به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز به نقل از روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، سزار وایکی، قصه‌گوی بین‌المللی، محقق و پژوهشگر اهل کشور پرو که با قصه "سفر" برای نخستین بار به ایران آمده گفت: هنگامی که شما قصه‌گویی می‌کنید و برای مثال 200 نفر به آن گوش می‌دهند، در واقع 200 ذهن با 200 خلاقیت در آن فضا جاری است که هر کدام با شنیدن قصه، به دنیای خودش می‌رود و هر آنچه را دوست دارد می‌بیند و تصور می‌کند، اما در نهایت همه حرف از یک قصه می‌زنیم.
این مشاورمدیریت و توسعه سازمانی که از فن قصه‌گویی به عنوان یک ابزار آموزشی در کشورش بهره می‌برد درخصوص قدرت نهفته در این هنر معتقد است: این قدرت و توانایی شگفت‌انگیزی که می‌تواند بسیاری از معضلات و مشکلات اجتماعی را در جوامع برطرف کند و قصه‌گو را وادار می‌سازد تا آن را برای دیگران نقل کند، در درون خود قصه نهفته است و من بارها از لذت این تجربه در نقاط مختلف برخوردار شده‌ام.
وی در مورد نقش متون شفاهی و بهره بردن از تاریخ نهفته نزد اقوام و ملل در قصه‌گویی نیز تاکید کرد: استفاده از آداب و رسوم و اتفاقات عادی مردمی که در کنار آنان زندگی می‌کنیم و تبدیل آن به قصه همچون سنگ‌های صاف و صیقلی کف رودخانه است که وقتی آن را در دست می‌گیرید از شدت شفافیت بسیار درخشنده و براق هستند. زیرا چنین داستان‌هایی آن‌قدر زبان به زبان نقل شده و گوش به گوش شنیده شده که نقایص آن به تدریج و مرور زمان برطرف شده‌اند.
دکتر سزار وایکی که به عنوان مدرس کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی در جشنواره‌های بین‌المللی کتاب و قصه‌گویی فعالیت دارد درباره تفاوت نقل قصه با چاپ آن به صورت کتاب می‌گوید: چاپ قصه در قالب کتاب یا نقل آن به صورت قصه‌گویی دو هنر متفاوت است. در نقل قصه به شکل شفاهی، فضایی خاص بین قصه‌گو، شنونده و خود قصه وجود دارد، حال آن که این فضا در هنگام مطالعه کتاب تنها بین کلمات و خواننده آن ایجاد می‌شود و لذا نمی‌توان گفت که کدامیک بر دیگری برتری دارد. برخی اوقات انسان دوست دارد در لابلای کلمات غرق شده و از بوی ورق کتاب لذت برده و قصه را دنبال کند و گاه این لذت را از راه شنیدن و گوش سپردن به کلام قصه‌گو جست‌وجو می‌کند.
این قصه‌گوی اهل پرو که مهمان شانزدهمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی کانون است در خصوص استفاده از هنر قصه‌گویی در نظام آموزش و پرورش کشورش نیز یادآور شد: پرو کشور بزرگی است که ایده قصه‌گویی برای شاگردان هر مدرسه برخاسته از نگاه معلمان آن‌هاست و هر مدرسه در این سرزمین برنامه خاص خود را دارد اما در مجموع باید گفت ساعت خاصی در تمام برنامه‌های آموزشی مدارس پیش‌بینی شده تا معلمان قصه‌های ملل را برای دانش‌آموزان نقل کنند. ما از قصه‌گویی برای به اشتراک گذاشتن داشته‌های خود در مدارس و حتی دانشگاه‌ها بهره می‌بریم.
کارگردان جشنواره بین‌المللی گویندگی در صحنه "توداس لاس پرابلاس" در خاتمه یادآور شد: قصه‌گویی هنر قابل ستایشی است که ما به کمک آن می‌توانیم خودمان را به عنوان یک انسان پیدا کنیم. ما معتقدیم وقتی می‌توان به کمک قصه مشکل درون یک خانواده را برطرف کرد و به آن خانه آرامش بخشید، پس از این هنر هم می‌توان بهره گرفت و مشکلات یک جمعیت بزرگ‌تر به نام جامعه و اجتماع را مرتفع ساخت. بنابر این به کمک قصه می‌توانیم تجربه‌های خود را در اختیار دیگر ملل بگذاریم و مشکلات آنان را نیز حل کنیم.
انتهای پیام/60002/ق/پ3003
