به گزارش خبرگزاری فارس از بندرعباس، محمد میردادی مورخ و پژوهشگر هرمزگانی در یادداشتی با اشاره به محرومیت‌های بشاگرد در زمینه نبود راه مواصلاتی مناسب، راه حل توسعه این منطقه را مورد تحلیل قرار داده است.
42 سال از فرمان حضرت امام خمینی (ره) برای رسیدگی به مناطق محروم می‌گذرد و بودجه‌های کلانی نیز به همین نام و نشان و برای رفع محرومیت توسط سازمان‌ها و نهادهای مختلف دریافت شده است.
رفع فقر مطلق، ساخت راه، انتقال برق و آب، ساخت مدرسه، بیمارستان، خانه بهداشت و ایجاد اشتغال از مهمترین درخواست‌های مناطق محروم بوده است و در برخی مکان‌ها همچنان مردم با مشکلاتی در این زمینه‌ها روبرو هستند.
بشاکرد در جنوب خاوری ایران و در خاوری ترین بخش هرمزگان از جمله مناطقی است که هنوز با بسیاری از محرومیت ها روبرو است و تنها تلاش برای رفع آنها سخنرانی‌های مسؤولان و قول و قرارهای انتخاباتی است.
یکی از مهمترین مشکلات بشاکردی‌ها که همچنان با آن روبرو هستند، مشکل راههای ارتباطی است.
راه های ارتباطی شریانهای حیاتی هر کشور، منطقه و شهر به شمار می‌روند و از زیربناهای توسعه هر کشور و منطقه محسوب می شوند.
بارش باران‌های موسمی بشاکرد که متاثر از سامانه‌های بارش هندوستان و اقیانوس هند است، تابستانهای پربارانی را برای بشاکرد به ارمغان می‌آورد.
زمستانهای سرد و بارانی آن نیز برای بشاکردی ها فراوانی و نعمت بهاری را نوید می‌دهد. دره‌های عمیق بشاکرد نشانی از باران‌های سیل آسا سده‌های پیشین است.
با وجود نعمات و سودهای فراوانی که این بارندگی ها برای بشاکردی‌ها به ارمغان می آورد ولی مشکلات ناشی از آن نیز جانها را می‌گیرد و روان ها را می آزارد.
وجود دره‌ها و رودخانه‌های فراوان در مسیر دسترسی بشاکرد به شهرهای پیرامونی، شرایط سختی را برای بشاکردی‌ها فراهم نموده است.
با بارش باران راههای ارتباطی قطع می شود و جان و مال مردم نیز همیشه در معرض تلف شدن است.
اکنون که بستر فضای مجازی و انقلاب رسانه‌ای انتشار اخبار را سرعت بخشیده است به وفور اخبار سیلاب‌ها و تلفات جانی و مالی بشاکردی‌ها و بسته شدن و مسدودی راههای دسترسی در بیشتر رسانه‌ها منتشر می‌شود.
اگر به مسئله زاچ و داربست نیز توجه کنیم، پی خواهیم برد که مهمترین مشکل مردم در این روستاها راه ارتباطی بوده است که با تصمیم اشتباه مسؤولان به جای حل مشکل صورت مسئله پاک شده و تصمیم اشتباه جابجایی مردم دردسرهای فراوانی را برای مردمان زاچ و داربست بوجود آورد.
آیا اگر تنها راه مناسب برای این روستاها ساخته می‌شد، هزینه‌ها و پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن کمتر نبود؟ نتایج کوتاه مدت این جابجایی خوشایند نبود و در مورد مشکلات و احتمالا دستاوردهای این جابجایی در میان مدت و دراز مدت، آیندگان نظر خواهند داد.
اگر به بشاکرد سفر کنید، پس از گذشتن از سندرک کم‌کم به دره‌های عمیق و رودخانه‌های کوچک و بزرگی می رسیم که جز معدودی از آنها در بقیه مسیر خبری از پل دیده نمی شود و مردم بشاکرد در تابستان و زمستان در گذر از این رودخانه‌ها با مشکل مواجه می‌شوند و افراد بیشماری جان و مال خود را در گذر از این رودخانه‌ها از دست داده اند.
چه کسی جوابگوی این مشکلات است؟ تا چه زمانی باید مردم دلخوش به شعارهای انتخاباتی کاندیداها و وعده های سر خرمن دیگر مسؤولان باشند؟
در هنگام بارندگی، سفر در مسیر 130 کیلومتری میناب تا مرکز بشاکرد و یا 100 کیلومتری جاسک تا جگدان بیش 12 ساعت زمان می برد که بیشتر آن در پشت رودخانه‌های خروشان سپری می شود.
چه بسیار کسانی که در پشت این رودخانه های ماندند و هیچ گاه برای درمان به مراکز درمانی نرسیدند و چه بسیار اموال که در سیلاب‌ها نابود شده است و چه بسیار جان‌هایی که در امواج خروشان این رودخانه‌ها به کام مرگ کشانده شده‌اند.
با عنوان یک بشاکردی ضمن یادآوری فرمان صریح حضرت امام خمینی( ره) به مسؤولان برای محرومیت زدایی درخواست دارم که مسؤولان استانی و نمایندگان مردم پیگیر این موضوع و تامین بودجه ساخت و بهسازی راههای دسترسی بشاکرد به شهرستانهای پیرامونش باشند و به مسؤولان ذیربط اطمینان می دهم اگر تا سه ماه آینده تلاشی برای رفع این مشکل بشاکرد صورت نگیرد با تمام مستنداتی که از محرومیت بشاکرد و گزارش‌های خلاف واقع مسئولان جمع آوری نموده ام برای دادخواهی از بیدادهای موجود و رساندن پیام مظلومیت شیعیان بشاکردی و عدم توجه مسئولان به رفع مشکلاتشان راهی مرکز می شوم و پیام مظلومیت این مردم قانع و انقلابی را به طرق مقتضی به آگاهی رهبر معظم انقلاب اسلامی خواهم رساند.
انتهای پیام/خ
