عاشورا؛ سند جاودانگی کربلا

به گزارش خبرگزاری فارس از قم نبرد حق و باطل را در کجا می‌توان معنا کرد، جایی که برادر، برادری خود را ثابت کرد و خواهر در رکاب بردار بود و پیر، جوان، زن و مرد همه آمده بودند تا در نبردی شرکت کنند.
عاشورا مبهوت و شگفت‌زده خود است و کل تاریخ را به بهت و شگفت وادار کرده است و عاشورا آینه حسین است و عاشورا را باید تنها با عاشورا معنا کرد.
کربلا صحنه محبت ابوالفضل(ع) بر حسین(ع) است و در این عرصه دستان قمر بنی هاشم دستان حسین(ع) است و پاهایش گام‌های حسینی برمی‌دارند و در این روز تنها با ترنم حسین سیراب می‌شود و چشمانش بر دهان حسین است تا لبیک گوید.
ابوالفضل(ع) تنها برادر حسین نبود بلکه علمدارش، یار و سپه سالار و سقای لب‌های خشکیده کربلا و شکافنده صفوف دشمن برای جرعه‌ای آب بود...
عاشورا صحنه عشق‌بازی دو برادر و صحنه عشق‌بازی ابوالفضل با خدا و عهد و پیمانش بود.
عاشورا را می‌توان با علی اکبر معنا کرد که نمادی از عشق پدر و پسر را به همراه دارد و امام حسین(ع) با مشاهده مرگ علی اکبر فرمود «ولدی علی علی الدنیا بعدک العفا؛ فرزندم علی دیگر بعد از تو اف بر این دنیا»، حسین(ع) در عاشورا معنا پیدا کرد و عاشورا در حسین(ع) و حسین(ع) بود که در هنگام وداع با نوزاد شیرخواره‌اش دستان خود را زیر خون گرفت و با پرشدن به جانب آسمان افکند و فرمود «سهل است هر مصیبتی که بر من نازل شود».
وقوع عاشورا در عاشورا رمز ماندگاری این واقعه است و تاریخ با گذشت هزار و 400 سال نتوانسته احساس و عاطفه را در عاشورا و کربلا کاهش دهد.
امروز نیز کربلاییان صف‌آرایی کردند و باید نشان داد که نهضت حسینی ادامه دارد، امروز عزاداری‌های ما دارای رنگ حسینی است و اشک‌های ما به تازگی غم و سوگ حسینی و عاشورایی در فاصله‌ای نزدیک جریان دارد.
این اشک‌ها به امیدی از چشم‌های ما سرازیر می‌شود تا رودی شود و عطش عاشوراییان را کاهش دهد.
این اشک‌ها حکایت از تصویر صحنه کربلا دارد که خود سند جاودانگی خود است.
===================
یادداشت از: ایمن‌سادات موسوی‌نژاد
===================
انتهای پیام/غ20