به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد در فرهنگ شیعه، روز نهم محرم روزی است که امام حسین(ع) و یارانش در محاصره نیزه‌های کوفه قرار گرفتند روزی که آب را به روی اهل بیت بستند و عصر آن روز عمر بن سعد با دستوری که از ابن زیاد دریافت کرد، آماده جنگ با حسین(ع) شد اما به دستور امام حسین(ع) آن شب مهلت داده شد تا یاران امام به عبادت و راز و نیاز بپردازند.
این روز به دلیل اینکه بر اهل بیت سخت گذشت و یکی از روزهای بسیار سخت بر خاندان پیامبر بود، تاسوعای حسینی نام گرفت امام صادق(ع) فرمود:«تاسوعا روزی است که امام حسین(ع) و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضد آنان گرد آمدند» ابن زیاد و عمر سعد از فراهم آمدن آن همه سوار خوشحال شدند و آن روز، امام حسین(ع) و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیان او را پشتیبانی نخواهند کرد.
سخن از قیام پیامبران، امامان و مصلحان بزرگ تاریخ بسیار است که در این میان امام حسین(ع) جایگاه ویژه‌ای دارد او شاهد و وارث تاریخی است که در آن جنایت و بیداد و نیرنگ و فریب به نهایت رسیده است او می‌بیند که اگر ساکت بماند همه چیز پایمال می‌شود.
همین امر سبب می‌شود که مراسم حج را نیمه کاره بگذارد و به سوی شهادت برود تا به بشریت و به تاریخ بفهماند که در حاکمیت جور، حج مفهومی ندارد تا شعار عدالت اجتماعی و قیام مردم به دروغ به اجرا درنیاید و استعدادهای خدایی انسان مجالی برای شکوفایی پیدا نکنند.
اسلام که خود برای نجات انسان از اسارت و بردگی است وسیله‌ای می‌شود برای توجیه استبداد و استثمار؛ و می‌بینیم که در عاشورای سال 61 هجری جبهه باطل نه به نام دفاع از ارزش‌های بی‌ارزش خویش که به نام دفاع از اسلام، با همه نیرو و توان خود در مقابل حسین(ع) صف‌آرایی کرد.
روز نهم ماه محرم که معروف به تاسوعا است، آخرین روزى بود که امام حسین علیه‌السلام و یارانش شبانگاه آن را درک کرده بودند و این روز به شب عاشورا پیوند خورد.
بدین جهت در نزد مسلمانان و محبان اهل بیت علیهم‌السلام از اهمیت بالایى برخوردار است مسلمانان تاریخ‌ساز ایران اسلامى همچون بسیاری از مسلمانان سراسر گیتی، این روز را منتسب به غیرت‌الله و ساقی دشت کربلا، حضرت ابوالفضل العباس (ع) می‌دانند.
تاسوعا بزرگداشت شهادت اسوه ایثار و ادب و دلاوری و وفا و حق‌گزاری عباس بن علی(ع) است و با گذشت بیش از هزار و سیصد سال، هنوز تاریخ، روشن از کرامت‌های اوست و نام او با وفا و ادب و مردانگی همراه است.
آن سردار فداکار با لبی تشنه پا به فرات گذاشت، اما جوانمردی و وفایش نگذاشت که او آب بنوشد و امام و اهل بیت و کودکان تشنه کام باشند؛ او لب تشنه از فرات بیرون آمد تا آب را به کودکان برساند.
خود از آب ننوشید و فرات را تشنه لب‌های خویش نهاد و برگشت و دستِ عطش فرات، دیگر هرگز به دامن وفای عباس نرسید. این ایثار را کجا میتوان یافت و این همه فداکاری مگر در واژه می‌گنجد و با کلام قابل بیان است؟
در این روز مهم، چند رویداد سرنوشت‌ساز در سرزمین کربلا واقع شد، ورود شمر به کربلا که در دشمنى به اهل بیت (ع) پیش‌قدم‌تر از دیگران بود و با حرارت ویژه‌اى در واقعه کربلا حضور به هم رسانید.
امان‌نامه براى ابوالفضل العباس علیه‌السلام
شمر از عناصر کلیدى و پلید واقعه کربلا بود، در عصر روز تاسوعا، امان‌نامه‌اى از عمر بن سعد براى چهار فرزند رشید و دلاور ام‌البنین علیهاالسلام یعنى عباس ، عبدالله ، جعفر و عثمان از برادران پدرى امام حسین (ع) آورد تا آنان را از سپاه خداجوى و حقیقت‌طلب امام حسین علیه‌السلام جدا سازد.
فرمان حمله عمومى، عمر بن سعد، پس از دریافت نامه عبیدالله بن زیاد، احساس کرد که اگر در مبارزه با امام حسین علیه‌السلام تعلل بورزد، موقعیت خویش را از دست خواهد داد و شمر به جاى او به فرماندهى سپاه خواهد رسید. بدین جهت در عصر تاسوعا بدون هیچ گونه اخطار قبلى و با دستپاچگى تمام فرمان حمله عمومى به سوى خیمه‌هاى امام حسین علیه‌السلام را صادر کرد. امام حسین علیه‌السلام در این هنگام خیل عظیم سپاهیان دشمن را در روبه‌روى خیمه‌هاى خود مشاهده کرد.
آن حضرت ، بلادرنگ برادرش عباس بن على علیه‌السلام را طلبید و وى را به همراه بیست تن از یاران فداکارش چون زهیر بن قین و حبیب بن مظاهر به سوى سپاه دشمن فرستاد، تا عمر بن سعد را ملاقات کرده و علت آتش‌افروزى‌هاى بى‌حاصل آنان را جویا شوند.
حضرت عباس (ع) به همراه یاران امام حسین علیه السلام به سپاهیان دشمن نزدیک شد. حضرت عباس علیه‌السلام ، پیام دشمن را به امام علیه‌السلام رسانید.
امام حسین علیه‌السلام به وى فرمود: به سوى ایشان برو و از آنان مهلت بخواه که امشب را صبر کنند و جنگ را به فردا واگذار کنند. چون دوست دارم در شب آخر عمرم مقدارى بیشتر به نماز و عبادت بپردازم.
انتهای پیام/و/د1000
