راهیان نور هم یک سفر است؛ سفر به آسمان علیّون

به گزارش خبرگزاری فارس از سمنان، سال 91 به پایان رسید و باز سالی نو آغاز شد و جنبش آغاز سال نو، ایران را فرا گرفته است.

از حلول سال جدید خوشحال و خرسندیم؛ چرا که ابتدای سال جدید، فرصت زدودن غبارهای دل و بروز صمیمیت‏هاست و اوج صمیمیت‏ها بین دوستان و یاران همدل بروز می‏کند.

غالب افراد جامعه در لحظه تحویل سال نو در اماکن متبرکه حضور می‏یابند تا در لحظه تحویل سال، تحول معنوی منبعث از ارواح مطهر پاکان، در آنان ظهور کند. بسیاری از ‏هموطنان سعی می‏کنند در ابتدای سال جدید به سفر بروند.

تجمعات بی‏نظیر مردم در حرم رضوی در مشهد مقدس، قم، شیراز، آستان مقدس امامزادگان و گلزار شهدا دیدنی بود و مهر تأییدی بر تجلی روح دینی ایرانیان مسلمان زد.

جامعه ایران اسلامی، جامعه‏ای دینی است و ظهور و بروز آن را می‏توان در مقاطعی اینچنین مشاهده کرد.

تجدید پیمان با آرمان‏هایی از جنس نور و خون

یکی از مناطقی که نزدیک به دو دهه است مردم در آن حضور یافته و سعی می‏کنند تا آغازین روزهای سال جدید را در آن فضا تنفس کنند، مناطق عملیاتی دفاع مقدس است.

وقتی کلمه «زیارت» را می‏شنویم، ناخودآگاه ذهنمان متوجه مشهد مقدس، قم، کربلا، مکه و مدینه و سایر زیارتگاه‏ها، بسته به شناخت و خاطرات و باورهایمان می‏شود.

همین مسئله در موضوع راهیان نور تجلی یافته و وقتی می‏شنوی «راهیان نور»، یعنی حضور مردمی عاشق، دل‏باخته و وفادار در مناطق عملیاتی دفاع مقدس و تجدید پیمان با آرمان‏هایی از جنس نور و خون.

وقتی با روح‏های آسمانی، هم‏جواری؛ در جمع همراهان یاس حضور داری؛ با آسمانیان نیلی تنفس می‏کنی و نمونه‏های وحدت‏آفرین و روشن‏نهاد را مشاهده می‏کنی؛ شاید خلاصه‏ای از معنی راهیان نور را درک کنی.

با حضور در مناطق عملیاتی دفاع مقدس، زنده بودن شهیدان و احاطه آنان را لمس می‏کنی و به معنای واقعی کلمه، همراهی با شهیدان و هم‏قدم بودن با آنان را درک می‏کنی.

آنجا، بیش از پیش باور می‏کنی سخن سید شهیدان اهل قلم را که فرمود: «پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند».

حضور در حریم عشق‏بازی شهیدان

وقتی در حریم عشق‏بازی شهیدان حاضر می‏شوی، گویی از زمین کنده شده‏ و اوج گرفته‏ای؛ زمان را طور دیگری محاسبه می‏کنی؛ روز و شب رنگشان متفاوت می‏شود؛ بوی خاک هم عوض شده و تو این‏ها را با تمام حواست درک می‏کنی.

من این کلمات را نه برای پیاده‏سازی یک نثر مسجع، بلکه از یک تجربه بارها آزموده شده بیان کردم؛ تجربه‏ای مشترک بین همه کسانی که حتی برای یک بار هم که شده، قدم بر خاک زرین و گلگون و کیمیایی مناطق عملیاتی گذاشته‏اند.

البته هر کس و بهتر است بگویم هر زائر، خاطره‏ای دل‏انگیز از سفر آسمانی راهیان نور دارد.

هر زائر علاوه بر همه مناطق، برای یکی اولویت بیشتری قائل است؛ برخی فضای شلمچه، برخی طلائیه، برخی فکه، برخی شرهانی، برخی نهر خین، برخی هویزه، برخی اروند کنار و ... .

تفاوتی هم نمی‏کند، خاک مناطق عملیاتی دفاع مقدس با خون شهیدان آغشته و طاهر شده و این خاک خاصیت مطهر کردن دارد.

من و تو چه می‏دانیم که رابطه‏ زائر و زیارت شده چیست؟

هر زائر بسته به تعلقاتش، یا الگوهایی که از آسمانیان برای خود در نظر گرفته یا قله‏ آرمانی که برای خود تصور می‏کند، با قطعه‏ای از این بهشت عجین می‏شود و من و تو چه می‏دانیم که رابطه‏ زائر و زیارت شده چیست؟

باید این حس و حال را تجربه کرد، با سخن گفتن و از دور به نظاره نشستن و خواندن، حس حقیقی پرواز را نمی‏شود درک کرد.

باید باشی تا ببینی که شهیدان چگونه با زائران خود برخورد کرده و از آنان میزبانی می‏کنند.

باید باشی تا ببینی که چگونه زائران رازهای مگوی خود را با شهیدان درد و دل کرده و شهیدان مشکلاتشان را رفع می‏کنند.

باید در فکه باشی تا تشنگی را حس کنی و از دستان الهی شهیدان سیراب شوی.

باید در شلمچه باشی تا زیارت ام‏الشهدا، حضرت فاطمه‏الزهرا(س) با جانت عجین شده و سلول‏های وجودت نام بی‏بی دو عالم را فریاد بزنند.

به گمانم در هیچ نقطه‏ای از عالم، زیارت سیده زنان عالم مثل شلمچه نمی‏چسبد؛ به گمانم هیچ جا مثل طلائیه روضه قمر بنی‏هاشم تو را جذب نمی‏کند.

در طلائیه تنها از سر درک مصیبت اشک نمی‏ریزی

تو در طلائیه تنها از سر درک مصیبت اشک نمی‏ریزی؛ گریه در طلائیه توأم با حس افتخار و شهادت‏طلبی است؛ گریه‏ای است همراه با احساس غرور و شجاعت، گریه از سر غیرت است؛ نه ذلت و وادادگی.

تو در دهلاویه تلاش دمادم را باور می‏کنی. انسان همه بعدی را در چهره و قالب چمران زندگی می‏کنی و عشق به کار و کوشش در وجودت زبانه می‏کشد و آنجا باور می‏کنی که هنوز بخش زیادی از استعدادهای مادی و معنوی‏ات را به کار نگرفته‏ای.

در اروندکنار به شهادت ایمان می‏آوری و در هویزه قطعه قطعه شدن برای دین را تجربه می‏کنی.

هویزه تجلی و تلألو اوج انسان است؛ در هویزه عاشقانه حس می‏کنی که می‏شود کم سن و سال بود، اما تا خدا اوج گرفت.

در طلائیه مسیر شهادت را به چشم می‏بینی و در سه راهی شهادت، خیل جمعیت شهیدان را به نظاره می‏نشینی که چطور عاشقانه برای حضور در مسیر نورانی فناء فی‏الله از هم سبقت می‏گیرند.

و شلمچه و بوی یاس، تو را از خود بی‏خود می‏کند. حیران و سرگردان، چشم به این سو و آن سو می‏دوانی. می‏خواهی از خاک آن توشه‏ای بگیری و بدون اینکه خودت بخواهی بر زبانت ذکر یا زهرا(س) جاری می‏شود.

راهیان نور هم یک سفر است؛ سفری به درون

آری! راهیان نور هم یک سفر است، اما سفری به درون. اگر چه به ظاهر مسیری را در ایامی می‏پیمایی و از شهرهایی عبور می‏کنی، اما به گمانم در این سفر بیش از آنکه به جاذبه‏های محیط اطرافت بنگری، به درون خود سری خواهی زد.

به مقایسه خود با شهیدان خواهی پرداخت و فاصله‏ها را درک خواهی کرد، اما مأیوس نمی‏شوی.

شهیدان را انسان‏هایی نظیر خود می‏یابی که در مسیر الهی شدن، فرصت‏ها را غنیمت شمرده و حدود الهی را رعایت کردند.

آنان را مصداق انسان‏هایی آزاده‏ خواهی یافت که در مصاف و معرکه انتخاب بین مرگ و زندگی، مرگ سرخ با عزت را برگزیدند.

راستی، حتماً تو هم این احساس را بارها تجربه کره‏ای که شهیدان پیر نمی‏شوند.

آری! آن‏ها مانده‏اند و زمان ما را با خود برده است و کافی است برای درک این سخن گاهی در آیینه به گذر عمر خود توجه کنیم.

باید از شهیدان انتخاب صحیح، عاشقانه و عاقبت به خیری را آموخت. باید زمان‏شناسی، ولایت‏پذیری، ایمان هوشمندانه و تکلیف‏مداری را از آنان ودیعه گرفت.

و این ابزارها در حقیقت مجهز شدن به بصیرت است که در هر معرکه دیگری اعم از جنگ سخت و نرم، جنگ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هم به کار خواهد آمد.

از سفر راهیان نور توشه‏ای برای زندگی خود بردار و دیگران را هم از آن بهره‏مند ساز. نگران نباش، هر چه از توشه راهیان نور بیشتر برداری و به کار بگیری، ذخیره‏ات بیشتر برکت کرده و سرمایه معنوی‏ات افزایش خواهد یافت.

راهیان نور هم یک سفر است، اما سفری به درون، سفری معنوی و انسان‏ساز.

=================

گزارش از علیرضا رجبی

=================

انتهای پیام/74005/ذ40/د1000