکم و بدون حکم تندیس نمادهای ملی را تکه تکه نمی‌کنند و ... اما سکوت و بی‌تفاوت گذشتن از کنار این تخریب‌ها و گاه همراهی با نهادهای مرتبط، بر سهم مردم در گسترش دامنه این تخریب‌ها می‌افزاید.
حامد ایمان‌طلب، درباره آسیب‌هایی که یادگاری‌نویسی به بناهای تاریخی وارد می‌کند، گفت: گاهی حجم و تعداد یادگاری‌ها به حدی فراوان است که نوشته‌های اصلی، متن، تاریخ‌ها و نقوش آثار، استتار میشود.
وی افزود: در این صورت جلوه بصری اثر مخدوش میشود و هویت اثر را تغییر می‌دهد.
کارشناس میراث فرهنگی ادامه داد: یادگاری نوشتن با زغال و رنگ و اسپری اثری بسیار تخریب کننده دارد چرا که این قبیل وسایل ترکیبات شیمیایی دارند.
وی تاکید کرد: این ترکیبات با رطوبت و گازهای موجود در هوا، واکنش‌های تخریبی دارند که با گذشت زمان سبب آسیب‌رسانی به اثر تاریخی می‌شوند.
ایمان‌طلب از صدمه‌هایی که در مرحله برداشت یادگاری به آثار وارد میشود، به عنوان مرحله دوم آسیب‌رسانی نام برد و افزود: برای پاک کردن و زدودن یادگار نوشت‌ها از روی آثار تاریخی، مجبور به استفاده از مواد شیمیایی هستیم که ممکن است به اثر صدمه بزند.
وی ادامه داد: بدترین نوع یادگاری، حک کردن نوشته یا نقش روی اثر است که برای ترمیم آسیب وارده، باید اثر مذکور با ماده‌ای پر شود که هم ماهیت اثر تغییر می‌کند و هم اینکه مواد جایگزین، اثر شیمیایی مخرب دارند که به همین علت در بسیاری از موارد، یادگارهای کنده‌کاری شده روی آثار، غیر قابل ترمیم هستند.
*چرا یادگاری می‌نویسند؟
اما آیا تعداد فراوانی از افراد که روی آثار تاریخی و باستانی یادگاری می‌نویسند، دچار ناهنجاری روانی هستند و یا اینکه علت‌های دیگری را شامل میشود.
پ‍ژوهشگران معتقدند افرادی که از آثار باستانی دیدن می‌کنند دو دسته‌اند، یک دسته افرادی که با شناخت کافی و مطالعه از این امکان بازدید می‌کنند و یک دسته افرادی که به صورت گذری و بدون آگاهی تنها به این منظور که اگر روزی روزگاری آشنایی گذرش به آن مکان افتاد اسم آنها را ببیند.
در واقع با این حرکت درصدد‌اند تنها ردپایی از خود به جا بگذارند و به یقین میل به جاودانگی و تخلیه هیجانات درونی، جلب توجه و شهرت‌طلبی، هوس‌های زودگذر و ... علت اصلی این نابه‌هنجاری است.
این کار از دوران کودکی و با یادگاری‌نویسی روی کتاب درسی، نیمکت مدرسه، صندلی اتوبوس، و باجه تلفن آغاز شده و با نوشتن روی دیوار همسایه، تنه درخت، سرویس‌های بهداشتی، بناهای تاریخی و ... ادامه یافته است.
ریشه این عمل در هر کدام از این تمایلات که باشد، نباید فراموش کنیم که این تمایلات فطری هستند و بخشی از وجود انسان را تشکیل می‌دهند اما نکته مهم، انحراف این تمایلات در مسیر مخرب و آسیب‌رسان به محیط اطراف اعم از میراث فرهنگی است که برای این بد اخلاقی که گاه بیمارگونه میشود باید چاره‌ای اندیشیده شود.
*پیشنهاد نصب تابلوی سفید در کنار میراث فرهنگی و طبیعی
پیشنهاد نصب تابلوی سفید در کنار میراث فرهنگی و طبیعی، بحث جالب و قابل تأملی است که امید می‌رود مورد بحث و بررسی دوستداران فرهنگ و طبیعت ایران قرار گیرد تا در صورت توافق صاحب‌نظران، به عنوان یکی از راهکارهای مقابله با یادگاری‌نویسی بر پیکره میراث ملی به کار رود.
انتهای پیام/س10/ط4000
