شمعی به یاد آخرین شام غریبت

به گزارش خبرگزاری فارس از آبادان، دیشب به یاد غریبان کربلا و به نام تنها سالار شهیدان شمعی با شعله جان بی‌جانم روشن کردم.
به یاد گریه‌های کودکانه اصغر، فریادهای بی‌پروای اکبر و ضجه‌های بی‌صدای زینب، به یاد آوای تنهایی حسین(ع) و به راه بهشتی و بهشتی‌شان.
دیشب شمع‌ها روشنی‌بخش شام غریبانی بود که خونشان تا به امروز راه من و تو را به سوی عشق ابدیت رهنمون کرده و اینها بی‌وصف و ناگفتنی‌ست.
شامی که نه مهتاب داشت و نه ستاره، نه امیدی در آن موج می‌زد و نه ناامیدی؛ صداهای کودکان و زنان و فرزندان بی‌مهابا و پراصالت شنیده می‌شد و همه چیز رنگ لاله‌های خونین داشت، همه چیز و همه چیز.
عطر بهشت و بهشتیان در میان بود و رکاب‌ها همه سرشار از عشق و هدف، نه فرزندی هراسی به دل داشت و نه پدری، نه مادری دلش از گم شدن ناگهانی فرزندش می‌لرزید و نه خواهری؛ رنگ خون صحرا را رنگین‌فام و دل‌ها را بهرنگ‌نام کرده بود.
دیشب شمعی روشن کردم به نام و یاد دل تنها و غریب زینب(س)، به یاد خیمه‌های شعله‌وری که باد ظلمت و تاریکی و جهالت آنها را به هر سو بی‌پناه می‌کشید، این باد نه از سر هوس بیابان رانده می‌شد که از بالهوسی مردانی که رانش را جای سازش و بی‌عفتی را جای حیا آموخته بودند.
دیشب اشک‌هایم امان نمی‌داد شمع روشن بماند و تا آخر و ابد به یاد مولایم بگریم؛ نمی‌دانم چرا؟
نمی‌دانم چرا دلم می‌خواهد دوباره تکرار شام غریبان را ببینم و بیشتر از مولایم و بی‌پناهی‌اش بدانم، شمع من برای او تنها یکی از شعله‌های برافروخته از دلی بود خسته که شاید پس از دیشب آرامی یابد، دلم تنگ است برای غریبی و بی‌صدایی‌اش.
نامش کربلاست و رنگش خاک، در آنجا سرهای جدا از تن و مسلخ‌های بی‌ادعا گواهی دیگر می‌دادند، کربلا با خون نام جاوید بر خود گرفت و عشق با یاد او.
او بهانه نیست ترانه‌ای‌ست بی‌آهنگ و کلام.
شمع شام غریبان دیشب در هر بار نظاره‌ام، تجسم تنهایی و بی‌کسی دل تنهای حسین(ع) و تن بی‌سر و دست عباس(ع) بود، دلم را به درد می‌آورد شام غریبان و تداعی یاد آنها که هیچگاه در قدرت ادراکم نگنجیدند.
برای من نه که برای بسیاری هنوز ناشناخته‌اند؛ حسین(ع) و یارانش نه در آن صحرای بی‌آب و عطش که در این دنیای فانی و وافی هنوز ناشناخته‌اند، وای بر من، نکند من دیشب شمعی را برای تنهایی دل خود برافروختم و درد بی‌کسی مولایم را تنها بهانه‌ کردم، وای بر من...
غریبان و شام بی‌فردای حسینیان برایمان گنگ است، هنوز که هنوز است آن را نفهمیده‌ایم.
وای برما، نکند ما نیز از آنانیم که سال‌ها بر لب‌های تشنه و ترک خورده حسین(ع) می‌گرییم غافل از اینکه بی‌اخلاص هنوز او را نفهمیده‌ایم، وای بر ما که تنها به یاد گرما و صحرا و بی‌آبی و بی‌همراهی کربلا به یادشان بگرییم و از خود وجودی‌شان غافل شویم.
نمی‌دانم شاید من هم یکی از آنانم و بی‌پناهی و تنهایی‌ام را پشت بی‌صدایی و مظلومی مولایم پنهان کرده‌ام، اما با همه اینها مشق کربلا را می‌آموزم و دل کوچک و دریایی‌ام را بی‌دلیل و بی‌اختیار در امواج زیبای آرام عاشوراییان به قایق شقایق‌ و نرگس‌ها می‌سپارم، سرانجام یک روز می‌رسم به "مصباح الهدی و سفینة النجاة".
دیشب شمع‌هایم را به یاد یادهای غریب و تک تک غریبان مظلوم حسینی روشن کردم و گمان می‌کنم گرمی هر چند کم شعله‌هایشان تا ابد روشن بماند.
امید دارم روشن بماند...
مریم خبازی
انتهای پیام/غ10