به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، دیار سپاهان نه تنها به خاطر جاذبه‌های شهر اصفهان زبانزد خاص و عام شده بلکه شهرستان‌های بی‌نظیر باستانی و تاریخی‌اش هر کدام به اندازه یک استان آثار گردشگری دارد که به طور مثال فقط گردش در آثار شهر نطنز می‌تواند تمام تعطیلات نوروز مسافران را پر از خاطرات به‌یادماندنی کند.
شهرستان نطنز از سوی شمال و شمال باختری به کاشان و از جنوب خاوری به اردستان و از جنوب به برخوار و میمه محدود است و از اصفهان 138 کیلومتر فاصله داشته و 3397 کیلومتر مربع مساحت، دارای دو نوع هوای کوهستانی و سرد در جنوب و هوای معتدل و گرم در نواحی شمالی شهرستان است.
بیشه‌زارهای سرسبز و خرم در دامنه‌های کرکس، بلندترین قله استان که مناطق گردشگری طبیعی «طرق، کشه، اوره، طامه، هنجن، یاوند، کمجان، برزرود، چینه رود، بیدهند و مزده» را شامل می‌شود، در کنار جاذبه‌های شهر انار، بادرود و شکوه روستای تاریخی دلکشی چون ابیانه بخشی از زیبایی‌های این شهرستان تاریخی را تشکیل می‌دهد.
سایت باستانی «میلاجرد» و زیارتگاه «امامزاده سلطان» در «گروه آباد» و منطقه تاریخی «آریسمان» نیز سالانه هزاران گردشگر مشتاق را به نطنز می‌کشاند تا از شکوه 3500 ساله این شهرستان باستانی که بر اساس یافته‌های تاریخی اولین شهر صنعتی ایران باستان است با تفرج در کاروان سرای «ابوالمعالی» و «آتشکده ساسانی» و نیز مسجد و محراب «میر» دیدن کنند.
در مسیر گذر از محور تاریخی نطنز گردشگران مجموعه شربت خانه و حمام افوشته و قلعه‌های رباط سنگ را نظاره گر می‌شوند و در بادرود مشام دل را به آوای ملکوتی بارگاه آقا علی عباس (ع) می‌سپارند.
مجموعه «حمام و شربت خانه» محله «افوشته» در 3 کیلومتری از مرکز شهر که 550 سال از ساخت آن می‌گذرد، در کنار بازدید از پارک سر چشمه سرابان با هوای لطیف و امکانات متنوع به گردشگران نوروزی این دیار خوش آب و هوا توصیه می‌شود.
بنای رومی ساز آتشکده ساسانی
به گزارش خبرنگار خبرگزاری فارس، «آتشکده ساسانی» در غرب مسجد جامع نطنز از آثار با ارزش باستانی ایران محسوب می‌شود که در میان مزارع نائین با بنایی 4 گوش و با 4 طاق رومی مرتفع خودنمایی می‌کند.
تنها ستون‌های 4 گانه و طاق جنوبی و اندکی از لبه گنبد این آتشکده باستانی برجا مانده و سه طاق دیگر و سقف آتشکده بر اثر عدم رسیدگی سقوط کرده است.
این بنا از سنگ‌های رودخانه در اندازه‌های بزرگ و مختلف و گل و گچ ساخته‌شده و بر تخت گاهی به ارتفاع 2 متر قرارگرفته که اسکلت آن هنوز سالم و مشخص‌کننده قدمت بناست و سطح داخلی بنا دارای پوشش گچی بوده و برخی ستون‌ها نیز دارای پوششی خاص از گچ و گل است.
این بنا به شماره 187 در سال 1311 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده و جزء قدیمی‌ترین بناهای با ارزش ایرانی از دوران ساسانیان است.
در آن دوران آتش را به نماد پاکی و نشانی از وارستگی و قداست خداوندی مورد احترام و ستایش قرار می‌دادند و موبدان با افروختن آتش در این مکان مراسم دعا برگزار می‌کردند.
بنای یادبود باز شکاری شاه‌عباس
بر فراز یکی از رشته‌های کوه کرکس بنایی زیبا مشرف به نطنز دیده می‌شود که گنبدی آجری و هشت‌ضلعی دارد و به «گنبد باز» مشهور است.
به گزارش فارس، این بنای با ارزش میراثی که به شماره 644 در سال 36 ثبت ملی شده است مربوط به زمان شاه‌عباس و حکومت «نجم الدین محمود» بر نطنز است که بر تخت گاهی بر لاشه‌های سنگی کوه به قطر 5 متر و بلندی 80 سانتیمتر الی 3 متر بر بلندای قله کوهی 2 هزار متری عرض اندام می‌کند.
در کتاب زندگی شاه‌عباس نقل‌شده که در نیمه سال 1001 ه. ق هنگامی که شاه‌عباس از این مکان عبور می‌کرده تابه قزوین برود یکی از بازهای شکاری شاه به نام «بازوند» که خیلی محبوب شاه بوده در تعقیب کبکی به چاهی درهمان نزدیکی رفته و چون بال و پرش خیس شده نتوانسته با پرواز خارج شود و غلامان شاه این پرنده را از چاه بیرون آوردند و بر اثر سرمای هوا این باز در این مکان مرده و چون شاه به او علاقه داشته بر بالای کوه این بنای یادبود را ساخته که به گنبد باز یا بازوند معروف است.
این گنبد و طاق زیبا که اتاق و عمارت کوچکی هم دارد بنایی کوچک اما مستحکم است که برای دیدنش باید کمی رنج کوه‌نوردی را به جان خرید ولی در بالای کوه بنایی را خواهید یافت که خستگی را از تن شما با دیدن زیبایی آجرها و خشت‌های قدیمی و پی‌های سنگی مستحکمش در می‌آورد.
بلندترین و با عظمت‌ترین محراب گچ بری ایران
به گزارش خبرنگار فارس، دیار نطنز و خوردن تحفه معروفش گلابی که فراموش مسافران نمی‌شود ولی بازدید از مسجد و محراب «میر» و دیدن بلندترین و عالی‌ترین محراب دو طبقه جهان اسلام جاذبه‌ای بی‌نظیر از این دیار کویری است.
بخش ارزشمند مسجد میر نطنز محرابی گچ بری به عرض 64 متر و ارتفاع 84 متر است که علاوه بر گچ بری، حاوی گل و بوته‌های و دارای 2 کتیبه برجسته به خط ثلث حاوی آیات قرآن است.
این برجسته‌ترین محراب دوره سلجوقی و مغول دارای دو طاقچه و کتیبه قاب مانند است که نقوش گل و برگ دارد و با ظرافتی تمام و با خشکی و لاغری خاصی این نقوش زیبا بر آن نقش بسته است و این اثر بدیع در فاصله سال‌های 510 تا 519 ه. ق ساخته شده است.
روی بام مسجد نیز به صورت قرینه محراب کوچکی قرار دارد که بر شکوه این اثر می‌افزاید و طول و عرضش 67 در 68 سانتی متر است و متن و نقوش ریز گل و «لا اله الا الله» با گچ بری بر آن نقش بسته و دلیلی بر دو طبقه بودن مسجد در زمان‌های قدیم دارد.
گزارش از: مهدی رفائی
انتهای پیام/2301/س10/پ3003
