شهید مغفوری الگوی تشیع ناب علوی است

به گزارش خبرگزاری فارس از کرمان، پنجم دی ماه سالروز شهادت سردار رشید اسلام عبدالمهدی مغفوری فرزند برومند اسلام و یاور روح‌الله است و ضمن گرامیداشت یاد و خاطره این شهید، خوشه‌ای از خرمن زندگی گهربارش را توشه راه می‌کنیم.
عارف وارسته مرحوم آقا سید کمال موسوی در بیان ویژگی‌های شهید مغفوری می‌گوید: من بین علمای زیادی در کربلا، قم و مشهد زندگی کردم و عمرم را با مراجع و علما سپری کردم، اما مثل آقازاده ندیدم، حقا که یکی از بزرگ‌ترین و مقبول‌ترین بنده‌های خداست، به جدم قسم این عبدالمهدی حسابش با همه فرق می‌کند.
شهید مغفوری معتقد بود باید همه کارها هدف‌دار باشد، میز کارش را رو به قبله می‌گذاشت و هنگامی که خدا به او فرزندی عطا کرد، او را از بیمارستان به گلزار شهدا برد و با تلاوت قرآن، اجازه نداد نخستین کلامی که نوزاد می‌شنود، حرف‌های دنیایی باشد.
این شهید هر زمانی که به منزل پدرش می‌رفت، دست پدر و مادر را می‌بوسید و هیچگاه به خود اجازه نمی‌داد در حضور آنها پایش را دراز کند و یا جلوتر از آنها حرکت و یا زودتر دستش را به سوی سفره دراز کند.
عبدالمهدی به تجملات دنیا چشم نداشت، اتاق نشیمن را دو قسمت کرده بود، روی یک قسمت فرش و مابقی حصیر انداخته بود و خودش روی حصیر می‌نشست و می‌خوابید و می‌گفت: می‌ترسم، نشستن و خوابیدن روی این فرش گرم و نرم، مرا از یاد محرومان غافل کند و نزد خدا شرمنده شوم.
هنگام گوش دادن به روضه و یا قرائت قرآن، انگار در این عالم نبود، هیچ صدایی را نمی‌شنید و اصلا متوجه اتفاقات اطراف خود نمی‌شد.
آخرین بار که به جبهه رفت از زیر قرآن رد شد، قرآن را بوسید و گشود، سوره نور آمد، حالش دگرگون شد و گفت: چه سوره خوبی، ان‌شاءالله با نور برمی‌گردم و وقتی پیکر مطهرش را آوردند، صورتش در هاله‌ای از نور بود.
شهید مغفوری هر وقت صحبت از مال دنیا می‌شد، فورا می‌رفت گلزار شهدا و با ادب کنار قبور شهدا می‌ایستاد، انگار که به نماز ایستاده باشد.
با همه علاقه‌ای که به جبهه داشت، وقتی بزرگان و فرمانده‌هان اجازه رفتن نداده بودند، گردن می‌نهاد و فقط به انجام تکلیف فکر می‌کرد و خدا را مدنظر می‌گرفت.
در سرآسیاب فرسنگی مسجدی بود که امام جماعت نداشت، عبدالمهدی می‌گفت: وقتی این مسجد را می‌بینم، قلبم تکه ‌تکه می‌شود و با چند نفر از کسانی که به طور ثابت به مسجد می‌آمدند، نماز جماعت را برقرار کرد و از آن به بعد به لطف خدا حضور مردم زیاد شد.
حاج مهدی حلقه اتصال معنوی فامیل بود با کمالات و شناختی که از قرآن و سیره انبیا داشت، همه را دور هم جمع می‌کرد و با روش خاصی که داشت، قرآن و دستورات سازنده را به آنان می‌شناساند.
عبدالمهدی به ماست و کمی نان در سفره  غذا راضی بود و قناعت داشت و می‌گفت که ما باید به راه ائمه برویم و سفره ما نباید رنگین‌تر از سفره مستمندان باشد.
دنیا برای شهید مغفوری قفس تنگی بود که کلید شکستنش، شهادت بود.
بارها به عبدالمهدی گفتند که برادر شما با استعداد و تقوا و ایمانی که دارید، بهتر است به تحصیل علوم دینی بپردازید تا از پشتوانه‌های محکم اسلام شوید، گفت: حق با شماست، اما فرماندهی سپاه دستور داده که اینجا باشم و اطاعت از فرماندهی، اطاعت از ولایت فقیه واجب شرعی است.
شهید مغفوری قبل از شهادت، فرماندهی در سطوح مختلف لشکر ثارالله را بر عهده گرفته بود و کربلای ۴ و در جزیره ام‌الرصاص آخرین حضور دنیایی وی بود.
------------------------
یادداشت از آذر همتی
------------------------
انتهای پیام/آ10