آیین روح‌بخش دعای عرفه در قیروکارزین برگزار شد

به گزارش خبرگزاری فارس از قیروکارزین، تمام اقشار مردم قیروکارزین از مرد و زن و پیر و جوان که از ساعت‌ها قبل از آغاز مراسم خود را به جوار امام‌زاده سید تاج‌الدین محمد(ع) رسانده بودند در فضایی سرشار از معنویت و خلوص دعای عرفه را زمزمه کردند.

روز عرفه، روز شناخت است.

عرفه روزی است که خدای سبحان بندگان خود را به عبادت و اطاعت خویش فرا می‌خواند و خوان کرم و احسان و لطف خود را برای آنان می‌گسترد و درهای مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روی آنان می‌گشاید.

دعای عرفه شامل مطالب بسیاری است از جمله شناخت خداوند و بیان صفات الهی و تجدید عهد و پیمان با پروردگار، شناخت پیامبران و تحکیم ارتباط با آن‌ها و توجه به آخرت و اظهار عقیده قلبی و سیر اندیشه در آفاق جهان و یادآوری نعمت‌های بیکران الهی بر انسان و حمد و سپاس خداوند نیز از دیگر نکات موجود در دعای عرفه است.

دعای امام حسین(ع) در روز عرفه عنوان دعایی است مفصل و مشتمل بر تمام مطالب دنیا و آخرت که در روز عرفه و در صحرای عرفات (در 20 کیلومتری مکه) توسط وی و همراهانش در بیرون خیمه‌ها خوانده شد و این دعای به نسبت طولانی از اعمال مهم شیعیان در روز عرفه بوده که پس از نماز ظهر و عصر تا غروب خوانده می‌شود و این دعا توسط بشر و بشیر فرزندان غالب اسدی نقل شده است.

روز عرفه نیز نهمین روز از ماه ذی الحجه است که اعمال ویژه خودش را دارد. حاجیان در این روز در سرزمینی نزدیک شهر مکّه، در بیابانی نزدیک این شهر به‌نام «عرفات» دور یکدیگر جمع می‏شوند و خدا را عبادت می‏کنند و روز عرفه، روز دعا و نماز و راز و نیاز با خداست، روز بخشیده شدن گناهان است.

در روز عرفه، حاجیان از ظهر تا بعد از غروب آفتاب، باید در سرزمین عرفات بمانند و در آن سرزمین دعا کنند، نماز بخوانند و با خدا به راز و نیاز بپردازند چرا که بسیاری از گناهان در روز عرفه بخشیده می‏شوند.

دعای عرفه سالار شهیدان حضرت ابا عبداللّه‏‌الحسین(ع) یکی از دعاهای مأثوری است که از مضامین بلند و معارف عمیق برخوردار بوده که شرح تفصیلیِ تمام فقره‏های آن، به چند جلد کتاب نیازمند است.

امام حسین (ع) در فرازی از این دعای نورانی به پیشگاه پروردگار عرضه می‌دارد: «لَوْ حَاوَلْتُ وَ اجْتَهَدْتُ مَدَی الاْءَعْصَارِ وَ الاْءَحْقَابِ لَوْ عُمِّرْتُهَا أَنْ أُوءَدِّیَ شُکْرَ وَاحِدَةٍ مِنْ أَنْعُمِکَ مَا اسْتَطَعْتُ ذَلِکَ إِلا بِمَنِّکَ الْمُوجَبِ عَلَیَّ بِهِ شُکْرُکَ أَبَدا جَدِیدا وَ ثَنَاءً طَارِفا عَتِیدا».

امام حسین (ع) با تبیین ناتوانی انسان از ستایش خدا و این‏که بهترین راه ستایش خدا اظهار ناتوانی است، چنان که توجه به عجز از معرفت، معرفت خداست اظهار داشته‏‌اند که اگر عمر طولانی به او دهند و او در این مدت با کوشش فراوان شکر یکی از نعمت‏های خدا را بخواهد به جا آورد، هرگز نمی‏تواند، زیرا توفیق شکر هر یک از نعمت‏های خدا، نعمت جدید است که نیاز به شکر تازه دارد و این شکر جدید نیز نعمت تازه‏ای است. 

امام حسین علیه‌السلام در دعای عرفه عرضه می‌دارد که أَنْتَ الَّذِی مَنَنْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَنْعَمْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَحْسَنْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَجْمَلْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَفْضَلْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَکْمَلْتَ، أَنْتَ الَّذِی رَزَقْتَ، أَنْتَ الَّذِی وَفَّقْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَعْطَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَغْنَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَقْنَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی آوَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی کَفَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی هَدَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی عَصَمْتَ، أَنْتَ الَّذِی سَتَرْتَ، أَنْتَ الَّذِی غَفَرْتَ، أَنْتَ الَّذِی   أَقَلْتَ، أَنْتَ الَّذِی مَکَّنْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَعْزَزْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَعَنْتَ، أَنْتَ الَّذِی عَضَدْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَیَّدْتَ، أَنْتَ الَّذِی نَصَرْتَ، أَنْتَ الَّذِی شَفَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی عَافَیْتَ، أَنْتَ الَّذِی أَکْرَمْتَ، تَبَارَکْتَ وَتَعَالَیْتَ. 

فَلَکَ الْحَمْدُ دَائِما وَ لَکَ الشُّکْرُ وَاصِبا أَبَدا، ثُمَّ أَنَا یَا إِلَهِی الْمُعْتَرِفُ بِذُنُوبِی فَاغْفِرْهَا لِی.

أَنَا الَّذِی أَسَأْتُ، أَنَا الَّذِی أَخْطَأْتُ، أَنَا الَّذِی. 

تو آن خدایی‏که منّت نهادی و نعمت دادی و احسان کردی، خدایی که جمال نمودی و برتری دادی و کامل ساختی و روزی رساندی و توفیق عطا کردی، تویی که بخشیدی و بی‏نیاز و هدایت کردی.

تو آن خدایی که عیوب ما را پوشاندی و از گناهانمان در گذشتی، به همگی ما امکان دادی و کمک و یاری کردی و شفا بخشیدی، برکت و علوّ در تو و از توست، پس حمد و سپاس همیشه ویژه توست.

خدایا، چگونه نومید گردم و حال آن که تو امید منی و چگونه به‏خواری تن دردهم در حالی که تو تکیه‏گاه منی،

پروردگارا، مرا به که وا می‏گذاری، به خویشاوندی که پیوند محبت را می‏گسلد، یا بیگانه‏ای که با من خشم می‏راند، یا به آنان‏ که مرا خوار می‏شمارند و حال آن که تو خدای منی و رشته سرنوشت ‏من در چنگ توست، از غربت و تنهایی و دوری خانه‏ام و خواری‏ام در چشمان کسی که وی را بر من مسلط گردانیده‏ای، به درگاه تو شکایت‏می‏آورم.

بار الها بر من خشم مگیر که اگر تو بر من خشم نیاوری، مرا از غیر تو باکی نیست و مگر نه این بوده که فراخناک لطف و عافیت تو مرا کافی است.

انتهای پیام/ی20/ض1002