حمیدرضا آیت اللهی
در قسمت قبل، گفتیم که چنانچه انسان از رحمت عام خداوند به درستی استفاده کند و آن را در جهت رشد و تعالی خود بکار گیرد، در این صورت رحمت خاصی بر او جاری می شود که این از رحیمیت خداوند است. رحمت خاص در جهت رشد انسان، و آن هم به معنای رشد معنوی و به خدا نزدیک تر شدن است.
خداوند مومنان را با سختی ها ممارست می دهد تا رشد کنند.
خداوند برخی مواقع مومنان را با سختی ها ممارست می دهد تا رشد کنند. برخی مواقع هم با نعمت دادن ها زمینه رشد آنها را فراهم می کند. این نوع توجه خداوند، نه از رحمت عام خداوند، که از رحمت خاص اوست.
برخی مواقع هم با نعمت دادن ها زمینه رشد آنها را فراهم می کند.
البته نمی توان هرچه برای ما اتفاق می افتد را به رحمت خاص خداوند نسبت دهیم. هر مصیبت یا نعمتی، از رحمت خاص خداوند نیست.
مهمترین جلوه رحیمیت خداوند، غفران الهی و آمرزش، است.
اعمال انسان، هویت و ذات او را تشکیل می دهد که هیچگاه از او منفک نمی شود.
مهمترین جلوه رحیمیت خداوند، غفران الهی و آمرزش، است.
مثلا اگر انسانی به انسان دیگری بدی کند، این بدی همیشه با او خواهد بود و در اعمال او همیشه ثبت خواهد بود. درست مانند اینکه عضوی از بدن انسان مانند چشم او در اثر یک اتفاق از بین رفته باشد و قابل برگشت نباشد.
غفران یعنی دوباره هویت جدید دادن به انسان برای رشد دوباره.
غفران یعنی دوباره هویت جدید دادن به انسان برای رشد دوباره. غفران از جانب خدا، می تواند گذشته ناپاک انسان را پاک کند، و از او انسانی دیگری بسازد.
ادامه دارد ...
انتهای پیام/
از شما صاحبنظر گرامی در حوزه تعلیم و تربیت هم دعوت می کنیم، از نویسندگان، ممیزان و اعضای هیئت تحریریه پنجره تربیت باشید. برای ارسال مطالب و عضویت در هیئت تحریریه، از طریق ایمیل FarsPanjarehTarbiat@gmail.com مکاتبه فرمائید.
