به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، در این هفته یکی از عکاسان اصفهانی نمایشگاهی از آثار خود با عنوان اندیشه‌های سرگردان را در گالری خانه نقش به نمایش گذاشته شده است.
زمانی که از درب چوبی و قدیمی خانه نقش وارد می‌شوی بویی از طراوت و تازگی گل‌های زیبایی که در گوشه و کنار این حیاط قدیمی با حوض فیروزه‌ای در وسط این بنا و با هنرمندی و دقت خاصی چیده شده، به مشامت می‌رسد، که یک آن به نظرت می‌رسد در فصل بهار و باغ پر از گلی قدم گذاشته‌ای که به جز زیبایی در آن چیز دیگری نمی‌بینی.
با همین حال و هوا وارد گالری که عکس‌ها احمد ریحان با فضای رویایی‌تر از محیط بیرون چیده شده رو به رو می‌شوی، عکس‌هایی با زمینه مشکی و ترکیب با رنگ‌های گرم و سردی که شکل نو و جدیدی که گاه دورنمایی از کره زمین یا قطره‌های رنگ معلق در هوا که نماد انسان‌ها بر روی این کره خاکی است، در جلوی دیدگانت خودنمایی می‌کند.
با تماشای عکس‌های این عکاس اصفهانی که به خوبی توانسته بود در عکس‌های خود بازی با نور و رنگ را به انجام برساند، بر آن شدیم تا با او گفت‌وگویی داشته باشیم.
*فارس: احمد ریحان را بیشتر به عنوان عکاس پرتره در اصفهان می‌شناسند، حال چه شده که نمایشگاهی به این سبک و متفاوت از آنچه تا به حال از شما دیده شده به نمایش گذاشته‌اید؟
من افتخار شاگردی استاد رضا نوربختیار، مسعود معصومی و غلامرضا شیرانی را دارم و عکاسی را با عکاسی صنعتی آغاز و با ورود به یک پایه قوی از هنر عکاسی به مدت بیست سال سابقه فعالیت هنری در این زمینه و موارد دیگر را دارم.
با نوشتن کتاب نسل بی‌تکرار و عکاسی از هنرمندان پیشکسوتی که شاید اکنون دیگر در میان ما نیستند و تعاملاتی که با آنها داشتم، بسیاری از آنها به این نکته که پس از مدت زمانی دچار یک استحاله فکری و تغییر رویه در آثار خود می‌شوند، اشاره داشتند.
شاید من هم پس از مدتی که در زمینه عکاسی پرتره فعالیت داشتم به آن پرش فکری دست یافتم که منجر به بروز این چنین عکس‌های در یک مجموعه بزرگ شد، که به دنبال خود پیغام و مفهومی خاص را به مخاطب خود نشان می‌دهد.
*فارس: در نمایشگاهی که با عنوان اندیشه‌های سرگردان برگزار کرده‌اید چه نکته و در واقع چه فکری در پشت این عکس‌ها نهفته که شما به عنوان یک عکاس قصد داشتید به مخاطب خود انتقال دهید؟
بسیاری از تولدها و مرگ‌ها در اطراف ما انسان‌ها مثل باغچه حیاط منزلمان اتفاق می‌افتد که ما به آنها هیچ توجهی نداریم و بسیار ساده از کنار آنها گذر می‌کنیم، فکر کردم شاید عکس گرفتن از یک فنجان نسکافه و مشاهده دنیایی شبیه به کره زمین در آن و دقیق شدن در جزئیات آن ما را به نسبت به دنیای اطرافمان بیناتر کند.
در عکس‌های که پرتاب قطره‌های رنگ در هوا و در یک لحظه شکار آنها را داریم به نوعی توقف زمان در اوج جنب و جوش را نشان می‌دهد که این دنیا نیز یک جایی متوقف می‌شود همان گونه که این قطره‌ها با صدای موسیقی و ضربات طبل به هوا خاسته و توقف آنها در این موقعیت ورود به دنیای جدیدتری را متفاوت‌تر از آنچه که بوده‌اند، بیان می‌کند.
*فارس: شما فکر نمی‌کنید در این مجموعه عکسی که ارائه کردید نوعی تکرار از لحاظ فرم و شکل عکس‌ها دیده می‌شود، و در واقع شاید به نوعی عکاسی از جزئیات بسیار تکرار شده و در نمایشگاه‌های مختلف دیده شده است؟
شاید عکاسی از پرش قطره یک ژانر در عکاسی باشد، اما اینکه این پرش و پرتاب قطره‌ها به واسطه ارتعاش صدای طبل و ضبط صوت به وجود آید و تلفیق رنگ‌ها زاییده ذهن خودم است که به صورت اتفاقی و یک حادثه پیش آمده است که با این وجود توانسته شعور و زنده بودن یک قطره را در حین پخش موزیک و حرکات موزون را به صورت یک حادثه نشان دهد.
وی با اشاره به اینکه این مجموعه عکس را از بین 700 عدد عکس انتخاب کرده‌ام، تأکید کرد: به نظر خودم تکرار را نمی‌توان در عکس‌ها دید لذا اگر به هر کدام از این عکس‌ها که با لنز ماکرو گرفته شده و در واقع نشان دهنده جزئیات است جزئی‌تر نگاه کنید تکرار دیگر مفهومی ندارد، چرا که هر کدام دنیای متفاوت‌تری را نشان می‌دهد.
*فارس: چه نکته‌ای در هنر عکاسی مهم‌تر و از اصول اساسی است که به آن دست یافته‌اید و آیا سعی داشته‌اید این تجربه را به بقیه هم انتقال دهید؟
اگر تصور کردی که ابزار کار یک مجسمه‌ساز خاک است و ابزار کار یک عکاس هم دوربین در اشتباهی، چرا که ابزار کار یک عکاس نور است و همین نور بسیاری از عیب‌ها را نشان و برخی را پنهان می‌کند و اساس کلاس‌های خود را بر همین مبنا قرار داده و تشویق عکاسی در بهترین ساعت‌های نوری را بارها عنوان کرده‌ام.
دوست دارم در کنار هر کاری که هر شخصی انجام می‌دهد به سمت هنر هم کشیده شود، تا با ایجاد خلاقیت در کار خود به خدا بگوید من هم در جایگاه خلیفةاللهی شاگرد خوبی بوده و توانسته‌ام مقداری از زیبایی‌های تو را درک کنم، به این طریق مراتب والای انسانی در ما به وجود می‌آید و منجر به برخوردهای درست در بین آدم‌ها و به دنبال آن رفتارهای ملایم‌تر در جامعه می‌شود.
*فارس: فکر می‌کنید نهایت کار عکاسی احمد ریحان به عنوان یک عکاس کجاست؟
اینکه نهایت و پایان کار عکاسی من به کجا برسد را نمی‌دانم اما در این فکرم که در جایگاه‌های جهانی و بین‌المللی بتوانم عکس‌هایم را ارائه دهم و با انتشار کتاب‌هایی مانند مفاخر فرهنگی و کار در این زمینه پلی بین نسل حاضر و گذشتگانی که دیگر وجود ندارند، شوم.
انتهای پیام/خ10/ط4000
