به گزارش خبرگزاری فارس، محمد مرسی تنها یک‌سال است که در قدرت به‌سر می‌برد. جدا از اینکه وی در این یک‌سال تقریبا هیچ تغییر معناداری در ساختارهای حاکمیتی مصر و حتی شیوه اداره کشور به وجود نیاورده است، اما یک واقعیت را نمی‌توان انکار کرد و آن اینکه وی رئیس‌جمهوری برآمده از رای مردم است و طبعا باید تا انتخابات بعدی به وظایف خود در چارچوب قانون عمل کند.
اصولا یکی از دلایل وجودی انتخابات این است که انتخاب مسئولین حکومتی به رویارویی خیابانی و حتی احیانا درگیری مسلحانه نینجامد.
مرسی در سرزمینی حکومت می‌کند که در آن بیش از یک میلیون شهروند مصری در قبرستان‌ها زندگی می‌کنند. او در سرزمینی بر سریر قدرت نشسته است که انواع و اقسام مشکلات، زندگی روزمره مردم را تحت‌الشعاع قرار داده و وابستگی اقتصادی به ایالات متحده و برخی کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس کاملا روشن است. در دوران سادات و مبارک، بخش عمده‌ای از شکوه و الهام‌بخشی معنوی مصر در جهان عرب تحت‌الشعاع سیاست‌های سازش‌کارانه قرار گرفت و از دست رفت تا آنجا که شخصی چون صدام حسین معدوم، خیال رهبری جهان عرب را به سر داشت.
با تمام این مشکلات، طی یک‌سال گذشته، آقای مرسی به‌جای تمرکز بر حل مسائل و مشکلات مصر بخش زیادی از توان خود را به حمله به حکومت سوریه و همراهی با تروریست‌هایی اختصاص داده است که قلب سرباز سوری را از جا می‌کنند و می‌بلعند و به آرامگاه بزرگان دین اهانت می‌کنند.
مرسی شب گذشته به‌صراحت اعلام کرده است که از قدرت کناره‌گیری نخواهد کرد. وی که خود را برآمده از روند مبتنی بر قانون اساسی مصر می‌داند، تصریح کرده است که «تنها جایگزین مشروعیت قانونی رئیس‌جمهور، خون‌ریزی خیابانی است.» تنها ساعتی بعد از این سخنان، 16 نفر دیگر در خیابان‌های مصر جان خود را از دست دادند و بیش از 200 نفر دیگر زخمی شدند.
استدلال آقای مرسی دست‌کم از نظر منطقی نادرست نیست اما سوال جدی از وی این است که همین استدلال در خصوص سوریه هم مطرح بوده و هست؛ پس چرا او از تروریست‌های سوری حمایت می‌کند و نه از یک روند قانونی مبتنی بر رای مردم سوریه؟
بدیهی است که قانون اساسی و قوانین عرفی از کشوری به کشور دیگر متفاوت‌اند اما مهم آن است که در تمام کشورها محترم شمرده شوند و اگر قرار است تغییری اتفاق افتد، به شکل مسالمت‌آمیز و از مجاری قانونی باشد. بشار اسد هم بر طبق قانون اساسی سوریه به‌عنوان رئیس‌جمهور برگزیده شده است و اگر قرار است تغییر کند، باید از یک مسیر قانونی و در شرایطی این تغییر رخ دهد که آرامش و امنیت بر سوریه حکمفرما باشد و مردم بتوانند به یک انتخاب آزاد دست بزنند. در شرایطی که در هر گوشه سوریه کشت و کشتار جریان دارد، چگونه ممکن است انتخاباتی امن و سالم برگزار شود؟
مرسی باید توجه کند که وقتی خود در پا گرفتن سنتی غلط دخیل است، دیگر مشروعیت لازم را برای انتقاد از این سنت ندارد. طبعا خون مصری‌هایی که این روزها در خیابان‌ها کشته می‌شوند، رنگین‌تر از خون بیش از یکصد هزار شهروند کشته شده سوری نیست.
نکته دیگر آنکه اگر مرسی از ارتش کشور خود اولتیماتوم دریافت کرده، اسد به عکس او از کشورهای خارجی اولتیماتوم دریافت می‌کند و از این رو، اگرچه هر دو اولتیماتوم شکل قانونی ندارند اما دست‌کم اولی از توجیه بیشتری برخوردار است. ارتش سوریه این روزها با تروریست‌های خارجی و متحدین سوری آنها در حال جنگ است و به عکس ارتش مصر که موضعی مبهم دارد، از موضعی واضح و روشن برخوردار است.
اینکه مرسی در قدرت می‌ماند یا تحت فشارهای مختلف مجبور به ترک قدرت می‌شود بستگی به عوامل متعدد و پیچیده‌ای دارد. اما اگر بقای او در قدرت از نظر خود او تا این حد مشروع است که جریان اصلی حامی وی، تاکید کند که با «شهادت» در برابر «کودتا» خواهد ایستاد، بد نیست اندکی هم به مشروعیت قدرت در کشور همسایه توجه کند. مرگ اگر بد است، برای همسایه هم بد است و اگر خوب است، برای مرسی هم خوب خواهد بود.
و در نهایت، جالب اینجاست که طی یک ماه گذشته، دو تن از سران منطقه‌ای حامی شورشیان سوریه، خود با شورش مواجه شده‌اند: اردوغان و مرسی! آیا می‌توان به راحتی از کنار این مساله گذشت و آن را اتفاقی ساده تلقی کرد؟
انتهای پیام/ص
