به گزارش فارس، هرچند غرب تقریبا از صدور مجوز حمله به سوریه در سازمان ملل متحد ناامید شده است اما به‌نظر می‌رسد نظام‌های سیاسی غربی در حال کنار هم چیدن زمینه‌های لازم برای دخالت نظامی در سوریه هستند.
هفته‌نامه المنار در شماره اخیر خود از تماس‌های بسیار محرمانه منطقه ای و غربی برای زمینه سازی به منظور حمله ای وحشیانه به سوریه درپی پایداری ملت سوریه و شکست باندهای تروریستی مسلح در این کشور خبر داد.
این نشریه فلسطینی در عین حال نوشت: کشورهای حامی گروه های تروریستی در سوریه از یگان‌های ویژه ارتش سوریه نگرانی خاصی دارند، چرا که این گروه‌ها با سلاح‌های پیشرفته از جمله موشک‌های ضد زره و ضد تانک مجهز هستند، این یگان ها «صیادان» نام دارند و گروهی است که آموزش های بالایی دیده است و از 5 سال پیش تاکنون آموزش های آنها ادامه داشته است، این گروه ها به صورت کاملا مستقل از ارتش فعالیت می‌کنند و با تمامی ابزارهای ویژه نیز تجهیز شده‌اند. در صورت آغاز عملیات زمینی، این گروه‌ها مهم‌رین گروه هایی هستند که می توانند برای سوریه مثمر ثمر واقع شوند
در این گزارش به بررسی این فرضیه پرداخته می‌شود که «احتمال دخالت نظامی غرب در سوریه بالا رفته است اما رخداد چنین امری در کوتاه‌مدت محتمل به نظر نمی‌رسد.»
بحران سوریه وارد بیستمین ماه خود شده است و از شکل یک بحران داخلی کاملا خارج شده و به یک جنگ تمام عیار در صحنه آنارشیسم بین‌المللی بدل گردیده است. «سیاست قدرتی» که رئالیست‌ها از آن سخن می‌گفتند، اکنون به وضوح در سرزمین سوریه قابل مشاهده است و تنازع منافع قدرت‌های بین‌المللی و منطقه‌ای در آن به‌چشم می‌خورد.
دو کشور روسیه و چین به عنوان دو قدرت بین‌المللی و صاحبان حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد، اجازه نداده‌اند که حمله نظامی به سوریه از مشروعیت بین‌المللی برخوردار شود. با این حال، خاطره حمله ایالات متحده و بریتانیا به عراق دست‌کم ثابت‌کننده یک امر است و آن اینکه در هیاهوی سیاست – قدرت، آنچه تصمیمات کشورها را تعیین می‌کند، محاسبات هزینه – فایده است و نه نهادهای بین‌المللی. به عبارت دیگر، نهادهای بین‌المللی برای قدرت‌های بزرگ تعیین‌کننده قواعد آمرز بین‌المللی، تنها ابزارند، نه هدف.
بنابراین، در شرایط فعلی، با وجود آنکه دموکرات‌ها در آمریکا بر سر کارند و بر اساس دیدگاه‌های لیبرال‌ترشان اهمیت بیشتری برای نهادهای بین‌المللی قائلند اما احتمال دخالت یک‌جانبه نظامی در سوریه منتفی نیست و حتی شواهدی وجود دارند که آن را تقویت می‌کنند. در صورت لزوم، بی‌تردید غربی‌ها توجیه لازم را برای این جنگ‌طلبی خواهند یافت و از طریق سیستم‌های اقناع هژمونیک از جمله رسانه‌ها، آن را به جهانیان القا می‌کنند.
موشک‌های پاتریوت ترکیه
ناتو با استقرار موشک‌های پاتریوت در مناطق مرزی ترکیه با سوریه موافقت کرده است. موشک‌های پاتریوت، موشک‌های تدافعی هستند که برای هدف قرار دادن انواع موشک، بالگرد و هواپیما به‌کار می‌روند.
سوال اینجاست که ترکیه از چه چیز در مرزهای خود با سوریه احساس خطر کرده که نیازمند استقرار موشک‌های پاتریوت است؟ بدیهی است که سوری‌ها با توجه به درگیر بودن در یک جنگ داخلی در حال حاضر به‌دنبال درگیر شدن در جبهه نبرد خارجی نیستند و قصد ندارند بخشی از توان ارتش خود را در نبرد با ارتشی خارجی به‌کارگیرند.
این سوال، سوالی جدی است که با پاسخ‌های سطحی نمی‌توان از کنار آن گذشت. روس‌ها هرگز از پاسخ‌های رسمی به این سوال جدی قانع نشده‌اند.
احتمال معقول‌تری که مطرح است این است که ارتش ترکیه در حال آماده شدن برای پاسخ‌های احتمالی سوری‌ها به حملاتی است که با آغاز دخالت غرب در سوریه آغاز خواهند شد. ترکیه، کشوری که تا چندی پیش راهبرد «تنش صفر» را بنابر نظرات داووداغلو در دستور کار داشت، اکنون به نوعی خود را برای یک جنگ آماده می‌کند.
موشک‌های روسی، پاسخ به پاتریوت
کاملا روشن است که روس‌ها تهدید موشک‌های پاتریوت را جدی گرفته‌اند. تحویل موشک‌های «اسکندر» روسی به سوریه پاسخ جدی این کشور به تدابیری است که احتمالا خبر از آغاز یک نبرد جدید در منطقه دارند.
گفته می‌شود که موشک‌های اسکندر با سرعت بسیار بالای خود قادر به عبور از سد موشک‌های پاتریوت هستند. این بدان معناست که روس‌ها قصد دارند موازنه قوا را به نفع سوریه در نبرد موشکی حفظ کنند. به واقع اگر احتمال یک نبرد وجود نداشت و موشک‌های پاتریوت، تدابیر صرفا دفاعی در برابر یک حمله احتمالی بودند، فرماندهان روس چرا باید با ارسال موشک‌های اسکندر برای سوری‌ها، این همه هزینه را متحمل شوند؟
به‌نظر می‌رسد روس‌ها قصد دارند به هر قیمت ممکن جبهه سوریه را محفوظ دارند و بر این اساس، موشک‌های پاتریوت را خطری برای موقعیت خود در جبهه سوریه دیده‌اند.
رزمناو آمریکایی آیزنهاور
منابع خبری روز گذشته از نزدیک شدن رزمناو هواپیمابر آیزنهاور به سواحل سوریه خبر دادند. آیزنهاور، یکی از یازده رزمناو هواپیمابر آمریکاست که قابلیت حمل 8 اسکادران نیروی هوایی و در ضمن 8 هزار تکاور نیروی دریایی را دارد.
بهانه ایالات متحده برای اعزام این رزمناو به نزدیکی سواحل سوریه، احتمال استفاده ارتش سوریه از سلاح‌های شیمیایی عنوان شده است. طی یک هفته گذشته، رسانه‌های غربی تبلیغات گسترده‌ای را در خصوص احتمال استفاده حکومت سوریه از سلاح شیمیایی و گاز «سارین» مطرح کرده‌اند. این در حالی است که سوریه تصریح کرده است که سلاح شیمیایی را تنها ممکن است علیه تجاوز خارجی استفاده کند.
بدیهی است که از منظر نظامی، استفاده از سلاح شیمیایی در جنگ شهری چندان محتمل نیست چرا که اولا جان شهروندان عادی را به خطر می‌اندازد و ثانیا حتی نیروهای خودی هم در معرض خطر قرار می‌گیرند بنابراین، به‌نظر می‌رسد سوریه جز در مواجهه با دشمن خارجی دست به استفاده از این سلاح‌ها نخواهد زد. از سوی دیگر، ایالات متحده اعلام کرده است که استفاده سوریه از سلاح شیمیایی را تحمل نخواهد کرد و در چنین شرایطی وارد عمل خواهد شد.
کنار هم گذاشتن این پازل می‌تواند نتیجه جالبی دربر داشته باشد: 1- سوریه فقط در مواجهه با دشمن خارجی از سلاح شیمیایی استفاده می‌کند؛ 2- آمریکا استفاده سوریه از سلاح شیمیایی را تحمل نمی‌کند؛ 3- آمریکا خود را برای دخالت نظامی در صورت استفاده احتمالی سوریه از سلاح شیمیایی آماده می‌کند.
نتیجه این پازل چیزی جز این نیست که ایالات متحده برای لحظه‌ای آماده می‌شود که پس از حمله نظامی خارجی به سوریه، سوری‌ها سلاح‌های شیمیایی خود را به کار می‌گیرند. بنابراین، فرضیه دخالت خارجی در سوریه، کاملا تقویت می‌شود.
دخالت نظامی در سوریه در کوتاه‌مدت؟
دلایلی وجود دارد که نشان می‌دهند در کوتاه‌مدت، حمله نظامی به سوریه اتفاق نیفتاده و اگر قرار بر انجام آن باشد، این اقدام در میان‌مدت صورت خواهد پذیرفت:
اولا، استقرار موشک‌های پاتریوت در ترکیه به مدتی زمان نیاز دارد؛
ثانیا، رزمناو آیزنهاور در چنین درگیری به تنهایی کافی نخواهد بود و نیاز است ناوهای دیگر آمریکایی و اروپایی به یاری آن بیایند؛
ثالثا، هنوز روند اقناع هژمونیک افکار عمومی جهان توسط رسانه‌های غربی شروع نشده و این رسانه‌ها بیشتر بر مسائل مصر و اختلافات آقای مرسی و مخالفانش تمرکز دارند؛
رابعا، ایالات متحده از ادامه درگیری‌ها در سوریه نفع می‌برد، این درگیری‌ها هم به تضعیف حکومت سوریه به عنوان دشمن آمریکا در منطقه می‌انجامد و هم نیروهای سلفی درگیر با این حکومت در سوریه را تضعیف می‌کند که آنها نیز خود را دشمن ایالات متحده می‌خوانند، پس دلیلی برای عجله وجود ندارد؛
خامسا، ایالات متحده هنوز نگران واکنش قدرت‌های بین‌المللی و منطقه‌ای حامی حکومت سوریه در صورت آغاز نبرد با این حکومت است. آمریکایی‌ها برآورد صحیحی از واکنش احتمالی روسیه، ایران و حزب‌الله لبنان به دخالت نظامی در کشور سوریه ندارند. امنیت اسرائیل یکی از نگرانی‌های اصلی واشنگتن در این فقره محسوب می‌شود.
به این نکته نیز باید توجه داشت که دخالت نظامی در سوریه، دخالتی تمام‌عیار نخواهد بود. آنچه بیشتر انتظار آن می‌رود، دخالتی شبیه به دخالت انجام شده در لیبی است. در چنین شرایطی، بار اصلی عملیات علیه حکومت اسد را، گروه‌های معارض داخلی سوریه به دوش خواهند کشید.
انتهای پیام/ک.ص
